Subskrybuj nasz profil na

Pracodawcy RP: opinie w sprawie projektu zarządzenia dotyczącego rehabilitacji

Autor:
22 listopada 2014

Pracodawcy Rzeczypospolitej przekazali szczegółowe uwagi do projektu zarządzenia prezesa NFZ w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów na rehabilitację leczniczą. Uwagi dotyczą wymogów stawianych placówkom świadczącym usługi rehabilitacyjne, dotyczących pomieszczeń, sprzętu czy zatrudnionej kadry.


Uwagi dotyczą następujących punktów:

1) w § 9 uchyla się ust.3
Zapis jest zasadny tylko wtedy, gdy skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne wystawiać będzie lekarz specjalista. Jeżeli, tak jak obecnie, może wystawić je lekarz POZ przy braku przygotowania i zbyt dużej ilości błędów merytorycznych, może okazać się to szkodliwe dla pacjenta. W takich wypadkach korekta zlecanych zabiegów przez magistra fizjoterapii/specjalisty fizjoterapii powinna pozostać jako rozwiązanie korzystne dla pacjenta.

2) w § 11 dodano ust.10
Nowy zapis w zarządzeniu prezesa NFZ obliguje świadczeniodawców do nieudzielania odmowy świadczeń, co może utrudnić funkcjonowanie jednostek na terenie powiatu (czasami odległość od ośrodka do pacjenta może nawet wynosić około 60 km w obrębie powiatu). Pacjent powinien uzyskać tą usługę w ośrodku najbliższym miejsca zamieszkania. Uważamy, że zapis został wprowadzony ze względu na utrudniony dostęp do tego rodzaju świadczeń, ale naszym zdaniem rozwiązaniem tego problemu jest wprowadzenie systemowej kontroli wykonania 3 procent kontraktu z fizjoterapii ambulatoryjnej przez wszystkich świadczeniodawców wykonujących te usługi.
Proponujemy aby anulować powyższą zmianę, obligując oddziały wojewódzkie NFZ do kontroli zapisów umowy. Obecnie NFZ posiada wszelkie narzędzia niezbędne do takiej kontroli, bez konieczności angażowania dodatkowych sił i środków finansowych.

Uwagi do załącznika nr 1

1. Lp 2 (5.11.01.0000077) Ćwiczenia czynne i czynno - bierne z pacjentem powinny być punktowane:  
a. 25 punktów tak jak dotychczas (jest to czasami bardzo ciężka praca wykonywana przez terapeutę nie krócej niż 30 minut, ponieważ pacjent nie współpracuje).
b. proponujemy pozostawienie ich w poprzedniej wersji jako włączone do poprzedniego pakietu zabiegów nr 5.11.01.0000073. Dałoby to możliwość dobierania rodzaju terapii, stosowanych technik manualnych przez fizjoterapeutę do aktualnego stanu zdrowia pacjenta bez koniecznych ponownych konsultacji lekarskich. Przykładowo w miarę poprawy stanu zdrowia pacjenta byłaby możliwość płynnego przejścia np. z terapii biernej do terapii czynno - biernej w decyzji terapeuty bez badania lekarskiego.

Jesteśmy głęboko przekonani, że proponowana zmiana spowoduje drastyczny spadek jakości usług, ponieważ świadczeniodawcy dostosowując budżet do otrzymywanych środków z NFZ będą zatrudniać terapeutów z niższymi kwalifikacjami i mniejszym doświadczeniem.

Pragniemy zauważyć, iż w zależności od doboru ćwiczeń ze wskazanej grupy (5.11.01.0000077) będą one angażować prace fizjoterapeuty w takim samym stopniu i wymiarze czasowym jak przy (5.11.01.0000073) punktowanych po 25 pkt. za 30 minut, będąc  równoważnym kosztem dla świadczeniodawców. Naszym zdaniem proponowane rozwiązanie wpłynie negatywnie na ocenę jakości świadczonych usług.

Utrzymanie w katalogu nowej wersji zabiegów spowoduję także potrzebę częstszych zmian ordynacji lekarskich, wynikających ze zmiany stanu zdrowia pacjenta co w konsekwencji wydłuży kolejkę oczekujących, utrudni dostępność i zwiększy koszty.

Uwagi do załącznik nr 3

Z zadowoleniem odczytujemy wysiłki Narodowego Funduszu Zdrowia mające na celu polepszenia jakości udzielanych świadczeń zdrowotnych. Uważamy za słuszne wprowadzenie w lp. 2.1.3 „pozostały personel-dodatkowo oceniany” pkt 2 magister fizjoterapii z min. 5 letnim doświadczeniem - nie mniej niż ½ etatu przeliczeniowego. Uważamy także, że powinno się oceniać i odpowiednio rankingować ogólny procentowy skład magistrów wśród całego zespołu fizjoterapeutycznego.

1. W (2.1.3) pkt 1) Proponujemy alternatywny zapis:
„specjalista w dziedzinie fizjoterapii nie mniej niż równoważność ½ etatu przeliczeniowego lub co najmniej 50 procent magistrów fizjoterapii wśród całości personelu fizjoterapeutycznego”.
Naszym zdaniem, jest zbyt mała liczba specjalistów fizjoterapii i nie są równomiernie rozmieszczeni na terenie kraju, dodatkowo duża ich część pracuje naukowo. Placówek rehabilitacji jest w Polsce kilka tysięcy. Wymóg dotyczący zatrudnienia 50 procent magistrów wpłynie na jakość świadczeń w danych placówkach w skali ogólnopolskiej.
2. Proponujemy wprowadzenie zapisów o minimalnym zatrudnieniu na każde 100 tysięcy punktów rocznie w postaci 0,5 etatu przeliczeniowego fizjoterapeuty jako minimalną liczbę personelu (jest to uśredniony wynik otrzymany od wielu renomowanych placówek rehabilitacyjnych).
Taki zapis spowoduje utrudnienie nieuczciwym świadczeniodawcom, zaniżającym poziom leczenia niezgodnego z prawdą wykazywania procedur medycznych. Wpłynie to pozytywnie na jakość świadczonych usług w ramach funduszów NFZ.
3. (2.2.1) pkt. 4 - masaż można wykonywać w salach do kinezyterapii z zachowaniem rozdzielności czasowej z pracownią fizjoterapii. (niekonieczne jest osobne pomieszczenie).
4. (2.6.3) pkt 1) Proponujemy bardziej zrozumiały i jasny zapis:
„Wanny do masażu wirowego kończyn górnych i kończyn dolnych umożliwiające jednoczesny zabieg dla jednego rodzaju kończyn (dolnych lub górnych)”.
5. W ośrodku dziennym należy wprowadzić zapis „warunki dotyczące pomieszczeń – wymagane” (2.3.1), (jak w fizjoterapii ambulatoryjnej). Gabinety i sale fizykoterapii oraz kinezyterapii powinny spełniać te same warunki jak w przypadku fizjoterapii ambulatoryjnej, obecnie tak nie jest.
6.  (4.2.7) Terapia zajęciowa jest potrzebna dzieciom w ośrodkach rehabilitacji dziennej i w oddziałach o pobytach stacjonarnych. W oddziale rehabilitacji dziennej dla dorosłych pacjenci nie chcą korzystać z tego typu terapii, nie uważają jej ani za ważną ani za potrzebną.
7. (4.2.12) Proponujemy taki zapis o warunkach jak w fizjoterapii ambulatoryjnej. Ewentualny rozdział sprzętu na różne umowy w rozdzielności czasowej (żeby w jednym miejscu w przychodni mogła być jedna wanna do masażu z której korzystaliby zarówno pacjenci z fizjoterapii ambulatoryjnej i ORD).
8. (4.2.5 pkt 3); versus 4.3.3 pkt. 2) ) W ośrodkach rehabilitacji dla dzieci z zaburzeniami  wieku rozwojowego w personelu dodatkowo ocenianym, fizjoterapeuta ma mieć staż nie mniej niż rok, a w ogólnym ośrodku rehabilitacyjnym ma mieć udokumentowane 3-letnie doświadczenie w zakresie metod usprawniania dzieci z zaburzenia rozwojowymi oraz wczesnej diagnostyki  i terapii neurorozwojowej. Proponujemy ujednolicić obydwa punkty.
9. W przypadku świadczeń dla ośrodka realizującego usługi drenażu limfatycznego Lp. (4.2.5) proponujemy dodatkowo umieścić pkt 4 oceniający  fizjoterapeutów posiadających udokumentowane kwalifikacje i szkolenia z zakresu drenażu limfatycznego nie mniej niż ½ etatu (dla ośrodków realizujących rehabilitację pacjentów z obrzękiem limfatycznym)
10. W ośrodku rehabilitacji dla dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego proponujemy  zmianę sprzętu dodatkowo ocenianego ( nie wydaje się być konieczny laser, wanny do masażu wirowego). Dodatkowo można byłoby oceniać sprzęt bardziej potrzebny do rehabilitacji dzieci (np. podłogi interaktywne, platformy wibrujące itp.)
11. (4.2.12) pkt 1) Proponujemy zapis identyczny jak w (2.6.3) pkt 1 według zaproponowanej definicji. Sprzęt zarówno w „fizjoterapii ambulatoryjnej” jak i „Rehabilitacji w oddziale dziennym” powinien mieć identyczną nazwę.
12. (4.3.1) W ramach wymogów kompetencji personelu dla ośrodków rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego niekonieczny jest wymóg specjalisty fizjoterapii oraz specjalista/psycholog kliniczny (jest ich mała ilość w kraju i raczej nie pracują z dziećmi). Wskazane byłoby dokładne doprecyzowanie rodzaju i charakteru dodatkowych kursów spełniających kwalifikacje zarówno w fizjoterapii jak w psychologii (dokładne specyfikacje kursów i liczbę godzin nauki)
13. Proponujemy generalne dodanie w kategorii „personel -dodatkowo oceniany” w punktach: 4.6.3, 4.7.3, 5.3.3, 5.13.3, 6.1.3. W wymienionych pozycjach NFZ obecnie rankinguje wyłącznie specjalistę fizjoterapii. Naszym zdaniem powinno się także dodatkowo oceniać na równi, dodając słowo „lub”  fizjoterapeutów z udokumentowanym 3 letnim doświadczeniem w pracy w danym zakresie rehabilitacji. Naszym zdaniem taki zapis spowoduje odpowiedniejszy dobór personelu do specyfiki danych zakresów rehabilitacji. Oczywiste jest, że posiadanie specjalizacji z fizjoterapii nie gwarantuje skutecznej pracy w różnych zakresach rehabilitacyjnych. Praca z małymi dziećmi różni się diametralnie od pracy na przykład z pacjentami pulmonologicznymi. Dodanie wyboru w ocenie personelu rankingowanego dodatkowo osób z udokumentowanym doświadczeniem wpłynie zatem pozytywnie na jakość świadczonych usług, przywracając pacjenta szybciej i większym zakresie do sprawności, co skutkować będzie także oszczędnościami finansowymi w budżecie.

Dodatkowa Propozycja Pracodawców RP

Proponujemy zmianę § 10 pkt 4 rozporządzenia, który obecnie brzmi:
„W poradni rehabilitacyjnej w zakresie lekarskiej ambulatoryjnej opieki rehabilitacyjnej, na podstawie jednego skierowania, dopuszcza się w przypadkach uzasadnionych medycznie, objęcie opieką świadczeniobiorcy ze schorzeniami wymagającymi długotrwałej rehabilitacji, do czasu osiągnięcia poprawy w leczeniu danej jednostki, jednak nie dłużej niż 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia leczenia”.

Nasze wątpliwości budzi fakt czy za dzień rozpoczęcia leczenia uważa się dzień wystawienia skierowania przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, czy dzień kiedy pacjent został przyjęty przez lekarza w poradni rehabilitacyjnej, czy też dzień od którego będzie mieć zabiegi terapeutyczne? W związku z tym proponujemy aby za rozpoczęcie leczenia traktować jako datę uzyskania pierwszego zabiegu fizjoterapeutycznego i następująca zmianę brzmienia § 10 pkt 4

„W poradni rehabilitacyjnej w zakresie lekarskiej ambulatoryjnej opieki rehabilitacyjnej, na podstawie jednego skierowania, dopuszcza się w przypadkach uzasadnionych medycznie, objęcie opieką świadczeniobiorcę ze schorzeniami wymagającymi długotrwałej rehabilitacji, do czasu osiągnięcia poprawy w leczeniu danej jednostki, jednak nie dłużej niż 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia terapii fizjoterapeutycznej”.

Powyższe uwagi zostały zebrane w tabeli, która dostępna jest tutaj.

 

Pracodawcy RP

Pracodawcy Rzeczypospolitej przekazali szczegółowe uwagi do projektu zarządzenia prezesa NFZ w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów na rehabilitację leczniczą. Uwagi dotyczą wymogów stawianych placówkom świadczącym usługi rehabilitacyjne, dotyczących pomieszczeń, sprzętu czy zatrudnionej kadry.


Uwagi dotyczą następujących punktów:

1) w § 9 uchyla się ust.3
Zapis jest zasadny tylko wtedy, gdy skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne wystawiać będzie lekarz specjalista. Jeżeli, tak jak obecnie, może wystawić je lekarz POZ przy braku przygotowania i zbyt dużej ilości błędów merytorycznych, może okazać się to szkodliwe dla pacjenta. W takich wypadkach korekta zlecanych zabiegów przez magistra fizjoterapii/specjalisty fizjoterapii powinna pozostać jako rozwiązanie korzystne dla pacjenta.

2) w § 11 dodano ust.10
Nowy zapis w zarządzeniu prezesa NFZ obliguje świadczeniodawców do nieudzielania odmowy świadczeń, co może utrudnić funkcjonowanie jednostek na terenie powiatu (czasami odległość od ośrodka do pacjenta może nawet wynosić około 60 km w obrębie powiatu). Pacjent powinien uzyskać tą usługę w ośrodku najbliższym miejsca zamieszkania. Uważamy, że zapis został wprowadzony ze względu na utrudniony dostęp do tego rodzaju świadczeń, ale naszym zdaniem rozwiązaniem tego problemu jest wprowadzenie systemowej kontroli wykonania 3 procent kontraktu z fizjoterapii ambulatoryjnej przez wszystkich świadczeniodawców wykonujących te usługi.
Proponujemy aby anulować powyższą zmianę, obligując oddziały wojewódzkie NFZ do kontroli zapisów umowy. Obecnie NFZ posiada wszelkie narzędzia niezbędne do takiej kontroli, bez konieczności angażowania dodatkowych sił i środków finansowych.

Uwagi do załącznika nr 1

1. Lp 2 (5.11.01.0000077) Ćwiczenia czynne i czynno – bierne z pacjentem powinny być punktowane:  
a. 25 punktów tak jak dotychczas (jest to czasami bardzo ciężka praca wykonywana przez terapeutę nie krócej niż 30 minut, ponieważ pacjent nie współpracuje).
b. proponujemy pozostawienie ich w poprzedniej wersji jako włączone do poprzedniego pakietu zabiegów nr 5.11.01.0000073. Dałoby to możliwość dobierania rodzaju terapii, stosowanych technik manualnych przez fizjoterapeutę do aktualnego stanu zdrowia pacjenta bez koniecznych ponownych konsultacji lekarskich. Przykładowo w miarę poprawy stanu zdrowia pacjenta byłaby możliwość płynnego przejścia np. z terapii biernej do terapii czynno – biernej w decyzji terapeuty bez badania lekarskiego.

Jesteśmy głęboko przekonani, że proponowana zmiana spowoduje drastyczny spadek jakości usług, ponieważ świadczeniodawcy dostosowując budżet do otrzymywanych środków z NFZ będą zatrudniać terapeutów z niższymi kwalifikacjami i mniejszym doświadczeniem.

Pragniemy zauważyć, iż w zależności od doboru ćwiczeń ze wskazanej grupy (5.11.01.0000077) będą one angażować prace fizjoterapeuty w takim samym stopniu i wymiarze czasowym jak przy (5.11.01.0000073) punktowanych po 25 pkt. za 30 minut, będąc  równoważnym kosztem dla świadczeniodawców. Naszym zdaniem proponowane rozwiązanie wpłynie negatywnie na ocenę jakości świadczonych usług.

Utrzymanie w katalogu nowej wersji zabiegów spowoduję także potrzebę częstszych zmian ordynacji lekarskich, wynikających ze zmiany stanu zdrowia pacjenta co w konsekwencji wydłuży kolejkę oczekujących, utrudni dostępność i zwiększy koszty.

Uwagi do załącznik nr 3

Z zadowoleniem odczytujemy wysiłki Narodowego Funduszu Zdrowia mające na celu polepszenia jakości udzielanych świadczeń zdrowotnych. Uważamy za słuszne wprowadzenie w lp. 2.1.3 „pozostały personel-dodatkowo oceniany” pkt 2 magister fizjoterapii z min. 5 letnim doświadczeniem – nie mniej niż ½ etatu przeliczeniowego. Uważamy także, że powinno się oceniać i odpowiednio rankingować ogólny procentowy skład magistrów wśród całego zespołu fizjoterapeutycznego.

1. W (2.1.3) pkt 1) Proponujemy alternatywny zapis:
„specjalista w dziedzinie fizjoterapii nie mniej niż równoważność ½ etatu przeliczeniowego lub co najmniej 50 procent magistrów fizjoterapii wśród całości personelu fizjoterapeutycznego”.
Naszym zdaniem, jest zbyt mała liczba specjalistów fizjoterapii i nie są równomiernie rozmieszczeni na terenie kraju, dodatkowo duża ich część pracuje naukowo. Placówek rehabilitacji jest w Polsce kilka tysięcy. Wymóg dotyczący zatrudnienia 50 procent magistrów wpłynie na jakość świadczeń w danych placówkach w skali ogólnopolskiej.
2. Proponujemy wprowadzenie zapisów o minimalnym zatrudnieniu na każde 100 tysięcy punktów rocznie w postaci 0,5 etatu przeliczeniowego fizjoterapeuty jako minimalną liczbę personelu (jest to uśredniony wynik otrzymany od wielu renomowanych placówek rehabilitacyjnych).
Taki zapis spowoduje utrudnienie nieuczciwym świadczeniodawcom, zaniżającym poziom leczenia niezgodnego z prawdą wykazywania procedur medycznych. Wpłynie to pozytywnie na jakość świadczonych usług w ramach funduszów NFZ.
3. (2.2.1) pkt. 4 – masaż można wykonywać w salach do kinezyterapii z zachowaniem rozdzielności czasowej z pracownią fizjoterapii. (niekonieczne jest osobne pomieszczenie).
4. (2.6.3) pkt 1) Proponujemy bardziej zrozumiały i jasny zapis:
„Wanny do masażu wirowego kończyn górnych i kończyn dolnych umożliwiające jednoczesny zabieg dla jednego rodzaju kończyn (dolnych lub górnych)”.
5. W ośrodku dziennym należy wprowadzić zapis „warunki dotyczące pomieszczeń – wymagane” (2.3.1), (jak w fizjoterapii ambulatoryjnej). Gabinety i sale fizykoterapii oraz kinezyterapii powinny spełniać te same warunki jak w przypadku fizjoterapii ambulatoryjnej, obecnie tak nie jest.
6.  (4.2.7) Terapia zajęciowa jest potrzebna dzieciom w ośrodkach rehabilitacji dziennej i w oddziałach o pobytach stacjonarnych. W oddziale rehabilitacji dziennej dla dorosłych pacjenci nie chcą korzystać z tego typu terapii, nie uważają jej ani za ważną ani za potrzebną.
7. (4.2.12) Proponujemy taki zapis o warunkach jak w fizjoterapii ambulatoryjnej. Ewentualny rozdział sprzętu na różne umowy w rozdzielności czasowej (żeby w jednym miejscu w przychodni mogła być jedna wanna do masażu z której korzystaliby zarówno pacjenci z fizjoterapii ambulatoryjnej i ORD).
8. (4.2.5 pkt 3); versus 4.3.3 pkt. 2) ) W ośrodkach rehabilitacji dla dzieci z zaburzeniami  wieku rozwojowego w personelu dodatkowo ocenianym, fizjoterapeuta ma mieć staż nie mniej niż rok, a w ogólnym ośrodku rehabilitacyjnym ma mieć udokumentowane 3-letnie doświadczenie w zakresie metod usprawniania dzieci z zaburzenia rozwojowymi oraz wczesnej diagnostyki  i terapii neurorozwojowej. Proponujemy ujednolicić obydwa punkty.
9. W przypadku świadczeń dla ośrodka realizującego usługi drenażu limfatycznego Lp. (4.2.5) proponujemy dodatkowo umieścić pkt 4 oceniający  fizjoterapeutów posiadających udokumentowane kwalifikacje i szkolenia z zakresu drenażu limfatycznego nie mniej niż ½ etatu (dla ośrodków realizujących rehabilitację pacjentów z obrzękiem limfatycznym)
10. W ośrodku rehabilitacji dla dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego proponujemy  zmianę sprzętu dodatkowo ocenianego ( nie wydaje się być konieczny laser, wanny do masażu wirowego). Dodatkowo można byłoby oceniać sprzęt bardziej potrzebny do rehabilitacji dzieci (np. podłogi interaktywne, platformy wibrujące itp.)
11. (4.2.12) pkt 1) Proponujemy zapis identyczny jak w (2.6.3) pkt 1 według zaproponowanej definicji. Sprzęt zarówno w „fizjoterapii ambulatoryjnej” jak i „Rehabilitacji w oddziale dziennym” powinien mieć identyczną nazwę.
12. (4.3.1) W ramach wymogów kompetencji personelu dla ośrodków rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego niekonieczny jest wymóg specjalisty fizjoterapii oraz specjalista/psycholog kliniczny (jest ich mała ilość w kraju i raczej nie pracują z dziećmi). Wskazane byłoby dokładne doprecyzowanie rodzaju i charakteru dodatkowych kursów spełniających kwalifikacje zarówno w fizjoterapii jak w psychologii (dokładne specyfikacje kursów i liczbę godzin nauki)
13. Proponujemy generalne dodanie w kategorii „personel -dodatkowo oceniany” w punktach: 4.6.3, 4.7.3, 5.3.3, 5.13.3, 6.1.3. W wymienionych pozycjach NFZ obecnie rankinguje wyłącznie specjalistę fizjoterapii. Naszym zdaniem powinno się także dodatkowo oceniać na równi, dodając słowo „lub”  fizjoterapeutów z udokumentowanym 3 letnim doświadczeniem w pracy w danym zakresie rehabilitacji. Naszym zdaniem taki zapis spowoduje odpowiedniejszy dobór personelu do specyfiki danych zakresów rehabilitacji. Oczywiste jest, że posiadanie specjalizacji z fizjoterapii nie gwarantuje skutecznej pracy w różnych zakresach rehabilitacyjnych. Praca z małymi dziećmi różni się diametralnie od pracy na przykład z pacjentami pulmonologicznymi. Dodanie wyboru w ocenie personelu rankingowanego dodatkowo osób z udokumentowanym doświadczeniem wpłynie zatem pozytywnie na jakość świadczonych usług, przywracając pacjenta szybciej i większym zakresie do sprawności, co skutkować będzie także oszczędnościami finansowymi w budżecie.

Dodatkowa Propozycja Pracodawców RP

Proponujemy zmianę § 10 pkt 4 rozporządzenia, który obecnie brzmi:
„W poradni rehabilitacyjnej w zakresie lekarskiej ambulatoryjnej opieki rehabilitacyjnej, na podstawie jednego skierowania, dopuszcza się w przypadkach uzasadnionych medycznie, objęcie opieką świadczeniobiorcy ze schorzeniami wymagającymi długotrwałej rehabilitacji, do czasu osiągnięcia poprawy w leczeniu danej jednostki, jednak nie dłużej niż 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia leczenia”.

Nasze wątpliwości budzi fakt czy za dzień rozpoczęcia leczenia uważa się dzień wystawienia skierowania przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, czy dzień kiedy pacjent został przyjęty przez lekarza w poradni rehabilitacyjnej, czy też dzień od którego będzie mieć zabiegi terapeutyczne? W związku z tym proponujemy aby za rozpoczęcie leczenia traktować jako datę uzyskania pierwszego zabiegu fizjoterapeutycznego i następująca zmianę brzmienia § 10 pkt 4

„W poradni rehabilitacyjnej w zakresie lekarskiej ambulatoryjnej opieki rehabilitacyjnej, na podstawie jednego skierowania, dopuszcza się w przypadkach uzasadnionych medycznie, objęcie opieką świadczeniobiorcę ze schorzeniami wymagającymi długotrwałej rehabilitacji, do czasu osiągnięcia poprawy w leczeniu danej jednostki, jednak nie dłużej niż 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia terapii fizjoterapeutycznej”.

Powyższe uwagi zostały zebrane w tabeli, która dostępna jest tutaj.

 

Pracodawcy RP

Inne artykuły

W Senacie ruszyły prace Parlamentarnego Zespołu ds. Partnerstwa Publiczno-Prywatnego

Autor: Medycyna Prywatna
Dodano: 15.04.2024

Za nami pierwsze posiedzenie Parlamentarnego Zespołu ds. Partnerstwa Publiczno-Prywatnego zaininicjowane przez Senator Agnieszkę Gorgoń-Komor we współpracy z Pracodawcami Medycyny Prywatnej. Zespół ma stanowić platformę wymiany doświadczeń oraz dobrych praktyk realizowanych m.in. przez przedstawicieli medycyny prywatnej, które powinny stanowić wsparcie w poprawie funkcjonowania polskiego systemu ochrony zdrowia.

Partnerstwo publiczno-prywatne jest zjawiskiem coraz szerzej wykorzystywanym w niemal wszystkich gałęziach gospodarki rynkowej. Współpraca między oboma sektorami, wykorzystanie pozytywnych doświadczeń i wdrażanie sprawdzonych rozwiązań to prosta droga do podnoszenia jakości świadczeń, a także budowania zdrowej konkurencji nie tylko w obszarze zdrowia.

– Nowa kadencja parlamentu to okazja do podejmowania nowych tematów. Parlamentarzyści wykazują duże zainteresowanie partnerstwem publiczno-prywatnym. Zespół jest odpowiedzią na potrzeby cywilizacyjne, przed którymi stoją wszystkie społeczeństwa, gdzie toczy się gospodarka rynkowa – powiedziała senator Agnieszka Gorgoń-Komor, przewodnicząca nowo powołanego zespołu.

Ochrona zdrowia pierwszym tematem prac Zespołu

Tematem pierwszego posiedzenia było „Określenie partnerstwa publiczno-prywatnego na przykładzie systemu ochrony zdrowia w Polsce – dobre praktyki i transfer wiedzy”. Przedstawiciele Związku Pracodawców Medycyny Prywatnej zaprezentowali rekomendacje dotyczące funkcjonowania systemu ochrony zdrowia na przykładzie sektora prywatnego.

W ocenie przewodniczącej zespołu duże zainteresowanie partnerstwem publiczno-prywatnym podyktowane jest przede wszystkim przekonaniem, że bez niego ochrona zdrowia w Polsce nie będzie mogła skutecznie się rozwijać, z pożytkiem dla pacjentów. Dotyczy to wszystkich społeczeństw z gospodarką rynkową, gdzie sektor publiczny pozostaje nieco w tyle za prywatnym, m.in. ze względu na lepsze standardy leczenia w podmiotach prywatnych.

Obecnie prawie 36% środków z Narodowego Funduszu Zdrowia jest wydatkowanych w sektorze prywatnym, z czego blisko 80% na badania diagnostyczne czy opiekę ambulatoryjną.  Z uwagi na to należy zachęcać do jeszcze ściślejszej współpracy, przede wszystkim w celu lepszego i bardziej efektywnego wydatkowania środków na ochronę zdrowia, jak również podnoszenia jakości leczenia.

Głos sektora prywatnego

Opieka zdrowotna w Polsce jest finansowana z wielu źródeł – oprócz Narodowego Funduszu Zdrowia, są to także prywatne wydatki pacjentów. Ze względu na sposób finansowania, system ochrony zdrowia tworzą łącznie dwa sektory – publiczny i prywatny. Jednakże ze względu na przenikanie się, a także współpracę obu sektorów – wprowadzenie klarownego, prostego podziału na prywatną i publiczną ochronę zdrowia jest niemożliwe.

– Jako Pracodawcy Medycyny Prywatnej bardzo dziękujemy za to, że taki zespół powstał. Uważamy, że partnerstwo publiczno-prywatne i czerpanie ze wspólnych doświadczeń może przyczynić się do zwiększenia efektywności procesu leczenia i zapewnienia kompleksowej opieki nad pacjentem – przekazał Andrzej Podlipski, członek Zarządu Pracodawców Medycyny Prywatnej. – Niezwykle ważną kwestią jest wycena świadczeń. Niestety dzisiaj mamy do czynienia z sytuacją, w której za te same świadczenia, wykonywane przez różne podmioty, są niestety różne wyceny za punkt. To sprawia, że bardzo ciężko jest rywalizować o jakość zarówno podmiotom publicznym, jak i prywatnym – przekonywał dalej.

W trakcie posiedzenia przedstawiciele sektora prywatnego wskazywali, że chcieliby wziąć większą odpowiedzialność za pacjenta, system oraz za organizację tego systemu. Spora część dyskusji dotyczyła konieczności wzmocnienia działań profilaktycznych w kraju.

– Musimy uwzględnić wszelkie komponenty, które składają się na życie w zdrowiu, takie jak np. psychiatria, psychologia czy zdrowie kobiet. Myślę, że są to obszary, które medycyna prywatna ma „zaopiekowane” od lat. To jest odpowiedni moment, aby właśnie w tych dziedzinach dzielić się doświadczeniami z partnerami publicznymi – mówił Paweł Łangowski, członek Zarządu Pracodawców Medycyny Prywatnej.

Zdaniem ekspertów bez dobrego zabezpieczenia kwestii profilaktyki, będącej największym elementem systemu, dalsze dyskusje na temat tego, jak poprawić efektywność lecznictwa, mogą być wtórne. Jedyną metodą, która pozwoli dobrze zaopiekować kwestię jakości w ochronie zdrowia, jest dialog między sektorem publicznym i prywatnym.

Z kolei Barbara Kopeć, wiceprezeska Zarządu Pracodawców Medycyny Prywatnej, wskazała, że droga do zdrowia Polaków wiedzie również przez medycynę laboratoryjną.

– W ramach Pracodawców Medycyny Prywatnej współpracujemy z Instytutem Medycyny Pracy im. prof. J. Nofera w Łodzi w celu poszerzenia możliwości lekarzy medycyny pracy. W tej chwili badania, które wykonuje lekarz medycyny pracy, są poza systemem, nie ma ich w IKP, i nawet jeśli zdiagnozuje przyczynę choroby, to właściwie nic z tym nie może dalej zrobić. Trzeba to zmienić. Powinniśmy się zastanowić, co zrobić, aby jak najdłużej utrzymać dobry stan zdrowia populacji – podkreślała, zapewniając jednocześnie o gotowości do udziału w programach profilaktyki zdrowotnej. – Badania diagnostyczne to najtańsze procedury medyczne wykonywane przez znakomitych fachowców, jakimi są diagności laboratoryjni, na profesjonalnej aparaturze, jaką dysponują laboratoria. Badania medycyny laboratoryjnej są także bardzo tanie – w budżecie szpitala stanowią zaledwie 4-5% kosztów.

Dariusz Dziełak, dyrektor Biura Partnerstwa Publicznego i Innowacji Narodowego Funduszu Zdrowia powiedział, że w zakresie realizacyjnym „tak naprawdę polski system publiczny na prywatnej opiece stoi”. Z punktu widzenia Narodowego Funduszu Zdrowia współpraca sektora publicznego z prywatnym jest nie tylko pożądana, ale także nieuchronna i konieczna.

W dyskusji nie zabrakło głosu przedstawiciela publicznego szpitala. Dorota Gałczyńska-Zych, dyrektor Szpitala Bielańskiego w Warszawie wskazała, że zarządzany przez nią szpital był prekursorem współpracy z sektorem prywatnym. Od 30 lat w ramach outsourcingu realizowana jest diagnostyka laboratoryjna oraz obrazowa, co – jak wskazała – ma swoje mocne i słabe strony. Podkreśliła, że obecnie konieczna jest dalsza dyskusja na temat współpracy obu sektorów oraz wypracowanie tzw. dobrych praktyk.

Uczestnicy posiedzenia wskazywali, że dla maksymalizacji osiąganych przez pacjenta korzyści współpraca pomiędzy sektorem publicznym a prywatnym powinna zostać możliwie precyzyjnie określona i unormowana. Dotychczas w debacie publicznej i parlamentarnej zabrakło merytorycznej dyskusji na temat optymalnego modelu współpracy obu sektorów. 

Przeczytaj teraz

Pracodawcy Medycyny Prywatnej organizują spotkanie: „Dostęp do metod wspierania płodności w Polsce – wyzwania i proponowane rozwiązania”

Autor: Medycyna Prywatna
Dodano: 9.04.2024

Pracodawcy Medycyny Prywatnej zapraszają na spotkanie „Dostęp do metod wspierania płodności w Polsce – wyzwania i proponowane rozwiązania”, które odbędzie się 15 kwietnia 2024 r. w godz. 9:00-11:00, w budynku Polskiej Agencji Prasowej (ul. Bracka 6/8) w Warszawie oraz online (formuła hybrydowa).

Celem wydarzenia jest zdefiniowanie kluczowych wyzwań w systemie wspierania płodności w Polsce – bazując m.in. na zapisach znowelizowanej ustawy oraz zasadach wypracowanych przez zespół ministerialny – i wskazanie, w jakim kierunku powinien być on docelowo rozwijany. Przedmiotem dyskusji będą m.in. kwestie dostępu do diagnostyki, równość w dostępie do leczenia, czy też wsparcie psychologiczne. Spotkanie będzie pierwszym krokiem ku stworzeniu – w ramach Pracodawców Medycyny Prywatnej – Forum ds. Wspierania Płodności. Forum ma stanowić platformę integrującą podmioty lecznicze oraz ekspertów i gwarantować, że ich głos, a także postulaty będą właściwie słyszalne.

Warsztat będzie składał się z dwóch części – wystąpień ekspertów klinicznych oraz debaty w gronie zaproszonych gości – w tym przedstawicieli Ministerstwa Zdrowia, Narodowego Funduszu Zdrowia, Parlamentu RP, ekspertów klinicznych oraz jednostek medycznych leczących niepłodność. Kontynuacją będą zamknięte spotkania dla zainteresowanych, podczas których wypracowane zostaną konkretne rekomendacje, które następnie zostaną komunikowane i przekazane osobom odpowiedzialnym za tworzenie systemu.

***

AGENDA

Dostęp do metod wspierania płodności w Polsce – wyzwania i proponowane rozwiązania

15.04.2024 r., godz. 9:00-11:00

9:05-9:20        OTWARCIE SPOTKANIA, Artur Białkowski, Prezes Zarządu Pracodawców Medycyny Prywatnej

9:20-9:50        WYSTĄPIENIA EKSPERTÓW I ORGANIZACJI PACJENTÓW

  • prof. dr hab. n. med. Rafał Kurzawa – Obecny stan i możliwości leczenia niepłodności w Polsce (Atlas niepłodności);
  • prof. dr hab. n. med. Michał Radwan – Główne bariery i potrzeby w zakresie rozwoju leczenia niepłodności;
  • prof. dr hab. n. med. Robert Jach – Wyzwania w zakresie zabezpieczania płodności u pacjentów z nowotworem;

9:50-10:50      DYSKUSJA ORAZ SESJA Q&A – W drodze do optymalnego modelu wspieranie płodności w Polsce. Czego brakuje? Co należy zmienić?

                              MODERATOR: Marzena Smolińska, Doradca Zarządu InviMed

                              UCZESTNICY:

  • przedstawiciel Ministerstwa Zdrowia (TBC);
  • Marek Hok, Poseł na Sejm RP;
  • prof. Mirosław Wielgoś, Konsultant krajowy w dziedzinie perinatologii;
  • dr Joanna Kufel-Grabowska, Przewodnicząca Sekcji Płodności w Chorobie Nowotworowej, Polskie Towarzystwo Onkologiczne;
  • Marta Górna, Stowarzyszenie Nasz Bocian;
  • dr Łukasz Sroka, Dyrektor Medyczny, InviMed;

10:50-11:00   PODSUMOWANIE I ZAKOŃCZENIE SPOTKANIA – Artur Białkowski, Prezes Zarządu Pracodawców Medycyny Prywatnej

Przeczytaj teraz

Parlamentarny Zespół ds. Partnerstwa Publiczno-Prywatnego z udziałem przedstawicieli Pracodawców Medycyny Prywatnej

Autor: Medycyna Prywatna
Dodano: 9.04.2024

W efekcie rozmów przedstawicieli Pracodawców Medycyny Prywatnej z Senator RP Agnieszką Gorgoń-Komor w Senacie został utworzony Parlamentarny Zespół ds. Partnerstwa Publiczno-Prywatnego.

Zespół ma stanowić platformę wymiany doświadczeń oraz dobrych praktyk, realizowanych przez przedstawicieli medycyny prywatnej, które powinny stanowić wsparcie w poprawie funkcjonowania polskiego systemu ochrony zdrowia.

15 października odbyło się spotkanie Zarządu Pracodawców Medycyny Prywatnej z Senator Agnieszką Gorgoń-Komor, podczas którego podsumowaliśmy dotychczasowe rozmowy oraz zarysowaliśmy zakres tematów, które będą mogły stanowić prace zespołu. Wśród nich znalazły się m.in. przedstawienie roli sektora prywatnego, cyfryzacji w ochronie zdrowia czy zasadność określenia równych zasad i warunków finansowania świadczeń zdrowotnych ze środków publicznych bez uwarunkowania struktury właścicielskiej. Efektem rozmów jest właśnie powołanie zespołu, który ma ułatwić i udrożnić komunikację pomiędzy decydentami a prywatnym sektorem medycyny.

Przeczytaj teraz

Ochrona zdrowia ukierunkowana na pacjenta

Autor: Medycyna Prywatna
Dodano: 3.04.2024

Wspólnym mianownikiem prywatnego i publicznego sektora opieki zdrowotnej jest pacjent – jego zdrowie i profilaktyka chorób – podkreśla Artur Białkowski, nowy Prezes Zarządu Pracodawców Medycyny Prywatnej (PMP).

– Medycyna prywatna jest dziś skoncentrowana na pacjencie – począwszy od profilaktyki, znoszenia barier w dostępie do leczenia, zapewnienia opieki na poziomie ambulatoryjnym, aż po inwestycje w nowe technologie oraz zaangażowanie w kształcenie kadr medycznych – dodaje Prezes PMP.

Podmioty prywatne dysponują wykwalifikowaną kadrą, wiedzą, niezbędną nowoczesną infrastrukturą, a także zdobytym na przestrzeni lat doświadczeniem. Co więcej – sektor prywatny jest gotowy do dzielenia się z publicznym swoimi zasobami, doświadczeniem i know-how. Na szczególną uwagę – zdaniem Artura Białkowskiego – zasługują dobre praktyki prywatnych placówek w zakresie wdrażania innowacji, organizacji opieki oraz zarządzania.

Sektor prywatny i publiczny są naturalnymi partnerami do współpracy w zakresie wykorzystania nowych technologii, lecznictwa otwartego, a także profilaktyki, diagnostyki i organizacji opieki. Koncentracja na tych aspektach jest także zgodna z koncepcją Value Based Healthcare, w której duży nacisk kładzie się na zapobieganie schorzeniom, wczesne ich wykrywanie, a także wykorzystanie nowoczesnych technologii do leczenia w sposób najbardziej efektywny oraz wygodny dla pacjenta.

W ocenie Prezesa Pracodawców Medycyny Prywatnej kluczowe jest wprowadzenie modelu skoncentrowanego na efektach całego procesu leczenia (a nie pojedynczych świadczeń), który pozwala na poprawę bezpieczeństwa zdrowotnego pacjentów, pobudza konkurencję między podmiotami leczniczymi w zakresie wyników leczenia i daje stały impuls do wdrażania innowacyjnych rozwiązań z myślą – oczywiście – o pacjencie.

– System ochrony zdrowia powinien zachęcać świadczeniodawców do stałego podnoszenia jakości usług, wprowadzania nowoczesnych, coraz skuteczniejszych metod leczenia. Niezbędne w tym zakresie jest również gromadzenie i udostępnianie odpowiednich danych dotyczących wyników leczenia, a także wyceny świadczeń oraz cyfryzacja systemu, w tym przede wszystkim dostęp do elektronicznej dokumentacji medycznej – komentuje Artur Białkowski.

Czerpanie z własnych doświadczeń może pomóc obu sektorom zmierzyć się z najpoważniejszymi wyzwaniami systemu ochrony zdrowia, jakim są np. braki kadrowe. Sektor publiczny mógłby skorzystać z doświadczeń medycyny prywatnej w zakresie organizacji pracy personelu i opieki nad pacjentami. Wykorzystanie rozwiązań telemedycznych – które podnoszą wydajność systemu przy zachowaniu standardów bezpieczeństwa pacjentów oraz pracowników – jest z kolei doskonałym przykładem korzyści, jakie wnoszą do całego systemu ochrony zdrowia nowoczesne technologie.

Kolejnym istotnym elementem jest rozwój i poszerzenie skali lecznictwa otwartego, które pozwala na lepsze wykorzystanie zasobów systemu ochrony zdrowia. Jego przewagą są znacznie niższe – w porównaniu z leczeniem szpitalnym – koszty, przy jednoczesnym zapewnieniu – zarówno pacjentom, jak i pracownikom medycznym – większego komfortu oraz oszczędności czasu.

Podsumowując – niezwykle ważnymi wyzwaniami i zadaniami wspólnymi dla obu sektorów są:  wykorzystanie zasobów systemu prywatnego w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego, racjonalizacja systemu opieki, w tym zwiększenie roli i znaczenia lecznictwa otwartego, organizacja systemu skoncentrowanego na pacjencie, wprowadzenie modelu opieki zdrowotnej opartego na wartości, stworzenie mechanizmów oceny, które będą bodźcem do poprawy jakości świadczeń, jak również zwiększania innowacyjności świadczeniodawców, wdrażanie nowoczesnych technologii, takich jak np. telemedycyna, a także inicjowanie zmian w zakresie zarządzania pracą personelu medycznego, czy wreszcie inwestycje w zdrowie publiczne i innowacyjne technologie.

– Jako Pracodawcy Medycyny Prywatnej niezmiennie deklarujemy, że prywatni świadczeniodawcy są gotowi i chętni do dzielenia się doświadczeniami, które mogą przyczynić się do poprawy funkcjonowania całego systemu opieki nad pacjentem – podkreśla Prezes Artur Białkowski.

Pracodawcy Medycyny Prywatnej mają olbrzymią nadzieję, że udział, jak również rola świadczeniodawców prywatnych w całym systemie ochrony zdrowia zostaną w końcu właściwie dostrzeżone, co pozwoli na dynamizację rozwoju współpracy pomiędzy podmiotami, bez względu na strukturę właścicielską. W centrum uwagi sektora prywatnego i publicznego zawsze musi pozostawać pacjent, a chęć zapewnienia mu możliwie najlepszej opieki powinna być elementem łączącym oraz integrującym wszystkim uczestników systemu.

Przeczytaj teraz

Pracodawcy Medycyny Prywatnej życzą radosnych Świąt Wielkanocnych!

Autor: Medycyna Prywatna
Dodano: 28.03.2024
Przeczytaj teraz

Nowe przychodnie medyczne enel-med we Wrocławiu

Autor: Medycyna Prywatna
Dodano: 27.03.2024

Na początku II kwartału 2024 roku sieć enel-med wzbogaci się o dwie nowe placówki we Wrocławiu. Największa polska firma medyczna otworzy dwa nowoczesne obiekty w biurowcu Sagittarius i budynku Infinity. W kilkudziesięciu gabinetach pacjenci będą mogli skorzystać z rozbudowanej oferty konsultacji lekarskich i badań oraz usługi stomatologicznej leczenia w narkozie. W sumie do dyspozycji klientów będą cztery placówki medyczne enel-med w prestiżowych lokalizacjach w stolicy Dolnego Śląska.

– Intensywnie rozwijające się aglomeracje miejskie, czyli duże rynki pracy, cały czas zasilane nowymi pracownikami, to naturalne środowisko funkcjonowania sieci enel-med, w strukturze przychodów której cały czas dominują abonamenty medyczne dla firm. Nie zapominamy jednak o pacjentach indywidualnych, którzy coraz częściej wybierają enel-med jako swoją placówkę podstawowej i specjalistycznej opieki medycznej. Dynamika przychodów FFS w przychodniach z ostatniego okresu wyniosła ponad 40% – to dowód niezwykle silnej pozycji konkurencyjnej naszej spółki. Staramy się zatrudniać najlepszych specjalistów i dbamy o ich komfort pracy, aby mogli leczyć naszych pacjentów w jak najlepszych warunkach – podkreśla Jacek Rozwadowski, Prezes Zarządu Centrum Medycznego ENEL-MED i dodaje: warto nadmienić, że we Wrocławiu mocno poszerzamy ofertę stomatologiczną, gdzie obok standardowych usług umożliwiamy pacjentom skorzystanie z leczenia stomatologicznego w znieczuleniu ogólnym lub z użyciem gazu rozweselającego pod pełną opieką anestezjologiczną. To znacząco zmienia podejście do leczenia zębów, szczególnie wśród osób, którzy panicznie boją się dentysty. Oba biurowce, Sagittarius i Infinity, położone są w sercu miasta, przez co zapewnią naszym pacjentom wygodny dojazd oraz szybki dostęp do specjalistów z różnych dziedzin.

Wrocław z czterema placówkami

Centrum medyczne enel-med dysponuje we Wrocławiu trzema placówkami. Są to przychodnie Szczytnicka (przy ul. Szczytnickiej 11), West Gate (przy ul. Lotniczej 12) oraz w Arkadach Wrocławskich. W związku z planowaną rozbiórką Arkad Wrocławskich przez właściciela obiektu, które zostaną zamknięte w pierwszej połowie 2024 roku, enel-med zdecydował o otwarciu na początku II kwartału tego roku dwóch nowych oddziałów: w biurowcu Sagittarius Business House (przy ul. Suchej 2) oraz Infinity (przy ul. Legnickiej 16). Pacjenci będą mieć dostęp do jeszcze bogatszej oferty usług w aż czterech prestiżowych lokalizacjach we Wrocławiu.

Placówka enel-med w Sagittarius Business House to nowoczesny ośrodek medyczny o powierzchni 510 m2, który zostanie otwarty 2 kwietnia 2024 roku. W kilkunastu gabinetach – zarówno dorośli, jak i najmłodsi pacjenci będą mogli skorzystać z rozbudowanej oferty specjalistycznych usług, m.in. laryngologii, okulistyki, ginekologii z USG, ortopedii, licznych badań laboratoryjnych i diagnostycznych. Pełna oferta placówki oraz informacje na temat dojazdu i parkingu są dostępne na stronie www.enel.pl.

Z kolei otwarcie czwartego ośrodka medycznego enel-med w Infinity o powierzchni 1374 m2 jest zaplanowane na 6 maja 2024 roku. Wówczas będą dostępne usługi w zakresie pediatrii, a od 15 maja obiekt będzie oferował pełny zakres zaplanowanych usług. W kilkudziesięciu gabinetach pacjenci zyskają dostęp do opieki zdrowotnej, m.in. w zakresie pediatrii, okulistyki, laryngologii, ortopedii, kardiologii, endokrynologii i psychologii. W komfortowych warunkach będą realizowane liczne badania diagnostyczne m.in. EKG, spirometria, USG oraz badania laboratoryjne. Co więcej, placówka w Infinity będzie posiadać rozbudowane usługi stomatologiczne, m.in. będzie oferować leczenie pacjentów w narkozie. Pełna oferta placówki oraz informacje na temat dojazdu i parkingu są dostępne na stronie www.enel.pl.

W obu obiektach do dyspozycji pacjentów będzie bezpłatny parking.

Nieustannie rozwijająca się sieć

Grupa ENEL-MED nieustannie rozwija ofertę medyczną zarówno w zakresie obsługiwanych specjalizacji, jak również placówek położonych w wygodnych dla pacjentów lokalizacjach. Dziś enel-med to 34 oddziały, 22 przychodnie stomatologiczne, 5 oddziałów zlokalizowanych w dużych firmach, 3 kliniki medycyny i stomatologii estetycznej, 3 kliniki ortopedii, rehabilitacji i medycyny sportowej, ośrodek opiekuńczo-rehabilitacyjny dla seniorów oraz szpital w Warszawie, w którym wykonywane są zabiegi z zakresu ortopedii, chirurgii ogólnej, urologii i okulistyki. enel-med to również ponad 1600 placówek partnerskich w całym kraju w ramach systemu opieki abonamentowej dla firm. 

Przeczytaj teraz