W trakcie są prace legislacyjne dotyczące ustawy o szczególnych rozwiązaniach dotyczących zapobiegania, przeciwdziałania i zwalczania COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, czyli tzw. specustawy o koronawirusie.

Ustawa określa zasady i tryb zapobiegania oraz zwalczania zakażenia wirusem SARS-CoV-2 i rozprzestrzeniania się choroby zakaźnej u ludzi, wywołanej tym wirusem, w tym zasady i tryb podejmowania działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych w celu unieszkodliwienia źródeł zakażenia i przecięcia dróg szerzenia się tej choroby zakaźnej;

Mówi także o zadaniach organów administracji publicznej w zakresie zapobiegania oraz zwalczania zakażenia lub tej choroby

Określa uprawnienia i obowiązki placówek i pacjentów oraz innych osób przebywających na terytorium RP w zakresie zapobiegania oraz zwalczania zakażenia lub choroby zakaźnej,  zasady pokrywania kosztów realizacji zadań z tym związanych, w szczególności tryb finansowania świadczeń opieki zdrowotnej dla osób z podejrzeniem zakażenia lub choroby zakaźnej, w celu zapewnienia tym osobom właściwego dostępu do diagnostyki i leczenia.

Z ustawy wynika między innymi, że w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).

Natomiast w  przypadku zamknięcia żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola lub szkoły do których uczęszcza dziecko, z powodu COVID-19, ubezpieczonemu zwolnionemu od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem przysługuje dodatkowy zasiłek opiekuńczy za okres nie dłuższy niż 14 dni.

Czytaj także: Prywatne podmioty przygotowane na koronawirusa>>>

Z ustawy wynika, że premier może, na wniosek ministra zdrowia, nałożyć na jednostkę samorządu terytorialnego obowiązek wykonania określonego zadania w związku z przeciwdziałaniem COVID-19.  Minister zdrowia może nałożyć na podmiot leczniczy zadanie dotyczące zmian w strukturze organizacyjnej (przekształcenie oddziału w oddział zakaźny), dotyczy to samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, jednostek budżetowych lub spółek kapitałowych z większościowym lub jedynym udziałem Skarbu Państwa. Zapewnione będą środki finansowe na pokrycie związanych z takimi działaniami wydatków.

Prezes Rady Ministrów, na wniosek wojewody, będzie mógł także w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 wydawać polecenia obowiązujące osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej a także przedsiębiorców.

Podczas prac nad ustawą opozycja zgłaszała wiele zastrzeżeń dotyczących jej zapisów. Komisja zdrowia przyjęła kilkanaście poprawek. Usunięto między innymi zapis, który mówił o tym, że Skarb Państwa, organy jednostek samorządu terytorialnego oraz państwowe jednostki organizacyjne nie ponoszą odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną w związku z uzasadnionymi działaniami mającymi na celu przeciwdziałanie COVID-19.

Przyjęto także zapis, zgodnie z którym ustawa będzie obowiązywać przez 6 miesięcy.

Ustawa została przyjęta 3 marca 2020 roku przez Sejm. 6 marca 2020 zajmie się nią Senat.

Projekt ustawy dostępny  jest tutaj>>>

W Dzienniku Ustaw RP opublikowany został jednolity tekst ustawy o podstawowej opiece zdrowotnej, która określa cele i organizację podstawowej opieki zdrowotnej oraz zasady zapewnienia odpowiedniej jakości tych świadczeń.

Tekst jednolity uwzględnia zmiany wprowadzone ustawą z 21 lutego 2019 roku o zmianie niektórych ustaw w związku z zapewnieniem stosowania rozporządzenia RODO oraz ustawą z 19 lipca 2019 roku o zmianie niektórych ustaw w związku z wdrażaniem rozwiązań w obszarze e-zdrowia.

Z ustawy wynika, że podstawowa opieka zdrowotna ma na celu zapewnienie opieki zdrowotnej nad pacjentem i jego rodziną i koordynację tej opieki w systemie ochrony zdrowia. Do jej zadań należy ocena potrzeb oraz ustalenie priorytetów zdrowotnych populacji objętej opieką oraz wdrażanie działań profilaktycznych, rozpoznawanie, eliminowanie lub ograniczanie zagrożeń i problemów zdrowia fizycznego i psychicznego, zapewnienie profilaktycznej opieki zdrowotnej oraz promocji zdrowia dostosowanych do potrzeb różnych grup społeczeństw, a także zapewnienie edukacji świadczeniobiorcy w zakresie odpowiedzialności za własne zdrowie i kształtowanie świadomości prozdrowotnej.

Czytaj także: W prywatnych podmiotach funkcjonują wirtualne przychodnie>>>

Artykuł 4 ustawy wyjaśnia, że koordynacja opieki zdrowotnej nad pacjentem w systemie ochrony zdrowia polega na zintegrowaniu udzielania świadczeń opieki zdrowotnej, obejmujących wszystkie etapy i elementy procesu ich realizacji, z wykorzystaniem systemów teleinformatycznych, środków komunikacji elektronicznej lub publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych, ze szczególnym uwzględnieniem jakości i efektywności udzielanych świadczeń.

Tekst jednolity ustawy o podstawowej opiece zdrowotnej został opublikowany w Dzienniku Ustaw RP 4 lutego 2020 roku (poz. 172).

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zawodzie farmaceuty, zgodnie z którym przedstawiciele tego zawodu będą mogli brać znaczący udział w działaniach związanych z profilaktyką, promocją zdrowia i farmakoterapią.

Ma to ułatwić pacjentom dostęp do wiedzy o farmakoterapii i ograniczyć przyjmowanie przez nich produktów lub suplementów, które nie są niezbędne w procesie leczenia.

Farmaceuci będą mogli także prowadzić przeglądy lekowe, których celem będzie wykrywanie ewentualnych niepożądanych interakcji między przyjmowanymi produktami leczniczymi lub między produktami leczniczymi a innymi produktami (np. suplementami diety).

Farmaceuci będą mogli opracowywać indywidualne plany opieki farmaceutycznej, tak aby usystematyzować i racjonalizować proces opieki farmaceutycznej – zarówno co do przyjmowanych produktów leczniczych, jak również w zakresie rozwiązań alternatywnych, ze szczególnym uwzględnieniem edukacji zdrowotnej, profilaktyki i promocji zdrowego trybu życia.

Będą mogli wykonywać także proste badania diagnostyczne, które są związane z farmakoterapią, co ma zwiększyć dostępność pacjentów do powszechnych badań diagnostycznych, które nie wymagają wykonywania w jednostce prowadzącej działalność leczniczą.

Według projektu ustawy w zakresie merytorycznego świadczenia opieki farmaceutycznej farmaceuta będzie niezależny od właściciela apteki.

Czytaj także: W prywatnych podmiotach funkcjonują wirtualne przychodnie>>>

Natomiast farmaceuci zatrudnieni w szpitalach będą mogli między innymi brać udział w pracach komitetu terapeutycznego, uczestniczyć w badaniach klinicznych, nadzorować gospodarkę produktami leczniczymi, czy zarządzać lekami i wyrobami medycznymi na oddziałach.  Będzie się to odbywało w porozumieniu z lekarzem prowadzącym terapię pacjenta.

Projekt proponuje także nową formę kształcenia podyplomowego, będą nią kursy kwalifikacyjne, które pozwolą na uzyskanie przez farmaceutę dodatkowych kwalifikacji i umiejętności niezbędnych do wykonywania zadań zawodowych.

Wprowadzono przepis umożliwiający farmaceucie – legitymującemu się dorobkiem naukowym lub zawodowym w danej dziedzinie farmacji – uznanie tego dorobku za równoważny ze zrealizowaniem programu specjalizacji.

Rada Ministrów przyjęła projekt nowelizacji ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz niektórych innych ustaw. Zawarte w nim przepisy mają poprawić warunki kształcenia oraz zwiększyć liczbę specjalistów w systemie ochrony zdrowia.

Nowelizacja wprowadza między innymi rozwiązania zachęcające do powrotu do kraju lekarzy i lekarzy dentystów będących obywatelami Polski, którzy dyplomy uzyskali w krajach trzecich (poza Unią Europejską), a także umożliwiające zatrudnianie w naszym kraju lekarzy specjalistów wykształconych poza UE (zarówno obywateli polskich jak i obcokrajowców).

Projekt przewiduje szybką ścieżkę potwierdzania kwalifikacji zawodowych przez lekarza i lekarza-dentystę – wykształconych w Polsce.

W praktyce oznacza to szybsze przystępowanie przez lekarzy do Lekarskiego Egzaminu Końcowego i lekarzy dentystów do Lekarsko-Dentystycznego Egzaminu Końcowego (na ostatnim roku studiów) oraz do Państwowego Egzaminu Specjalistycznego (na ostatnim roku szkolenia specjalizacyjnego).

Dla lekarzy i lekarzy dentystów legitymujących się dyplomem uzyskanym w krajach spoza UE, zwłaszcza obywateli polskich, przewidziano nową ścieżkę weryfikacji kwalifikacji zawodowych.

Specjalnie dla nich wprowadzono Lekarski Egzamin Weryfikacyjny lub Lekarsko-Dentystyczny Egzamin Weryfikacyjny – ich zaliczenie będzie uprawniać wyłącznie do udzielania świadczeń zdrowotnych bez możliwości podejmowania aktywności naukowej i dydaktycznej.

Wprowadzono także możliwość zatrudnienia lekarzy i lekarzy dentystów z tytułem specjalisty na czas określony tylko w danym podmiocie leczniczym. Chodzi o osoby, które zdobyły odpowiednie kwalifikacje w krajach trzecich (będzie to dotyczyć obywateli polskich i cudzoziemców).

Dokonano korzystnej dla młodych lekarzy zmiany przepisów dotyczących przebiegu stażu podyplomowego. Zgodnie z nowymi przepisami młody lekarz, oprócz stałej części stażu, będzie mógł drugą część stażu poświecić na wybrane przez siebie dziedziny medycyny (nie więcej niż 3), czyli odbyć  tzw. „staż personalizowany”.

Korzystnym rozwiązaniem będzie centralny rozdział wolnych miejsc przeznaczonych na kształcenie specjalistyczne, co w praktyce będzie oznaczało możliwość ich wyboru na terenie całego kraju we wszystkich dziedzinach medycyny.

Czytaj także: Otwieramy się na nowe rynki>>>

Oznacza to zastąpienie systemem centralnym dotychczasowego wojewódzkiego postępowania kwalifikacyjnego na wolne miejsca specjalizacyjne.

W trakcie naboru na specjalizacje, lekarze będą mieli udostępnioną listę podmiotów leczniczych, które w ramach zachęty zaproponują im dodatkowe dofinansowanie do wynagrodzenia. Rozwiązanie to ma pozwolić na wykorzystanie miejsc szkoleniowych, które do tej pory nie cieszyły się dużą popularnością wśród młodych lekarzy.

Wprowadzono nowy egzamin: Państwowy Egzamin Modułowy, który będzie można zdawać po zakończeniu podstawowego modułu specjalizacji lub po drugim roku specjalizacji jednomodułowej.

Egzamin ten nie będzie obowiązkowy, ale po jego zdaniu lekarz będzie miał większe uprawnienia. Placówka medyczna będzie mogła go wykazać kontrakcie z NFZ, co dla takiego lekarza może oznaczać wyższe wynagrodzenie.

Poza tym wprowadzono dodatek finansowy dla kierowników specjalizacji za prowadzony nadzór nad kształceniem przyszłych specjalistów.

Nowe przepisy mają wejść w życie 1 kwietnia 2020 roku,  z wyjątkiem tych, które wymagają rozbudowy elektronicznego Systemu Monitorowania Kształcenia Pracowników Medycznych. Zaczną one obowiązywać w terminie późniejszym.

Na stronie Rządowego Centrum Legislacji został opublikowany projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku z promocją prozdrowotnych wyborów konsumentów. Przepisy te nakładają dodatkowe opłaty na producentów, dystrybutorów i sprzedawców słodkich napojów, produktów wysokocukrowych, a także tzw. małpek i suplementów diety.

Zasadniczym celem projektu jest wykorzystanie polityki fiskalnej jako narzędzia służącego promocji prozdrowotnych wyborów konsumentów – czytamy w uzasadnieniu do ustawy.

W projekcie zaproponowano nałożenie dodatkowej opłaty na napoje z dodatkiem monosacharydów, disacharydów, oligosacharydów, środków spożywczych zawierających te substancje oraz substancje słodzące, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z 16 grudnia 2008 roku, kofeiny, guarany lub tauryny, napoje alkoholowe w opakowaniach o małej objętości (do 300 ml) oraz reklamę suplementów diety.

Czytaj także: Lux Med przejmuje Klinikę Głowy i Szyi Optimum>>>

Głównym celem wprowadzenia opłaty jest promowanie prozdrowotnych wyborów żywieniowych oraz poprawa jakości diety przez ograniczenie spożycia słodkich napojów. Prawidłowe żywienie stanowi najważniejszy czynnik środowiskowy, mający wpływ na rozwój organizmu oraz zapewnienie dobrego stanu zdrowia – uzasadniają autorzy projektu, którzy przytaczają dane dotyczące rosnącej otyłości wśród dzieci i młodzieży, a także rozwiązania fiskalne w tym zakresie funkcjonujące w innych krajach.

Państwa UE sukcesywnie wprowadzają zmiany w zakresie cen żywności. W 2011 roku Dania jako pierwszy kraj wprowadziła podatek na tłuszcze nasycone w żywności. W ślad za Danią reformy te zostały przeprowadzone przez Węgry (dotyczy żywności o niskiej gęstości odżywczej), Francję (dotyczy napojów słodzonych) oraz Portugalię (podatek „fast foodowy”).

W 2018 roku zmiany zostały wdrożone w Estonii, gdzie również ograniczono działania marketingowe w przedszkolach i szkołach. W Finlandii wykorzystuje się politykę cenową jako narzędzie wpływające na wielkość spożycia żywności, a słodycze oraz napoje bezalkoholowe zostały objęte dodatkowo podatkiem akcyzowym. We Francji wdrożono Narodowy Program Żywienia i Zdrowia, w ramach którego wprowadzono zakaz umieszczania automatów vendingowych w szkołach. Od 2011 roku obowiązuje również podatek od napojów słodzonych, a w 2017 roku został wprowadzony zakaz sprzedaży nieograniczonej ilości napojów bezalkoholowych w ofercie „tyle, ile możesz wypić”. Na Węgrzech od 2011 roku obowiązuje podatek zdrowia publicznego. Opodatkowanie dotyczy produktów spożywczych, które mają potwierdzone ryzyko zdrowotne (wysoka zawartość cukrów).

W uzasadnieniu omówiono także zagadnienia związane z suplementami diety, na które wzrastający popyt jest spowodowany wieloma różnorodnymi czynnikami, wśród których istotna jest reklama.

Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku z promocją prozdrowotnych wyborów konsumentów został opublikowany na stronie Rządowego Centrum Legislacji 20 grudnia 2019.

Uwagi do projektu można przekazywać w ciągu 21 dni.

4 września 2019 wejdzie w życie nowelizacja ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych

Wynika z niej, że do 30 czerwca 2019 roku najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustala się jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty 3900 zł brutto.

Natomiast od 1 lipca 2019 roku do 30 czerwca 2020 roku najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustala się jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty 4200 zł brutto.

Sposób podwyższenia wynagrodzeń w podmiotach leczniczych nastąpi na podstawie porozumienia zawartego pracownikami w ciągu miesiąca od wejścia w życie ustawy. Gdy nie zostanie ono zawarte, sposób ustalenia podwyżki ustali zarządzenie kierownika podmiotu leczniczego.

Ustawa z 19 lipca 2019 roku o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych została opublikowana w Dzienniku Ustaw RP 20 sierpnia 2019 roku (poz. 1565).

Czytaj także: NIK: sieć nie poprawiła sytuacji szpitali>>>

W Dzienniku Ustaw RP  opublikowane zostało obwieszczenie Marszałka Sejmu RP w sprawie ogłoszenie jednolitego tekstu ustawy z 27 czerwca 1997 roku o służbie medycyny pracy , uwzględniającego szereg wprowadzonych zmian.

Zmiany w ustawie wprowadzone zostały poprzez ustawę Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce oraz Prawo oświatowe.

Ustawa zawiera między innymi zapis, że służba medycyny pracy realizuje swoje zadania w stosunku do kandydatów do szkół ponadpodstawowych lub wyższych i na kwalifikacyjne kursy zawodowe, uczniów i słuchaczy tych szkół, studentów oraz słuchaczy kwalifikacyjnych kursów zawodowych, którzy w trakcie praktycznej nauki zawodu lub stażu uczniowskiego są narażeni na działanie czynników szkodliwych, uciążliwych lub niebezpiecznych dla zdrowia.

Zapis ten związany jest z nowelizacją ustawy Prawo oświatowe, która wejdzie w życie 1 września 2019 roku.

Zadania służby medycyny pracy wykonują lekarze, pielęgniarki, psycholodzy i inne osoby o kwalifikacjach zawodowych niezbędnych do wykonywania wielodyscyplinarnych zadań tej służby.

Natomiast jednostkami organizacyjnymi służby medycyny pracy są podmioty wykonujące działalność leczniczą w celu sprawowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracującymi, z wyłączeniem pielęgniarek i położnych wykonujących zawód w formach określonych odrębnymi przepisami, zwane dalej „podstawowymi jednostkami służby medycyny pracy”, a także wojewódzkie ośrodki medycyny pracy.

Czytaj także: Będą nowe przepisy w sprawie substancji chemicznych>>>

Zadania służby medycyny pracy realizują, w zakresie i na zasadach określonych w ustawie pielęgniarki wykonujące indywidualną praktykę pielęgniarską, indywidualną specjalistyczną praktykę pielęgniarską, grupową praktykę pielęgniarską oraz psycholodzy.

Zadania te realizują także jednostki badawczo-rozwojowe i jednostki organizacyjne uczelni medycznych, prowadzące działalność w dziedzinie medycyny pracy.

Ustawa określa zadania służby medycyny pracy dotyczące ograniczenia szkodliwego wpływu pracy na zdrowie, zadania z zakresu sprawowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracującymi, prowadzenia ambulatoryjnej rehabilitacji leczniczej, uzasadnionej stwierdzoną patologia zawodową, organizowania i udzielania pierwszej pomocy medycznej w nagłych zachorowaniach i wypadkach w miejscu pracy, prowadzenia analiz stanu zdrowia pracowników, a zwłaszcza występowania chorób zawodowych.

Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z 6 czerwca 2019 roku w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o służbie medycyny pracy zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw RP 25 czerwca 2019 roku.

Konieczność zmiany ustawy z 25 lutego 2011 roku o substancjach chemicznych i ich mieszaninach jest podyktowana przede wszystkim zakończeniem 1 czerwca 2017 roku możliwości stosowania klasyfikacji i oznakowania mieszanin z zastosowaniem przepisów dyrektywy 1999/45/EWG, zgodnie z przepisem art. 61 ust. 4 (drugi akapit) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z 16 grudnia 2008 roku.

Chodzi o rozporządzenie w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniające i uchylające dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1907/2006.

Przepis ten stanowi, iż mieszaniny, które zaklasyfikowano, oznakowano i opakowano zgodnie z dyrektywą 1999/45/EWG oraz wprowadzono do obrotu przed 1 czerwca 2015 roku, do 1 czerwca 2017 roku nie muszą być ponownie oznakowane ani pakowane.

Przepisy dyrektywy transponowano do prawa polskiego przede wszystkim w art. 4, art. 18–20, art. 22 i art. 24 ustawy i przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 19, art. 20 i art. 22 ustawy, a w szeregu innych przepisów ustawy obok terminologii wynikającej z rozporządzenia nr 1272/2008 stosowana jest terminologia dyrektyw 67/548/EWG i 1999/45/WE.

W związku z dostosowaniem prawa polskiego do załącznika VIII do rozporządzenia 1272/2008, który wprowadza obowiązek przekazywania danych o mieszaninach wprowadzanych do obrotu i skalsyfikowanych jako stwarzające zagrożenie na podstawie wywieranych skutków fizycznych lub działania na zdrowie należy dokonać zmian dotyczących obowiązków informacyjnych odnośnie mieszanin stwarzających zagrożenie.

Informacje te są zbierane przez Inspektora do spraw Substancji Chemicznych (prezesa Biura do spraw Substancji Chemicznych) jako powołanego zgodnie z artykułem 12 ust.1 pkt 3 lit. c ustawy organu właściwego.

Czytaj także: Zmiany dotyczące skierowań na badania wymagają uzgodnienia z diagnostami>>>

Stosownie do rozporządzenia Komisji (UE) 2017/542 z 22 marca 2017 roku zmieniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin przez dodanie załącznika w sprawie zharmonizowanych informacji związanych z pomocą w nagłych przypadkach zagrożenia zdrowia obowiązek przekazywania takich informacji spoczywa na importerach i dalszych użytkownikach a zakres przekazywanych informacji został określony w części B tego aktu.

W związku z możliwymi konsekwencjami wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-535/15 wprowadzono sankcję za naruszenie przepisu art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (REACH), który dotyczy produkcji lub wprowadzania do obrotu substancji w jej postaci własnej, jako składnika mieszaniny lub w wyrobie bez dokonania wymaganej tym przepisem rejestracji, oraz za naruszenie art. 22 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006, niedopełnienie obowiązku wprowadzenia do dokumentów rejestracyjnych wymaganych nowych informacji i nieprzedłożenie ich Europejskiej Agencji Chemikaliów lub niedokonanie wymaganej aktualizacji dokumentów rejestracyjnych.

Określenie skutecznej, proporcjonalnej i odstraszającej kary za takie wykroczenie wynika między innymi z art. 126 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006, który stanowi, że państwa członkowskie określają przepisy dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia i podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia ich wykonania.

Projektodawca dokonał analizy nazewnictwa wykorzystywanego w Polsce względem innych organów państwowych i zaproponował nazwę – Prezesa Biura do spraw Substancji Chemicznych. Nazwa wydaje się bardziej odpowiadać rzeczywistym kompetencjom organu i jest dodatkowo spójna z nazewnictwem przyjętym dla innych organów nadzorowanych przez ministra zdrowia, które nie posiadają kompetencji nadzoru nad przedsiębiorcami, np. prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych.

Przedstawiony projekt dotyczy jedynie zmiany nazwy organu i nie pociąga za sobą zmian odnośnie osoby powołanej na to stanowisko, która została wyłoniona w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru. Zmiana nazwy nie pociąga za sobą również kosztów. Prezes prowadzi Biuro do spraw Substancji Chemicznych, którego nazwa nie ulega zmianie.

Projekt nowelizacji ustawy został opublikowany na stronie Rządowego Centrum Legislacji 19 czerwca 2019.

Uwagi do projektu można przekazywać w ciągu 14 dni.

3 lipca 2019 roku wejdzie w życie nowelizacja ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta z 16 maja 2019 roku. W art. 2 tej ustawy wprowadzona została możliwość (na wniosek dyrektora wojewódzkiego oddziału NFZ i za zgodą świadczeniodawcy) przedłużenia – do 30 czerwca 2021 roku obowiązywania umów na udzielenie świadczeń w zakresie ambulatoryjnej opieki specjalistycznej.

Głównym celem ustawy jest natomiast doprecyzowanie przepisów dotyczących sprawowania, w podmiotach leczniczych udzielających stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych, dodatkowej opieki pielęgnacyjnej nad pacjentem małoletnim albo posiadającym orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Obecnie prawo pacjenta do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej, zgodnie z art. 34 ustawy z 6 listopada 2008 roku o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, dotyczy jedynie pacjentek w warunkach ciąży, porodu i połogu. Poprzez zmianę przepisów, prawem do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej zostaną objęci pacjenci małoletni albo posiadający orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Ustawa precyzuje również, że przez dodatkową opiekę pielęgnacyjną, w podmiocie leczniczym, nad pacjentami małoletnimi albo posiadającymi orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności rozumie się prawo do pobytu wraz z nim przedstawiciela ustawowego albo opiekuna faktycznego.

Czytaj także: Wrzutka do ustawy o prawach pacjenta – nie będzie konkursów na AOS>>>

Ustawa wprowadza również wyłączenie z możliwości ustalania opłaty za koszty realizacji prawa do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej, w podmiocie leczniczym, nad pacjentami małoletnimi albo posiadającymi orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, jeżeli realizacja tych praw skutkuje kosztami poniesionymi przez podmiot leczniczy wykonujący działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne.

Ustawa z 16 maja 2019 roku o zmianie ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta została opublikowana w Dzienniku Ustaw RP 18 czerwca 2019 roku (poz. 1128).

12 września 2019 roku wejdzie w życie ustawa z 12 kwietnia 2019 roku o opiece zdrowotnej nad uczniami, zgodnie z którą obejmie ona uczniów profilaktyczną opieką zdrowotną oraz opieką stomatologiczną w zakresie świadczeń ogólnostomatologicznych oraz profilaktycznych świadczeń stomatologicznych.

Profilaktyczną opiekę zdrowotną sprawować będzie pielęgniarka środowiska nauczania i wychowania albo higienistka szkolna, a opiekę stomatologiczną nad uczniami – lekarz dentysta. W zakresie edukacji zdrowotnej i promocji zdrowia, w sprawowaniu opieki stomatologicznej nad uczniami będzie mogła uczestniczyć również higienistka stomatologiczna.

Pielęgniarka środowiska nauczania i wychowania albo higienistka szkolna będą sprawować profilaktyczną opiekę zdrowotną nad uczniami w gabinecie profilaktyki zdrowotnej zlokalizowanym w szkole, a w przypadku braku takiego gabinetu w szkole – w miejscu określonym w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Lekarz dentysta będzie mógł sprawować opiekę stomatologiczną nad uczniami w gabinecie dentystycznym zlokalizowanym w szkole, gabinecie dentystycznym zlokalizowanym poza szkołą albo dentobusie.

Czytaj także: Lux Med będzie leczyć zęby w dentobusie>>>

Podmiotami monitorującymi opiekę zdrowotną nad uczniami będą wojewoda oraz Instytut Matki i Dziecka w Warszawie.

Ustawa wejdzie w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia, czyli 12 września 2019 roku, z wyjątkiem zmian wprowadzanych w ustawie – Prawo oświatowe (art. 137 i 150) dotyczących orzeczenia lekarskiego dla uczniów klas sportowych, które mają wejść w życie 1 stycznia 2020 roku.

Zgodnie z tymi przepisami dodano do punktu dotyczącego orzeczenia lekarskiego lekarza podstawowej opieki zdrowotnej słowa, że jest to „orzeczenie lekarskie o stanie zdrowia umożliwiającym podjęcie nauki w szkole lub oddziale.”

Ustawa została opublikowana w Dzienniku Ustaw 11 czerwca 2019 roku (poz.1078).

W Dzienniku Ustaw RP został opublikowany jednolity tekst ustawy o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym psychologów. Ustawa określa zasady i warunki wykonywania zawodu psychologa oraz zasady organizacji i działania samorządu zawodowego psychologów.

Z ustawy wynika między innymi, że minister zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Psychologów, określi, w drodze rozporządzenia, standardy stosowania psychoterapii przez psychologów wobec osób z chorobami i problemami zdrowotnymi określonymi w obowiązującej Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ogłaszanej przez Światową Organizację Zdrowia (WHO).

Osoby wykonujące zawód psychologa i psychologowie-stażyści stają się członkami samorządu psychologów z mocy prawa.

Ustawa określa, że prawo wykonywania zawodu psychologa powstaje z chwilą dokonania wpisu na listę psychologów Regionalnej Izby Psychologów. Na listę może trafić osoba, która uzyskała w polskiej uczelni dyplom magistra psychologii lub uzyskała za granicą wykształcenie uznane za równorzędne w RP, posiada pełną zdolność do czynności prawnych, włada językiem polskim w mowie i piśmie w zakresie koniecznym do wykonywania zawodu psychologa oraz odbyła podyplomowy staż zawodowy, pod merytorycznym nadzorem psychologa posiadającego prawo wykonywania zawodu, który ponosi odpowiedzialność za czynności zawodowe wykonywane przez psychologa-stażystę.

Czytaj także: CM Damiana: nowa poradnia zdrowia psychicznego>>>

Psycholog może uzyskać tytuł specjalisty w określonej dziedzinie psychologii po odbyciu szkolenia, określonego programem specjalizacji, i złożeniu egzaminu państwowego albo po uznaniu równorzędnego tytułu specjalisty uznanego za granicą.

Z ustawy wynika, że Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi szczegółowe zasady, tryb i warunki uzyskiwania specjalizacji zawodowych przez psychologów, w tym tryb przeprowadzenia egzaminu państwowego, mając na uwadze zapewnienie wysokiego poziomu usług psychologicznych osobom z nich korzystającym.

Tekst ustawy został opublikowany w Dzienniku Ustaw 3 czerwca 2019 roku (poz. 1026).

Nowelizacja ustawy Prawo farmaceutyczne z 26 kwietnia 2019 wprowadza między innymi kary za nielegalną sprzedaż produktów leczniczych przez podmioty prowadzące działalność leczniczą, a także za nabycie produktów leczniczych niezgodnie z ich ustawowym przeznaczeniem.

Zgodnie z nowymi regulacjami zakazane będzie nabywanie przez podmiot wykonujący działalność leczniczą produktu leczniczego albo środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobu medycznego objętych refundacją, w innym celu niż udzielanie przez ten podmiot świadczenia opieki zdrowotnej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ponadto ustawa wprowadza zakaz zaopatrywania się przez hurtownie farmaceutyczne w produkty lecznicze od podmiotów prowadzących obrót detaliczny,

Ustawa doprecyzowuje także przepisy, wskazując jako cel funkcjonowania aptek ogólnodostępnych i punktów aptecznych – bezpośrednie zaopatrywanie ludności w produkty lecznicze.

Ustawa, jak wskazano w uzasadnieniu, ma na celu przeciwdziałanie nieprawidłowościom i niedoborom w zaopatrzeniu na farmaceutycznym rynku detalicznym, które są powodowane działającym na szeroką skalę nielegalnym obrotem produktami leczniczymi funkcjonującym w ramach tzw. „odwróconego łańcucha dystrybucji produktów leczniczych”. Mechanizm ten polega na pozyskiwaniu leków z rynku detalicznego w celu ich odsprzedaży za granicę za cenę wielokrotnie wyższą aniżeli dopuszczalna cena krajowa (w przypadku leków refundowanych).

Czytaj także: Powstanie Narodowa Strategia Onkologiczna>>>

Zakres ustawy obejmuje odpowiedzialność osób biorących udział w obrocie produktami leczniczymi, wyrobami medycznymi i środkami spożywczymi specjalnego przeznaczenia, jak również wykorzystujących produkty lecznicze, pozyskane przez uczestnictwo w ”odwróconym łańcuchu dystrybucji produktów leczniczych”.

Ustawa penalizuje działania godzące w ten obrót, uzupełnia oraz zaostrza przepisy karne za przestępstwa związane z wytwarzaniem, importem lub dystrybucją produktów leczniczych.

W celu ograniczenia nielegalnego wywozu z Polski produktów leczniczych, ustawa wprowadza także przepisy służące usprawnieniu nadzoru i skuteczności przeprowadzania inspekcji podmiotów zajmujących się dystrybucją tych produktów, wzmacniając uprawnienia dotyczące przeprowadzania kontroli i inspekcji działalności gospodarczej objętej zezwoleniami i przewiduje większą współpracę organów Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej z Policją i Strażą Graniczną oraz wszystkimi instytucjami państwowymi i samorządowymi.

Dotyczy to między innymi korzystania z pomocy Policji lub Straży Granicznej w zapewnieniu niezakłóconego dokonania inspekcji, a także przyznania osobom uprawnionym do dokonywania inspekcji lub kontroli uprawnień do zarządzenia otwarcia obiektu, lokalu lub ich części oraz znajdujących się w nich schowków, a także ich oględzin.

Zgodnie z ustawą, w przypadku nabycia lub zbycia przez podmiot wykonujący działalność leczniczą produktu leczniczego, środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobu medycznego wbrew zakazowi nakładana będzie na taki podmiot kara pieniężna w wysokości dwukrotnej wartości nabytych lub zbytych produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobów medycznych.

Ustawa wejdzie w życie 6 czerwca 2019 roku, z wyjątkiem przepisów dotyczących współpracy z Policją lub Strażą Graniczną przy przeprowadzeniu kontroli albo inspekcji, które wejdą w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia, a wejście w życie przepisów ustawy o zmianie ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia oraz niektórych innych ustaw jest skorelowane z jej wcześniejszą cząstkową nowelizacją w zakresie sprzedaży wysyłkowej oraz z dostarczaniem leków dla osób z niepełnosprawnością  i wejdą w życie 1 lipca 2019 roku.

Ustawa została opublikowana w Dzienniku Ustaw RP 22 maja 2019.

W Dzienniku Ustaw RP został opublikowany jednolity tekst ustawy o izbach lekarskich, która określa zadania, zasady działania i organizację izb lekarskich oraz prawa i obowiązki ich członków.

Wynika z niej, że samorząd zawodowy lekarzy i lekarzy dentystów reprezentuje osoby wykonujące te zawody, sprawuje pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony oraz jest niezależny w wykonywaniu swoich zadań i podlega tylko przepisom prawa.

Jednostki organizacyjne samorządu zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów, czyli okręgowe izby lekarskie, Wojskowa Izba Lekarska i Naczelna Izba Lekarska, posiadają osobowość prawną.

Zadaniem samorządu lekarzy jest między innymi ustanawianie zasad etyki lekarskiej oraz dbanie o ich przestrzeganie, sprawowanie pieczy nad należytym i sumiennym wykonywaniem zawodu lekarza, przyznawanie prawa wykonywania zawodu oraz uznawanie kwalifikacji lekarzy, będących obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, zamierzających wykonywać zawód lekarza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także zawieszanie i pozbawianie prawa wykonywania zawodu oraz ograniczanie w wykonywaniu zawodu i  prowadzenie postępowania w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej lekarzy.

Izby prowadzą Centralny Rejestr Lekarzy i Lekarzy Dentystów Rzeczypospolitej Polskiej dostępny w systemie teleinformatycznym.

Ustawa została opublikowana w Dzienniku Ustaw RP 22 maja 2019.

Czytaj także: Będą kary dla podmiotów leczniczych za nabywanie produktów leczniczych>>>

Projekt ustawy o zmianie ustawy o refundacji przyjęty przez Radę  Ministrów ma poprawić dostęp pacjentów, w tym głównie osób z niepełnosprawnościami, do wyrobów medycznych. Zmienione przepisy pozwolą na usprawnienie procesu zaopatrywania w wyroby medyczne, takie jak na przykład wkładki ortopedyczne, wózki inwalidzkie, protezy, soczewki.

Wprowadzone ułatwienia dotyczyć będą zarówno pacjentów, osób wystawiających zlecenia, jak i ich realizatorów. Nowe rozwiązania uwzględniają postulaty pacjentów, Naczelnej Izby Lekarskiej oraz przedsiębiorców funkcjonujących w branży wyrobów medycznych.

W projekcie nowelizacji ustawy doprecyzowano także kwestie wystawiania i realizacji zleceń na zaopatrzenie w wyroby medyczne.

Przewidziano potwierdzenie posiadania prawa do świadczeń opieki zdrowotnej i uprawnień dodatkowych na dwóch etapach realizacji zlecenia, tj. w chwili jego wystawiania oraz w momencie przyjmowania go do realizacji – zamiast, jak to było  dotychczas, w chwili wydania wyrobu medycznego. Natomiast weryfikacja zlecenia dokonywana będzie wyłącznie na etapie jego wystawienia.

Czytaj także: Projekt ustawy o refundacji usprawni proces zaopatrzenia w wyroby medyczne>>>

Zaproponowane zmiany ograniczą biurokrację, doprowadzą do skrócenia czasu niezbędnego do wypełnienia druku zlecenia, a także pozwolą na wprowadzenie uproszczonych wzorów zleceń, co pozwoli na zmniejszenie objętości dokumentu o ponad połowę względem obowiązującego.

Ponadto, zlecenia na wyroby medyczne przysługujące comiesięcznie (np. na pieluchomajtki) będą wystawiane na okres nie dłuższy niż 12 kolejnych miesięcy, czyli nawet dwukrotnie dłużej niż obecnie, o ile weryfikacja zlecenia odbywać się będzie za pośrednictwem serwisów internetowych lub usług informatycznych NFZ.

Nowe rozwiązania dotyczące zleceń na wyroby medyczne mają obowiązywać od 1 września 2019 roku.

W 2018 roku zrealizowanych zostało 4,6 mln zleceń współfinansowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia, w tym 1,6 mln zleceń jednorazowych i 3 mln zleceń comiesięcznych, a budżet na refundację wyrobów medycznych wyniósł 1,2 mld zł.

26 kwietnia 2019 w Dzienniku Ustaw RP opublikowany został jednolity tekst ustawy o uzyskiwaniu tytułu specjalisty w dziedzinach mających zastosowanie w ochronie zdrowia.

Tekst uwzględnia zmiany wprowadzone przez ustawę Prawo o szkolnictwie wyższym z 3 lipca 2018, ustawę o dowodach osobistych z 6 grudnia 2018 oraz zmiany wynikające z przepisów ogłoszonych przed 3 kwietnia 2019.

Ustawa określa zasady ustalania programu szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinach mających zastosowanie w ochronie zdrowia, zasady uzyskiwania akredytacji do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego oraz zasady sprawowania nad nim nadzoru, a także warunki i tryb uzyskiwania tytułu specjalisty w dziedzinie ochrony zdrowia, w tym przystępowania i odbywania szkolenia specjalizacyjnego, a także organizacji i przeprowadzania Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego.

Ustawa nie dotyczy osób wykonujących zawody medyczne, dla których zasady uzyskiwania tytułu specjalisty określają przepisy regulujące wykonywanie tych zawodów.

Czytaj także: Jest nowy tekst ustawy o zawodzie fizjoterapeuty>>>

Z przepisów ustawy wynika między innymi, że program szkolenia specjalizacyjnego opracowuje zespół ekspertów powoływany przez dyrektora Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego. W jego skład wchodzi konsultant krajowy w danej dziedzinie ochrony zdrowia albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli w danej dziedzinie ochrony zdrowia nie powołano konsultanta krajowego, dwie osoby posiadające tytuł specjalisty w danej dziedzinie ochrony zdrowia lub legitymujące się dorobkiem naukowym i zawodowym w tej dziedzinie, zgłoszone przez konsultanta krajowego, przedstawiciel stowarzyszeń zrzeszających osoby wykonujące zawód w danej dziedzinie ochrony zdrowia, a także przedstawiciel CMKP. Program zatwierdza minister zdrowia.

Szkolenie specjalizacyjne może prowadzić podmiot, który uzyskał w tym zakresie akredytację, rejestr takich podmiotów prowadzi CMKP.

Osoba ubiegająca się o odbywanie szkolenia specjalizacyjnego składa w tej sprawie, za pomocą systemu SMK, wniosek do wojewody.

Postępowanie kwalifikacyjne przeprowadza się dwa razy w roku: w terminie od 16 grudnia do 15 stycznia oraz w terminie od 1 czerwca do 30 czerwca.

Tekst jednolity ustawy dostępny jest na stronie www.dziennikustaw.gov.pl

Wprowadzenie regulacji upraszczających obszar ordynacji produktów leczniczych oraz wyrobów medycznych, w tym między innymi wydłużenie okresu, w którym e-recepta może zostać zrealizowana, z 30 dni do 1 roku, przewiduje projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku z wdrażaniem rozwiązań w zakresie e-zdrowia.

Projekt przewiduje zmiany w dziesięciu ustawach, przede wszystkim w ustawie Prawo farmaceutyczne, w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, ustawie o systemie informacji w ochronie zdrowia oraz w ustawie o refundacji.

W OSR czytamy, że obowiązujące przepisy przewidują szereg szczegółowych regulacji w obszarze wystawiania recept, które mogą utrudniać pacjentowi realizację recepty, a dla lekarza generować konieczność wykonywania wielu czynności administracyjnych.

Recepta może zostać zrealizowana jedynie w okresie 30 dni od dnia jej wystawienia (po tym terminie nie jest już możliwa jej realizacja i konieczne jest wystawienie przez lekarza kolejnej recepty). Z kolei recepta transgraniczna może mieć wyłącznie postać papierową, co wiąże się z tym, że jej realizacja w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej może być znacznie utrudniona, chociażby przez brak możliwości weryfikacji jej autentyczności.

Wystawienie recepty obejmującej co najmniej jeden produkt leczniczy objęty refundacją powoduje konieczność określenia na tej recepcie poziomu tej refundacji. Informatyzacja systemu ochrony zdrowia pozwala na wprowadzenie licznych usprawnień w tym zakresie.

Projekt przewiduje oprócz wydłużenia okresu realizacji recepty także unifikację e-recepty z receptą transgraniczną przez określenie tożsamych elementów tych recept, dzięki czemu e-recepta wystawiona na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w łatwy sposób będzie mogła zostać zrealizowana w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Czytaj także: publikowany został jednolity tekst rozporządzenia w sprawie świadczeń POZ>>>

Poza tym stworzone zostaną narzędzia wspomagające lekarzy w określaniu poziomu refundacji określonych produktów leczniczych w przypadku ordynowania tych produktów na podstawie recepty w postaci elektronicznej, a także możliwość upoważniania asystentów medycznych przez pracowników medycznych do podpisywania w ich imieniu elektronicznej dokumentacji medycznej, w szczególności e-recept i e-skierowań.

W 2018 roku w ramach Platformy e-Zdrowie (P1) uruchomione zostało tzw. Internetowe Konto Pacjenta (IKP), które umożliwia dostęp do informacji o udzielonych świadczeniach opieki zdrowotnej. W chwili obecnej możliwy jest już wgląd do wystawionych oraz zrealizowanych recept w postaci elektronicznej.

Projekt zawiera propozycje kolejnych zmian, które dadzą pacjentowi lepszy dostęp do informacji medycznej za pośrednictwem portalu pacjent.gov.pl. Dotyczy to możliwości złożenia za pośrednictwem IKP deklaracji wyboru lekarza lub pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej oraz możliwości podglądu w IKP wyników badań laboratoryjnych.

Projekt zawiera także doprecyzowanie przepisów dotyczących rejestrów medycznych w zakresie przetwarzanych w nich danych oraz możliwości ich udostępniania.

W związku z nowymi przepisami w latach 2019-2021 będzie możliwe przyznanie dotacji celowej do kwoty 240 mln zł łącznie (80 mln zł rocznie), przekazywanej do Narodowego Funduszu Zdrowia, na pełnienie przez podmioty wykonujące działalność leczniczą funkcji punktu potwierdzającego profil zaufany. Przyjęto założenie, że koszt założenia jednego PZ wyniesie 10 zł. Jako poziom minimalny ww. dotacji szacuje się 55 mln zł stanowiących równowartość oszczędności związanej ze zmianą planów w zakresie zakupu ITS, co pozwoliłoby na założenie 5,5 mln PZ.

Zmniejszone i przesunięte w czasie zostaną wydatki na wymianę ITS w ramach Platform P1, P2 i P4. Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia oraz niektórych innych ustaw oraz OSR do projektu tej ustawy, w ramach środków na utrzymanie projektów Platform P1, P2 i P4 zaplanowano w 2019 roku gruntowaną wymianę ITS zakupionego w ramach tych projektów w łącznej wysokości 140 mln zł.

Po dokonaniu analizy posiadanych zasobów przy uwzględnieniu zasady gospodarności oraz optymalizacji wydatków dokonano przesunięcia planowanego terminu rozpoczęcie wymiany przestarzałego i mało wydajnego sprzętu (na 2019 rok przeznaczono na wymianę ITS jedynie 1 mln zł). Obecnie zaplanowano wydatki w tym zakresie na lata 2020 – 2022, jednocześnie zmniejszając koszt ww. wymiany ITS – aktualnie szacowana wartość zadania to 83,80 mln zł (2020 rok – 49,30 mln zł, 2021 rok – 29,50 mln zł, 2022 rok – 5,00 mln zł), w związku z czym oszczędność w stosunku do pierwotnych założeń (139 mln zł) wynosi 55,20 mln zł.

Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw  związku z wdrażaniem rozwiązań w zakresie e-zdrowia został opublikowany na stronie Rządowego Centrum Legislacji 17 kwietnia 2019.

Uwagi do projektu można przesyłać w ciągu 14 dni od jego otrzymania.

Rada Ministrów przyjęła 22 stycznia 2019 rok u projekt nowelizacji ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Regulacja wprowadza zakaz pobierania opłat od rodziców lub opiekunów za pobyt z dzieckiem albo osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym w szpitalu.

Będzie to także dotyczyć innych zakładów leczniczych udzielających stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych.

Zgodnie projektem rodzice i opiekunowie nie będą ponosić żadnych opłat z wyłączeniem kosztów bezpośrednich, takich jak posiłki wydawane rodzicom, użytkowanie pościeli oraz korzystanie z dodatkowego łóżka udostępnionego przez szpital lub inny zakład leczniczy.

Regulacja ta wychodzi naprzeciw oczekiwaniom rodziców, którzy z powodu opieki nad hospitalizowanym dzieckiem często ponosili dodatkowe koszty związane z pobytem w placówce medycznej.

Czytaj także: Nowelizacja ureguluje dostęp do informacji po śmierci pacjenta>>>

Obecnie opłaty pobierane przez szpitale są bardzo zróżnicowane, i choć na ogół nie są one wysokie, to przy dłuższym pobycie mogły stać się poważnym obciążeniem rodzinnego budżetu.

Z uzasadnienia do projektu wynika, że nowa regulacja ma ułatwić możliwie najczęstsze i nieograniczone kontakty hospitalizowanych dzieci z osobami bliskimi, bo ich obecność jest korzystna dla dziecka – łagodzi stres, wzmacnia poczucie bezpieczeństwa, pozytywnie wpływa na proces leczenia.

Podobne regulacje będą dotyczyły pacjentów posiadających orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, gdyż często wymagają oni także opieki podczas pobytu w szpitalu.

W Dzienniku Ustaw RP opublikowany został jednolity tekst ustawy o działalności leczniczej z 15 kwietnia 2011 roku, uwzględniający zmiany wprowadzone w wyniku wejścia w życie innych aktów prawnych.

Tekst jednolity uwzględnia zmiany wprowadzone ustawą o Służbie Ochrony Państwa z 8 grudnia 2017, przepisami wprowadzającymi ustawę – Prawo przedsiębiorców oraz inne ustawy dotyczące działalności gospodarczej z 6 marca 2018, nowelizacją ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych z 12 kwietnia 2018, nowelizacją Prawa farmaceutycznego z 7 czerwca 2018 a także nowelizacją ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym z 5 lipca 2018 roku.

Dokument uwzględnia także zmiany wynikające z przepisów ogłoszonych przed 7 listopada 2018.

Ustawa o działalności leczniczej określa zasady wykonywania działalności leczniczej, zasady funkcjonowania podmiotów wykonujących działalność leczniczą niebędących przedsiębiorcami, zasady prowadzenia rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą, normy czasu pracy pracowników podmiotów leczniczych a także zasady sprawowania nadzoru nad wykonywaniem działalności leczniczej oraz podmiotami wykonującymi działalność leczniczą.

Tekst jednolity został opublikowany 23 listopada 2018 roku (poz. 2190).

Czytaj także: Jednolity tekst ustawy o zawodzie felczera>>>

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku z e-skierowaniem oraz listami oczekujących na udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej. Zawarte w nim regulacje mają ułatwić placówkom zarządzanie kolejkami do lekarzy.

Modyfikacja przepisów dotyczących wystawiania i realizowania e-skierowań oraz korzystania z nich przez pacjentów obejmuje przede wszystkim doprecyzowanie zakresu dokumentów obsługiwanych w postaci elektronicznej oraz określenie katalogu przypadków, w których skierowanie będzie wystawione w postaci papierowej. Chodzi na przykład o pacjenta o nieustalonej tożsamości, lekarza z innego państwa Unii Europejskiej, brak dostępu do systemu.

Natomiast zmiany w przepisach ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych dotyczące list oczekujących mają na celu uelastycznienie zarządzania kolejkami przez placówki medyczne, przekazywanie Narodowemu Funduszowi Zdrowia (NFZ) informacji istotnych z punktu widzenia zapewniania dostępności świadczeń oraz nałożenie na NFZ obowiązku informowania pacjentów o terminie nadchodzących wizyt objętych tzw. kolejkami centralnymi, na przykład przez wysłanie wiadomości SMS.

Czytaj także: Pracodawcy RP: przepisy o podwyżkach dla lekarzy wydłużą kolejki>>>

Obecnie, w przypadku odwołania wizyty, przepisy przewidują konieczność zaproponowania zwolnionego terminu kolejnemu pacjentowi z listy, który często – ze względu na bliskość swojego terminu – nie jest zainteresowany skorzystaniem z tej możliwości, a w efekcie zwolniony termin często pozostaje niewykorzystany. Projekt zawiera rozwiązanie, które umożliwi zaproponowanie wizyty w tym terminie dowolnemu pacjentowi, dla którego pierwotny termin przypada w okresie od 7 do 30 dni od terminu zwolnionego.

Dodatkowy zakres danych przekazywany do NFZ obejmuje między innymi harmonogram udzielania świadczeń, który zawiera informacje nie tylko dotyczące pacjentów zapisanych na listy oczekujących, czyli pierwszorazowych, ale także tych, którzy realizują wizyty w ramach planu leczenia.

Informowanie o nadchodzącym terminie wizyty przez Narodowy Fundusz Zdrowia ma służyć ograniczeniu liczby wizyt, które nie zostały odwołane.

Projekt przewiduje także zmiany w ustawach o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz podatku dochodowym od osób prawnych, które pozwolą na wsparcie dokonanych w 2018 roku zakupów sprzętu informatycznego i oprogramowania niezbędnego do podłączenia do systemu P1 placówek aptecznych. Działanie to ma wspierać wypełnienie obowiązku określonego w ustawie o systemie informacji w ochronie zdrowia, zgodnie z którym wszystkie apteki i punkty apteczne zobowiązane są do podłączenia do systemu P1 nie później niż 31 grudnia 2018 roku, a także obowiązku dotyczącego elektronicznego otaksowywania recept, w tym recept w postaci papierowej, który wejdzie w życie 1 stycznia 2019 roku.

Opublikowane zostało obwieszczenie marszałka Sejmu RP z 9 lutego 2018 roku zawierające jednolity tekst ustawy z 25 września 2015 roku o zawodzie fizjoterapeuty. Ustawa określa zasady wykonywania zawodu fizjoterapeuty, uzyskiwanie prawa wykonywania zawodu, kształcenia oraz odpowiedzialności zawodowej fizjoterapeutów.

Ustawa określa również organizację i zadania samorządu zawodowego fizjoterapeutów oraz prawa i obowiązki jego członków.

Zgodnie z ustawą zawód fizjoterapeuty jest samodzielnym zawodem medycznym, a samorząd zawodowy fizjoterapeutów  reprezentuje osoby wykonujące ten zawód i sprawuje pieczę nad należytym jego wykonywaniem w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony.

Przynależność fizjoterapeutów do samorządu jest obowiązkowa. Samorząd jest niezależny w wykonywaniu swoich zadań i podlega wyłącznie przepisom ustawy. Jednostką organizacyjną samorządu, posiadającą osobowość prawną, jest Krajowa Izba Fizjoterapeutów z siedzibą w Warszawie. Nadzór nad działalnością samorządu sprawuje minister zdrowia.

Członkowie samorządu podlegają odpowiedzialności zawodowej za naruszenie zasad etyki zawodowej lub przepisów dotyczących wykonywania zawodu.

Krajowa Rada Fizjoterapeutów prowadzi w systemie teleinformatycznym Krajowy Rejestr Fizjoterapeutów. Zawiera on dane osób posiadających prawo wykonywania zawodu fizjoterapeuty. Dane fizjoterapeutów, których prawo wykonywania zawodu wygasło, są usuwane z Krajowego Rejestru Fizjoterapeutów, po upływie 15 lat od dnia jego wygaśnięcia.

Fizjoterapeuta uzyskuje tytuł specjalisty po odbyciu szkolenia specjalizacyjnego, ustalonego programem specjalizacji i zdaniu Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego Fizjoterapeutów (PESFZ).

Z ustawy wynika także, że ten, kto udziela świadczeń z zakresu fizjoterapii bez wymaganych uprawnień, podlega grzywnie lub karze ograniczenia wolności.

Jednolity tekst ustawy o zawodzie fizjoterapeuty uwzględnia zmiany wprowadzone ustawą z 24 lutego 2017 roku o uzyskiwaniu tytułu specjalisty w dziedzinach mających zastosowanie w ochronie zdrowia oraz zmiany wynikające z przepisów ogłoszonych przed 8 lutego 2018 roku.

Dziennik Ustaw Poz.505, rok 2018