NFZ: 2 miliardy złotych na kosztowne leczenie
W 2011 r. Narodowy Fundusz Zdrowia poniósł roczne koszty leczenia przekraczające 100 tys. zł na osobę na rzecz 13.815 pacjentów, którzy stanowili 0,0373% populacji Polaków. Łączne koszty dla tej grupy wyniosły 2.185.289.176 zł, co stanowiło 4,45% kwoty kosztów świadczeń opieki zdrowotnej ogółem (z wyłączeniem refundacji aptecznej).
W przeliczeniu na 1 pacjenta w ww. grupie koszt leczenia wyniósł 158 tys. zł, czyli prawie 151% dolnej granicy kwalifikującej do analizowanej grupy. Jest to wartość blisko stukrotnie wyższa od rocznych kosztów świadczeń finansowanych przez NFZ w przeliczeniu na jednego ubezpieczonego. W grupie tej było 187 osób, których roczne koszty leczenia przekroczyły 500 tys. zł. Średni koszt leczenia chorego w tej grupie wynosił prawie 989 tys. zł. Pacjentem, którego roczne koszty leczenia były najwyższe i wyniosły 3.390.449 zł była osoba chora na mukopolisacharydozę typu II (ICD-10 E76.1). Poza tym wśród pacjentów wymagających kosztownego leczenia były między innymi osoby cierpiące na inne mukopolisacharydozy, choroby spichrzeniowe glikogenu, inne sfingolipidozy oraz inne zaburzenia spichrzania lipidów.
W grupie pacjentów, których koszty leczenia w roku 2011 przekroczyły 100 tys. zł, ponad połowę (53%) stanowili mężczyźni (mimo że udział obu płci w populacji Polaków przedstawia się dokładnie odwrotnie). Udział łącznych kosztów leczenia mężczyzn był jeszcze wyższy i wyniósł 56%. W grupie pacjentów, których roczne koszty przekroczyły 500 tys. zł dysproporcje były jeszcze większe. Udział liczby pacjentów płci męskiej przekroczył 58%, a udział kosztów ich leczenia wyniósł 64%. Oznacza to, że nie tylko stosunkowo więcej mężczyzn zakwalifikowało się do analizowanej grupy, ale jednostkowo ich leczenie było kosztowniejsze niż kobiet.
Występuje tutaj jednoznaczny związek pomiędzy wiekiem i liczbą chorych – największa liczba pacjentów to osoby pomiędzy 50 a 69 rokiem życia. Dotyczy to pacjentów obu płci. Jednak we wszystkich grupach wiekowych liczba chorych płci męskiej przewyższa liczbę kobiet. Wyjątek stanowi grupa wiekowa 80-89 lat, ale udział mężczyzn w tym wieku w populacji wynosi zaledwie 25%.
Największą pozycję rodzajową w analizowanej grupie stanowiły koszty leczenia szpitalnego. Poza tym były to świadczenia odrębnie kontraktowane, obejmujące m. in. zaawansowane badania diagnostyczne, takie jak pozytronowa tomografia emisyjna (PET), a ponadto: terapia izotopowa, teleradioterapia stereotaktyczna, kompleksowe leczenie wrodzonej sztywności wielostawowej.
Średnia liczba pacjentów w przeliczeniu na 1 mln ubezpieczonych, których koszt leczenia przekroczył 100 tys. zł, wynosi dla Polski 318 pacjentów, przy dużym zróżnicowaniu tego wskaźnika pomiędzy województwami. Najniższe wskaźniki występują w południowej części Polski, w województwach: świętokrzyskim (298,1), małopolskim (291,7), podkarpackim (280,1), opolskim (262,3) i śląskim, w którym wskaźnik jest niższy od średniej o 17% i kształtuje się na poziomie 255,6. Najwięcej pacjentów w przeliczeniu na 1 mln mieszkańców zamieszkuje woj. podlaskie – 410,1 – wskaźnik przekracza średnią o 28%, woj. mazowieckie – 381,9 – wskaźnik przekracza średnią o 20%, woj. zachodniopomorskie –376,6 – wskaźnik przekracza średnią o 18%. Podobnie kształtuje się rozkład kosztów leczenia pacjentów przekraczających kwotę 500 tys. zł. Największa liczba pacjentów w przeliczeniu na 1 mln ubezpieczonych, których koszt leczenia przekroczył 500 tys. zł, zamieszkuje woj. zachodniopomorskie - 9,59 oraz podkarpackie – 9,21. Najmniej pacjentów z tej grupy zamieszkuje województwo łódzkie – 2,41. Wartość wskaźnika dla Polski wynosi 4,99.
W 2011 r. Narodowy Fundusz Zdrowia poniósł roczne koszty leczenia przekraczające 100 tys. zł na osobę na rzecz 13.815 pacjentów, którzy stanowili 0,0373% populacji Polaków. Łączne koszty dla tej grupy wyniosły 2.185.289.176 zł, co stanowiło 4,45% kwoty kosztów świadczeń opieki zdrowotnej ogółem (z wyłączeniem refundacji aptecznej).
W przeliczeniu na 1 pacjenta w ww. grupie koszt leczenia wyniósł 158 tys. zł, czyli prawie 151% dolnej granicy kwalifikującej do analizowanej grupy. Jest to wartość blisko stukrotnie wyższa od rocznych kosztów świadczeń finansowanych przez NFZ w przeliczeniu na jednego ubezpieczonego. W grupie tej było 187 osób, których roczne koszty leczenia przekroczyły 500 tys. zł. Średni koszt leczenia chorego w tej grupie wynosił prawie 989 tys. zł. Pacjentem, którego roczne koszty leczenia były najwyższe i wyniosły 3.390.449 zł była osoba chora na mukopolisacharydozę typu II (ICD-10 E76.1). Poza tym wśród pacjentów wymagających kosztownego leczenia były między innymi osoby cierpiące na inne mukopolisacharydozy, choroby spichrzeniowe glikogenu, inne sfingolipidozy oraz inne zaburzenia spichrzania lipidów.
W grupie pacjentów, których koszty leczenia w roku 2011 przekroczyły 100 tys. zł, ponad połowę (53%) stanowili mężczyźni (mimo że udział obu płci w populacji Polaków przedstawia się dokładnie odwrotnie). Udział łącznych kosztów leczenia mężczyzn był jeszcze wyższy i wyniósł 56%. W grupie pacjentów, których roczne koszty przekroczyły 500 tys. zł dysproporcje były jeszcze większe. Udział liczby pacjentów płci męskiej przekroczył 58%, a udział kosztów ich leczenia wyniósł 64%. Oznacza to, że nie tylko stosunkowo więcej mężczyzn zakwalifikowało się do analizowanej grupy, ale jednostkowo ich leczenie było kosztowniejsze niż kobiet.
Występuje tutaj jednoznaczny związek pomiędzy wiekiem i liczbą chorych – największa liczba pacjentów to osoby pomiędzy 50 a 69 rokiem życia. Dotyczy to pacjentów obu płci. Jednak we wszystkich grupach wiekowych liczba chorych płci męskiej przewyższa liczbę kobiet. Wyjątek stanowi grupa wiekowa 80-89 lat, ale udział mężczyzn w tym wieku w populacji wynosi zaledwie 25%.
Największą pozycję rodzajową w analizowanej grupie stanowiły koszty leczenia szpitalnego. Poza tym były to świadczenia odrębnie kontraktowane, obejmujące m. in. zaawansowane badania diagnostyczne, takie jak pozytronowa tomografia emisyjna (PET), a ponadto: terapia izotopowa, teleradioterapia stereotaktyczna, kompleksowe leczenie wrodzonej sztywności wielostawowej.
Średnia liczba pacjentów w przeliczeniu na 1 mln ubezpieczonych, których koszt leczenia przekroczył 100 tys. zł, wynosi dla Polski 318 pacjentów, przy dużym zróżnicowaniu tego wskaźnika pomiędzy województwami. Najniższe wskaźniki występują w południowej części Polski, w województwach: świętokrzyskim (298,1), małopolskim (291,7), podkarpackim (280,1), opolskim (262,3) i śląskim, w którym wskaźnik jest niższy od średniej o 17% i kształtuje się na poziomie 255,6. Najwięcej pacjentów w przeliczeniu na 1 mln mieszkańców zamieszkuje woj. podlaskie – 410,1 – wskaźnik przekracza średnią o 28%, woj. mazowieckie – 381,9 – wskaźnik przekracza średnią o 20%, woj. zachodniopomorskie –376,6 – wskaźnik przekracza średnią o 18%. Podobnie kształtuje się rozkład kosztów leczenia pacjentów przekraczających kwotę 500 tys. zł. Największa liczba pacjentów w przeliczeniu na 1 mln ubezpieczonych, których koszt leczenia przekroczył 500 tys. zł, zamieszkuje woj. zachodniopomorskie – 9,59 oraz podkarpackie – 9,21. Najmniej pacjentów z tej grupy zamieszkuje województwo łódzkie – 2,41. Wartość wskaźnika dla Polski wynosi 4,99.