OSSP w sprawie pomocy publicznej dla szpitali
OSSP zwróci się do Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta w sprawie wydania opinii o możliwości stosowania pomocy publicznej w sektorze opieki zdrowotnej. Zgodnie z Ustawą o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, możliwość uzyskania takiej wymaga opinii prezesa UOKiK. Opinia ta poprzedza ewentualną notyfikację Komisji Europejskiej.
Pomoc publiczna to zgodnie z art.107 ust 1 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, pomoc udzielana przez państwo członkowskie lub ze źródeł państwowych, w jakiejkolwiek formie, która narusza lub grozi naruszeniem konkurencji przez przywilejowanie niektórych przedsiębiorstw, w zakresie w jakim wpływa ona negatywnie na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi.
Organem monitorującym pomoc publiczną w Polsce jest Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Prezes UOKiK-u opracowuje corocznie sprawozdanie zawierające wyniki monitorowania pomocy publicznej. Raport nie uwzględnia jedynie pomocy udzielanej w sektorze rolnictwa oraz tzw. pomocy „de minimis” czyli udzielanej do wysokości 200 tysięcy euro w ciągu 3 lat dla jednego podmiotu. Pomoc „de minimis” przedstawiana jest w osobnym raporcie.
Od roku 2004, czyli od chwili przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, w raportach tych nie znalazła się pozycja pokazująca wsparcie lub pomoc publiczną dla sektora opieki zdrowotnej. Jednak zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wykonywanie usług medycznych kwalifikowane jest jako działalność gospodarcza, niezależnie od tego, czy koszty świadczeń są pokrywane bezpośrednio przez pacjenta, czy też przez władze publiczne bądź fundusze zdrowia, stąd wsparcie dla sektora opieki zdrowotnej również powinno być w tych raportach uwzględnione.
Na gruncie prawa unijnego podmioty lecznicze podlegają przepisom o pomocy publicznej, jeżeli spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:
1. pomoc udzielana jest przez państwo lub ze środków publicznych
2. podmiot uzyskuje pomoc na warunkach korzystniejszych od oferowanych na rynku
3. pomoc ma charakter selektywny(uprzywilejowuje określony podmiot)
4. pomoc grozi zakłóceniem lub zakłóca konkurencję na rynku państw członkowskich UE, co ma szczególne znaczenie wobec implementowanej dyrektywy transgranicznej opieki medycznej.
Rodzaje wsparcie i pomocy publicznej w naszym kraju to między innymi zwolnienia z podatku dochodowego SP ZOZ-ów, dotacje na inwestycje i remonty szpitali, pożyczki i gwarancje udzielane podmiotom leczniczym, koszty przekształceń i restrukturyzacji SP ZOZ-ów oraz dotacje PFRON. Pomoc ta może zakłócać konkurencję na rynku europejskim, chociażby dlatego, że podmioty otrzymujące pomoc publiczną będą świadczyły usługi komercyjne, na przykład dla pacjentów zagranicznych w ramach transgranicznej opieki medycznej.
Źródłami pomocy publicznej dla szpitali są: Ministerstwo Zdrowia, urzędy marszałkowskie, urzędy powiatowe czy gminne. Na przykład Ministerstwo Zdrowia przyznało w roku 2012 ponad 644 mln zł dotacji celowych na wydatki majątkowe dla placówek medycznych. Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego przekazał w roku 2012 szpitalom 300 985 380 zł. Urząd Miasta Stołecznego Warszawy wydał w roku 2012 na dotacje dla placówek medycznych 63 628 828 zł.
Czy środki te, a także inne, które są co roku przyznawane placówkom, zostały wydatkowane zgodnie z prawem – oceni to UOKiK. Po uzyskaniu opinii Urzędu sprawa może trafić do Komisji Europejskiej, która jest organem nadzorującym udzielanie pomocy publicznej w krajach unijnych (opiniuje i w razie wątpliwości weryfikuje). Środki publiczne przyznane bez zgody Unii muszą być zwrócone wraz z odsetkami.
Pomoc publiczna dla szpitali była tematem przewodnim jednego z paneli dyskusyjnych podczas III Kongresu Szpitali Prywatnych. Temat ten przedstawiał Adam Rozwadowski, prezes zarządu Centrum Medycznego Enel-Med, wiceprezes Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Szpitali Prywatnych.
OSSP zwróci się do Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta w sprawie wydania opinii o możliwości stosowania pomocy publicznej w sektorze opieki zdrowotnej. Zgodnie z Ustawą o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, możliwość uzyskania takiej wymaga opinii prezesa UOKiK. Opinia ta poprzedza ewentualną notyfikację Komisji Europejskiej.
Pomoc publiczna to zgodnie z art.107 ust 1 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, pomoc udzielana przez państwo członkowskie lub ze źródeł państwowych, w jakiejkolwiek formie, która narusza lub grozi naruszeniem konkurencji przez przywilejowanie niektórych przedsiębiorstw, w zakresie w jakim wpływa ona negatywnie na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi.
Organem monitorującym pomoc publiczną w Polsce jest Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Prezes UOKiK-u opracowuje corocznie sprawozdanie zawierające wyniki monitorowania pomocy publicznej. Raport nie uwzględnia jedynie pomocy udzielanej w sektorze rolnictwa oraz tzw. pomocy „de minimis” czyli udzielanej do wysokości 200 tysięcy euro w ciągu 3 lat dla jednego podmiotu. Pomoc „de minimis” przedstawiana jest w osobnym raporcie.
Od roku 2004, czyli od chwili przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, w raportach tych nie znalazła się pozycja pokazująca wsparcie lub pomoc publiczną dla sektora opieki zdrowotnej. Jednak zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wykonywanie usług medycznych kwalifikowane jest jako działalność gospodarcza, niezależnie od tego, czy koszty świadczeń są pokrywane bezpośrednio przez pacjenta, czy też przez władze publiczne bądź fundusze zdrowia, stąd wsparcie dla sektora opieki zdrowotnej również powinno być w tych raportach uwzględnione.
Na gruncie prawa unijnego podmioty lecznicze podlegają przepisom o pomocy publicznej, jeżeli spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:
1. pomoc udzielana jest przez państwo lub ze środków publicznych
2. podmiot uzyskuje pomoc na warunkach korzystniejszych od oferowanych na rynku
3. pomoc ma charakter selektywny(uprzywilejowuje określony podmiot)
4. pomoc grozi zakłóceniem lub zakłóca konkurencję na rynku państw członkowskich UE, co ma szczególne znaczenie wobec implementowanej dyrektywy transgranicznej opieki medycznej.
Rodzaje wsparcie i pomocy publicznej w naszym kraju to między innymi zwolnienia z podatku dochodowego SP ZOZ-ów, dotacje na inwestycje i remonty szpitali, pożyczki i gwarancje udzielane podmiotom leczniczym, koszty przekształceń i restrukturyzacji SP ZOZ-ów oraz dotacje PFRON. Pomoc ta może zakłócać konkurencję na rynku europejskim, chociażby dlatego, że podmioty otrzymujące pomoc publiczną będą świadczyły usługi komercyjne, na przykład dla pacjentów zagranicznych w ramach transgranicznej opieki medycznej.
Źródłami pomocy publicznej dla szpitali są: Ministerstwo Zdrowia, urzędy marszałkowskie, urzędy powiatowe czy gminne. Na przykład Ministerstwo Zdrowia przyznało w roku 2012 ponad 644 mln zł dotacji celowych na wydatki majątkowe dla placówek medycznych. Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego przekazał w roku 2012 szpitalom 300 985 380 zł. Urząd Miasta Stołecznego Warszawy wydał w roku 2012 na dotacje dla placówek medycznych 63 628 828 zł.
Czy środki te, a także inne, które są co roku przyznawane placówkom, zostały wydatkowane zgodnie z prawem – oceni to UOKiK. Po uzyskaniu opinii Urzędu sprawa może trafić do Komisji Europejskiej, która jest organem nadzorującym udzielanie pomocy publicznej w krajach unijnych (opiniuje i w razie wątpliwości weryfikuje). Środki publiczne przyznane bez zgody Unii muszą być zwrócone wraz z odsetkami.
Pomoc publiczna dla szpitali była tematem przewodnim jednego z paneli dyskusyjnych podczas III Kongresu Szpitali Prywatnych. Temat ten przedstawiał Adam Rozwadowski, prezes zarządu Centrum Medycznego Enel-Med, wiceprezes Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Szpitali Prywatnych.