13 sierpnia 2021 roku weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie dokumentacji medycznej.  Dostosowuje ono dotychczas obowiązujące w tej sprawie przepisy do zmian w ustawach – o zwalczaniu chorób zakaźnych oraz Prawo farmaceutyczne. 

Zmiana wynika z faktu, że kwalifikacji do szczepienia ochronnego przeciwko Covid-19, w przypadku wystąpienia stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii mogą dokonywać nie tylko lekarze, ale również inne osoby posiadające kwalifikacje określone w odpowiednich przepisach, oraz że szczepienia ochronne mogą być również przeprowadzane w aptekach ogólnodostępnych. 

Poza tym zmiana rozporządzenia dotyczy wprowadzenia elektronicznej karty segregacji medycznej, która będzie stosowana w celu dokumentowania segregacji medycznej pacjentów przybywających do szpitalnych oddziałów ratunkowych. 

Czytaj także: Ponad 90 procent porad zdalnych podstawą do wypowiedzenia umowy >>>

Karta segregacji medycznej stanowić będzie załącznik do historii choroby zarówno w przypadku pacjentów, którym świadczeń udzielono wyłącznie w SOR, jak i takich, którzy po wstępnym zaopatrzeniu w SOR, zostali przeniesieni na inny oddział tego samego szpitala. Znajdą się w niej oprócz podstawowych danych dotyczących podmiotu leczniczego, pacjenta oraz osoby dokonującej segregacji medycznej, także informacje o parametrach krytycznych oraz informacje o zakwalifikowaniu danej osoby do kategorii pilności, biorąc pod uwagę jej stan zdrowia. Uwzględniona tam została także ocena stanu psychicznego pacjenta.  

Segregacja medyczna będzie dokonywana w panelu Triage ESI 4.0, zawierającym punkty decyzyjne zgodnie z algorytmem Emergency Severity Index.  

Wdrożenie TOPSOR w szpitalach zakończyło się z końcem czerwca 2021 roku. 

Rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw RP 12 sierpnia 2021 roku (poz. 1468). 

Link do rozporządzenia>>> 

Zgodnie z przepisami po 1 stycznia 2021 roku podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych powinny prowadzić dokumentację medyczną w postaci elektronicznej. Natomiast w przypadku braku warunków organizacyjno-technicznych dopuszczalne jest prowadzenie jej w postaci papierowej.

Zagadnienia te reguluje rozporządzenie ministra zdrowia z 6 kwietnia 2020 roku w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U. poz. 666, z późn. zm.), z którego wynika, że dokumentacja medyczna może być prowadzona zarówno w postaci papierowej, jak i elektronicznej.

Biorąc jednak pod uwagę kierunek zmian zachodzących w ochronie zdrowia, jako podstawową formę prowadzenia dokumentacji medycznej wskazano postać elektroniczną. Jednak jeśli warunki organizacyjno-techniczne uniemożliwiają jej prowadzenie w takiej formie, może być prowadzona w formie papierowej.

Czytaj także: Legislacja w czasach zarazy – raport Pracodawców RP>>>

Ministerstwo Zdrowia w komunikacie na stornie internetowej wyjaśnia, że przez brak warunków organizacyjno-technicznych należy rozumieć zarówno stały brak rozwiązań informatycznych, jak i czasową niemożność prowadzenia dokumentacji w postaci elektronicznej wynikającą na przykład z systemu teleinformatycznego, w którym prowadzona jest dokumentacja, czy sprzętu.

Przepis zawarty w § 72 ust. 1 rozporządzenia nie nakłada na podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych obowiązku prowadzenia dokumentacji medycznej w postaci elektronicznej, a jedynie wskazuje, iż do końca 2020 roku możliwe jest prowadzenie dokumentacji medycznej na dotychczasowych zasadach, czyli  na zasadach uregulowanych w uprzednio obowiązującym rozporządzeniu ministra zdrowia z 9 listopada 2015 roku w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U. poz. 2069), które zostało zmienione  rozporządzeniem z 6 kwietnia 2020 roku.

Wyjątek od reguły swobody wyboru, w jakiej postaci podmiot leczniczy prowadzi dokumentację medyczną, stanowi elektroniczna dokumentacja medyczna, którą, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy z 28 kwietnia 2011 roku o systemie informacji w ochronie, stanowią dokumenty wytworzone w postaci elektronicznej opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym, podpisem osobistym albo z wykorzystaniem sposobu potwierdzania pochodzenia oraz integralności danych dostępnego w systemie teleinformatycznym udostępnionym bezpłatnie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Komunikat na ten temat znajduje się na stronie Ministerstwa Zdrowia>>>

25 grudnia 2020 roku weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia wprowadzające skierowanie na szczepienie przeciwko Covid-19 oraz Kartę Szczepień do wykazu indywidualnej dokumentacji medycznej.

Oba dokumenty będą prowadzone w postaci elektronicznej. Zaświadczenie o wykonanym szczepieniu będzie można otrzymać na żądanie także w postaci papierowej.

Skierowanie na szczepienie będzie ważne przez 60 dni od wystawienia.

Karta Szczepień będzie zawierała oznaczenie pacjenta, informacje o przeprowadzeniu badania kwalifikacyjnego, dane dotyczące szczepienia (data, numer, dawka szczepionki), informacje o podanej szczepionce, dane o podmiocie udzielającym świadczeń zdrowotnych, o osobie kwalifikującej do szczepień oraz o osobie przeprowadzającej szczepienie a także informacje dotyczące stanu zdrowia pacjenta.

Czytaj także: Legislacja w czasach zarazy – raport Pracodawców RP>>>

Wpisy w Karcie Szczepień będą musiały być dokonywane w okresie nie przekraczającym 24 godziny od momentu przeprowadzenia lekarskiego badania kwalifikacyjnego lub szczepienia.

Rozporządzenie ministra zdrowia zmieniające rozporządzenie w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw RP 24 grudnia 2020 roku (poz. 2350).

15 kwietnia 2020 roku weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania. Z rozporządzenia wynika, że dokumentacja ta jest prowadzona przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych w postaci elektronicznej.

Jednak zawarto tutaj zapis, że dokumentacja może być prowadzona w formie papierowej, jeśli przepis rozporządzenia tak stanowi lub warunki organizacyjno-techniczne uniemożliwiają jej prowadzenie w formie elektronicznej.

Rozporządzenie określa, jaką dokumentację uważa się za zabezpieczoną, co stanowi dokumentację medyczną, jak należy prowadzić dokumentację podmiotu leczniczego oraz dokumentację lekarza udzielającego świadczeń zdrowotnych w ramach praktyki zawodowej.

Rozporządzenie mówi też o dokumentacji pielęgniarki i położnej udzielających świadczeń zdrowotnych w ramach praktyki zawodowej, o dokumentacji fizjoterapeuty udzielającego świadczeń zdrowotnych w ramach praktyki zawodowej, o dokumentacji z zakresu opieki zdrowotnej nad uczniami.

Czytaj także: Telemedycyna w walce z koronawirusem – publikujemy poradniki dla lekarzy i pacjentów>>>

Załącznikiem do rozporządzenia jest wzór książeczki zdrowia dziecka.

Z rozporządzenia wynika, że dokumentację zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra zdrowia z 9 listopada 2015 w  sprawie rodzajów, zakresu i  wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz.  U. poz. 2069) można prowadzić do 31 grudnia 2020 roku.

Książeczki zdrowia dziecka wydane przed dniem 31 grudnia 2020 roku zachowują ważność również po tym terminie.

Natomiast dysponenci zespołów ratownictwa medycznego, w tym lotniczych zespołów ratownictwa medycznego, mogą prowadzić dokumentację zgodnie z przepisami rozporządzenia z roku 2015 do 31 grudnia 2021 roku.

Rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw RP 14 kwietnia 2020 roku (poz. 666).

Według Pracodawców Medycyny Prywatnej zmiany zawarte w projekcie rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie standardów jakości dla medycznych laboratoriów diagnostycznych i mikrobiologicznych, które znoszą obowiązek stosowania pieczęci, wymagają uzgodnienia ze środowiskiem diagnostów laboratoryjnych.

Projekt nowelizacji rozporządzenia znosi obowiązek stosowania pieczęci w odniesieniu do skierowania na badanie laboratoryjne oraz autoryzacji wyników badań laboratoryjnych.

Zmiana ta ma na celu usunięcie wymogu stosowania pieczęci i pozostawienia jej jako możliwości dokonania wyboru, polegającego na  umieszczeniu zamiast pieczęci podpisu zawierającego imię i nazwisko oraz numeru wykonywania zawodu w przypadku lekarza zlecającego badanie lub numeru dokumentu potwierdzającego tożsamość w przypadku innej osoby upoważnionej do zlecenia badania, imię i nazwisko oraz prawo wykonywania zawodu osoby upoważnionej do jego autoryzacji albo imię i nazwisko osoby wykonującej badanie oraz imię i nazwisko, prawo wykonywania zawodu osoby upoważnionej do jego autoryzacji.

Na temat projektu rozporządzenia czytaj tutaj: Podpis zamiast pieczęci na skierowaniu na badania>>>

Według Pracodawców Medycyny Prywatnej właściwym rozwiązaniem jest postawienie na uproszczenie tworzenia dokumentacji medycznej przez umożliwienie czytelnego oznaczania podmiotu lub jego cech indywidualnych bez jednoczesnego nakładania na niego obowiązku stosowania pieczątki jednostki, jednak, zaproponowane przepisy nie powinny stać w sprzeczności z rozporządzeniem w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania.

Zaproponowane przepisy w omawianym projekcie mogą  bowiem zostać odczytywane  przez personel medyczny w  różny sposób, na przykład treść danych identyfikacyjnych, w przypadku niestosowania pieczątki, musi być wprowadzona własnoręcznie przez osobę podpisującą skierowanie lub wynik badania lub że podpis nie jest już konieczny.

Nie powinno to mieć miejsca, a dodatkowo wydaje się być sprzeczne z celem tej nowelizacji oraz przepisami dotyczącymi dokumentacji medycznej.  Poza tym pisanie  przez pracownika medycznego tylu danych w tysiącach dokumentów medycznych nie jest możliwe i  na pewno nie jest racjonalne.

Pracodawcy Medycyny Prywatnej proponują wprowadzenie do treści projektowanego rozporządzenia zapisów zgodnych  z przepisami dotyczącymi rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania, które polegałoby na oddzieleniu danych identyfikujących osobę podpisującą – nanoszonych pieczęcią, ręcznie, lub w systemie informatycznym – od samego podpisu, który może być podpisem „fizycznym” lub elektronicznym, o którym mowa w § 10 ust. 2 rozporządzenia ministra zdrowia z 9 listopada 2015 roku w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania.

9 lutego 2019 wejdzie w życie nowelizacja ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz niektórych innych ustaw, która zmienia między innymi przepisy dotyczące obowiązku zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem po jego śmierci przez osoby wykonujące zawód medyczny.

Dostęp osób bliskich do tych informacji zostanie poddany kontroli sądowej, co zapewni ochronę prywatności zmarłego pacjenta po jego śmierci, jednocześnie jednak wyeliminuje dotychczasowe  nieprecyzyjne przepisy.

Powodują one wiele problemów, w rezultacie stosowania obecnych przepisów bliscy osoby zmarłej nie mają możliwości uzyskania niezbędnych informacji.

Zgodnie z nowelizacją pacjent może za życia wyrazić sprzeciw wobec dostępu do informacji medycznej o nim, który będzie dołączony do dokumentacji medycznej.

Po śmierci pacjenta dokumentacja medyczna może być udostępniana osobie upoważnionej przez pacjenta za życia lub osobie, która w chwili zgonu pacjenta była jego przedstawicielem ustawowym. Dokumentacja medyczna będzie udostępniana także osobie bliskiej, chyba że udostępnieniu sprzeciwi się inna osoba bliska lub sprzeciwił się temu pacjent za życia.

W razie sporu między osobami bliskimi co do dostępu do informacji medycznej o pacjencie po jego śmierci, zgodę na dostęp na wniosek zainteresowanej osoby bliskiej albo lekarza będzie wyrażać sąd w postępowaniu nieprocesowym.

Do sądu będzie można wystąpić także wtedy, gdyby były wątpliwości co do tego, czy zainteresowana osoba jest rzeczywiście osobą bliską. Sąd może też określić zakres ujawnienia informacji objętej tajemnicą ustawową.

Jeśli ujawnieniu tajemnicy lekarskiej pacjent sprzeciwił się za życia, ustala się, że na wniosek osoby bliskiej sąd może wyrazić zgodę na ujawnienie tej tajemnicy, określając jednocześnie zakres tego ujawnienia, dotyczy to tylko dwóch przypadków: ochrony życia, zdrowia osoby bliskiej czy osób bliskich oraz  w celu dochodzenia odszkodowania albo zadośćuczynienia z tytułu śmierci pacjenta.

Nowelizacja została opublikowana w Dzienniku Ustaw RP 25 stycznia 2019 roku (poz. 150).

Podczas posiedzenia 7 grudnia 2018 roku Sejm przyjął nowe przepisy ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Dadzą one pacjentowi prawo zadeklarowania za życia sprzeciwu wobec możliwości udostępnienia dokumentacji medycznej.

Obecnie obowiązujące przepisy mówią o tym, że po śmierci pacjenta osoby bliskie mogą decydować o dostępie do jego dokumentacji, nawet jeśli za życia pacjenta nie miały takiej możliwości. Poza tym jeśli nawet jedna z osób bliskich złoży sprzeciw wobec ujawniania informacji objętych tajemnicą, to lekarz nie może nikomu udostępnić dokumentacji.

Natomiast zgodnie z przyjętą przez Sejm nowelizacją w razie sporu pomiędzy osobami bliskimi w sprawie informacji o pacjencie po jego śmierci lekarz będzie mógł się zwrócić do sądu, który rozpatrzy sprawię w postępowaniu nieprocesowym. Również sąd rozstrzygnie, czy można ujawnić tajemnicę lekarską, gdy pacjent się temu sprzeciwił za życia. W takiej sytuacji ujawnienie tajemnicy będzie możliwe, gdy dotyczyło będzie ochrony zdrowia albo życia bliskiej osoby lub sprawa będzie dotyczyła odszkodowania lub zadośćuczynienie w związku ze śmiercią pacjenta.

Czytaj także: Rzecznik Praw Pacjenta: dokumentacja w ramach RODO udostępniana niezwłocznie>>>

Według opinii Rzecznika Praw Pacjenta udostępnianie bezpłatnie pierwszej kopii dokumentacji medycznej w sytuacji, gdy pacjent powoła się na art. 15 rozporządzenia unijnego RODO, powinno nastąpić niezwłocznie.

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 roku w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych RODO)  w artykule 15 mówi o prawie dostępu do danych, przysługującym osobie, której te dane dotyczą.

Zgodnie z tym przepisem osoba, której dane dotyczą, jest uprawniona do uzyskania od administratora potwierdzenia, czy przetwarzane są dane osobowe jej dotyczące, a jeżeli ma to miejsce, jest uprawniona do uzyskania dostępu do nich oraz informacji w sprawie celu przetwarzania, kategorii danych osobowych, informacji o odbiorcach lub kategoriach odbiorców, którym dane osobowe zostały lub zostaną ujawnione, w szczególności o odbiorcach w państwach trzecich lub organizacjach międzynarodowych, a także w miarę możliwości o planowanym okresie przechowywania danych osobowych, a gdy nie jest to możliwe, o kryteriach ustalania tego okresu.

Jeden z punktów tego artykułu mówi o tym, że administrator dostarcza osobie, której dane dotyczą, kopię danych osobowych podlegających przetwarzaniu. Za wszelkie kolejne kopie, o które zwróci się osoba, której dane dotyczą, administrator może pobrać opłatę w rozsądnej wysokości wynikającej z kosztów administracyjnych.

Zgodnie ze stanowiskiem Rzecznika jeżeli dane osobowe przetwarzane są w prowadzonej dokumentacji medycznej, to dostarczenie kopii tych danych nie może być dokonane bez udostępnienia tej dokumentacji. Operacje wykonywane na danych osobowych pacjentów odbywają się w szczególności w ramach sporządzania i prowadzenia dokumentacji medycznej. Nie można zatem rozdzielić nośnika danych od samych danych. Ponadto nie można ograniczać prawa wynikającego z artykułu 15 ust. 3 RODO, a żądanie wydania kopii danych osobowych przetwarzanych w dokumentacji medycznej powinno powodować powstanie obowiązku udostępnienia pacjentowi wszystkich stron tej dokumentacji.

Wynika z tego, że pacjent, które dane przetwarza placówka medyczna, powołując się na art. 15 RODO będzie mógł żądać jednej kopii dokumentacji medycznej bezpłatnie.

Za kolejne kopie, z które będzie można pobrać opłatę, uznaje się dokumentację medyczną w zakresie, w jakim była uprzednio udostępniona. Jeżeli dokumentacja medyczna udostępniona była już w tym trybie za dany okres, a wniosek o udostępnienie dokumentacji medycznej dotyczy okresu późniejszego, który nie był uprzednio objęty wnioskiem – powinna być udostępniona bezpłatnie. Jeżeli osoba, której dane dotyczą, zwraca się o kopię drogą elektroniczną i jeżeli nie zaznaczy inaczej, informacji udziela się w powszechnie stosowanej formie elektronicznej.

Według Rzecznika Praw Pacjenta ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta z 6 listopada 2008 roku oraz rozporządzenie ministra zdrowia z 9 listopada 2015 roku w sprawie  rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania nie są niezgodne z RODO. Nie prowadzą również do zmiany znaczenia RODO. Celem  wprowadzenia prawa do kopii danych było umożliwienie osobom, których dane dotyczą, większej kontroli nad tymi danymi. Nie stoi w sprzeczności z tym celem zastosowanie w procedurze dostępu do danych osobowych przetwarzanych w dokumentacji medycznej przepisów podanej wyżej ustawy oraz rozporządzenia ministra zdrowia.

Rzecznik przytacza wyrok NSA z 22 lipca 2016 roku, w którym wskazano, „że nie można przyjąć, iż nałożenie obowiązku udostępnienia dokumentacji medycznej bez zbędnej zwłoki dopuszcza zwłokę w działaniu”. Dopuszczenie zwłoki z przyczyn braku dostatecznej organizacji podmiotu leczniczego w celu wykonania obowiązku wobec pacjentów, którym udzielane są świadczenia, jest więc nie do przyjęcia. Żądanie wydania kopii dokumentacji medycznej powinno być zrealizowane niezwłocznie, co oznacza, że czynności z tym związane powinny być rozpoczęte natychmiast po wpłynięciu wniosku zawierającego to żądanie – uważa Rzecznik.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 RODO administrator bez zbędnej zwłoki – a w każdym razie w terminie miesiąca od otrzymania żądania – udziela osobie, której dane dotyczą, informacji o działaniach podjętych w związku z żądaniem na podstawie art. 15–22.

Rzecznik podkreśla, że przepis ten dotyczy tylko kwestii informacyjnej o działaniach podjętych w związku z żądaniem dostarczenia kopii danych osobowych.  RODO nie wskazuje zatem terminu, w którym podmiot, będący administratorem danych, realizuje obowiązek wynikający z art. 15 ust.3 RODO.

Rzecznik uważa, że w zakresie kopii danych przetwarzanych w dokumentacji medycznej znajdzie zastosowanie przepis § 78 ust. 1 rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie dokumentacji medycznej. Zgodnie z tym przepisem podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia dokumentację podmiotom i organom uprawnionym bez zbędnej zwłoki. Jego zastosowanie przy realizacji prawa, o którym mowa w artykule 15 ust. 3 RODO nie prowadzi do naruszenia praw i wolności innych osób. Ponadto art. 12 ust. 3 RODO jak również § 78 ust. 1 rozporządzenia używają tych samych pojęć odnoszących się do czasu: „bez zbędnej zwłoki”.

Żądanie wydania kopii dokumentacji medycznej powinno być zrealizowane niezwłocznie, co oznacza, że czynności z tym związane powinny być rozpoczęte natychmiast po wpłynięciu wniosku zawierającego to żądanie.

Jeżeli administrator nie spełni żądania dostarczenia kopii danych zawartej w dokumentacji medycznej, pacjentowi przysługuje prawo wniesienia skargi do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych oraz skorzystania ze środków ochrony prawnej przed sądem (art. 12 ust. 4 RODO). W przypadku kiedy podmiot leczniczy dopuszcza się zwłoki w udostępnianiu dokumentacji medycznej, pacjentowi przysługuje prawo zgłoszenia sprawy do Rzecznika Praw Pacjenta.

W związku z wejściem w życie rozporządzenia unijnego RODO placówki medyczne mogą spotkać się z żądaniami ze strony pacjentów dotyczącymi bezpłatnego udostępnienia kopii dokumentacji medycznej. O takim prawie mówi artykuł 15 tego dokumentu.

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych RODO)  w artykule 15 mówi o prawie dostępu do danych, przysługującym osobie, której te dane dotyczą.

Artykuł mówi o tym, że osoba, której dane dotyczą, jest uprawniona do uzyskania od administratora potwierdzenia, czy przetwarzane są dane osobowe jej dotyczące, a jeżeli ma to miejsce, jest uprawniona do uzyskania dostępu do nich oraz informacji w sprawie celu przetwarzania, kategorii danych osobowych, informacji o odbiorcach lub kategoriach odbiorców, którym dane osobowe zostały lub zostaną ujawnione, w szczególności o odbiorcach w państwach trzecich lub organizacjach międzynarodowych, a także w miarę możliwości o planowanym okresie przechowywania danych osobowych, a gdy nie jest to możliwe, o kryteriach ustalania tego okresu.

Osoba, której dane dotyczą może żądać od administratora sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania danych osobowych dotyczącego osoby, której dane dotyczą, oraz do wniesienia sprzeciwu wobec takiego przetwarzania, informacji o prawie wniesienia skargi do organu nadzorczego. Jeżeli dane osobowe nie zostały zebrane od osoby, której dotyczą, należy ją poinformować o ich źródle.

Jeden z punktów tego artykułu mówi o tym, że administrator dostarcza osobie, której dane dotyczą, kopię danych osobowych podlegających przetwarzaniu. Za wszelkie kolejne kopie, o które zwróci się osoba, której dane dotyczą, administrator może pobrać opłatę w rozsądnej wysokości wynikającej z kosztów administracyjnych.

Jeżeli osoba, której dane dotyczą, zwraca się o kopię drogą elektroniczną i jeżeli nie zaznaczy inaczej, informacji udziela się powszechnie stosowaną drogą elektroniczną.

Można z tego wywnioskować, że pacjent, które dane przetwarza placówka medyczna, powołując się na art. 15 RODO będzie mógł żądać jednej kopii dokumentacji medycznej bezpłatnie. Za kolejne kopie można natomiast pobierać opłaty.