30 lipca 2021 roku wejdzie w życie nowelizacja ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, zgodnie z którą nie będą przygotowywane regionalne mapy potrzeb zdrowotnych, a uprawnienia do tworzenia map przejęte zostaną przez ministra zdrowia.

Zgodnie z przepisami ustawy minister będzie opracowywał, ustalał i aktualizował mapę potrzeb zdrowotnych, w celu identyfikacji priorytetowych potrzeb zdrowotnych i wyzwań organizacji systemu opieki zdrowotnej oraz zapewnienia zrównoważonego i skoordynowanego wydatkowania środków publicznych.

Mapa będzie obejmować analizy demograficzne i epidemiologiczne, analizy stanu i wykorzystania zasobów systemu opieki zdrowotnej, w tym personelu medycznego, udostępniane na dedykowanej stronie internetowej w formie zaawansowanego narzędzia analitycznego. Będzie także zawierać wyzwania systemu opieki zdrowotnej, a także rekomendowane kierunki działań na terytorium całej Polski oraz na terenie województw.

Mapa ustalana będzie na 5 lat. W zakresie kierunków działań dotyczących województw minister będzie współpracował z wojewodami. Nie będzie już obowiązku ustanawiania dla danego województwa priorytetów dla regionalnej polityki zdrowotnej. Ustawa rezygnuje także z ustalania priorytetów zdrowotnych przez ministra zdrowia w formie rozporządzenia. 

Czytaj także: Powstał zespół ds. zmian w podstawowej opiece zdrowotnej>>>

Minister będzie opracowywał, ustalał, monitorował i aktualizował krajowy plan transformacji uwzględniający rekomendowane kierunki działań wskazane w mapie potrzeb zdrowotnych oraz wynikające z innych dokumentów strategicznych w ochronie zdrowia, który ma obejmować: potrzeby zdrowotne i wyzwania organizacji systemu opieki zdrowotnej wymagające podjęcia działań koordynowanych na poziomie ponadregionalnym, działania wymagające koordynowania na poziomie ponadregionalnym, planowany rok lub lata, w których działania te będą realizowane, podmioty odpowiedzialne za ich realizację, szacunkowe koszty tych działań, oczekiwane rezultaty wynikające z ich realizacji oraz wskaźniki realizacji poszczególnych działań.

Plan transformacji będzie opiniowany przez Radę Dialogu Społecznego, prezesa NFZ, prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji, dyrektora Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny, konsultantów krajowych w ochronie zdrowia, dyrektora Narodowego Instytutu Kardiologii oraz dyrektora Narodowego Instytutu Onkologii. Krajowy plan będzie ogłaszany w drodze obwieszczenia w dzienniku urzędowym ministra. 

Analogiczne do regulacji dotyczących ministra zdrowia zobowiązano wojewodów do ustalania wojewódzkich planów transformacji, zgodnych z planem krajowym. Przewidziano także powołanie nowych (w zakresie zadań i składu) wojewódzkich rad do spraw potrzeb zdrowotnych, których celem będzie opracowywanie projektu, monitorowanie i aktualizacja wojewódzkich planów transformacji.

Dotychczasowe wojewódzkie rady do spraw potrzeb zdrowotnych zostają zniesione. Projekt wojewódzkiego planu transformacji wojewoda będzie przekazywał do zaopiniowania marszałkowi województwa, konwentowi powiatów danego województwa, wojewódzkim konsultantom w ochronie zdrowia, prezesowi NFZ oraz wojewódzkiej radzie dialogu społecznego. Projekt wojewódzkiego planu oceniać i zatwierdzać będzie minister zdrowia.

Ustawa przewiduje także powiązanie finansowania inwestycji ze środków publicznych z potrzebami wskazanymi w mapie potrzeb i planach transformacji.

Regulacja ogranicza dotychczasowe uprawnienia dyrektorów wojewódzkich oddziałów NFZ i przekazuje je prezesowi Funduszu. 

Ustawa z 20 maja 2021 roku o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw została opublikowana w Dzienniku Ustaw RP 15 lipca 2021 roku (poz. 1292).

Link do ustawy>>>

Do konsultacji skierowany został projekt nowelizacji ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, który zawiera modyfikacje systemu opracowania i wdrażania map potrzeb zdrowotnych.

Z uzasadnienia do projektu wynika, że mapy potrzeb zdrowotnych w pierwszej edycji nie spełniły pokładanych w nich oczekiwań z uwagi na ograniczenie analiz do realizacji świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Poza tym z dyskusji nad ich treścią wynikało, że nie stanowią one jednoznacznej rekomendacji dla koniecznych do podejmowania działań na poziomie regionalnym i lokalnym.

Od 2016 roku są podejmowane działania służące rozwinięciu systemu map potrzeb zdrowotnych, jednym z nich jest wprowadzenie Instrumentu Oceny Wniosków Inwestycyjnych w Ochronie Zdrowia (IOWISZ). System ten jest rozwijany przez prace nad uzależnieniem kontraktowania świadczeń z Narodowym Funduszem Zdrowia od posiadania pozytywnej opinii o celowości inwestycji.

Celem nowelizacji ustawy jest wprowadzenie systemu planowania strategicznego w ochronie zdrowia, czyli systemu, w którym działania są planowane z należytym wyprzedzeniem, a także jest przewidziany horyzont czasowy oraz środki finansowe na ich realizację.

Nowelizacja wprowadza szereg zmian mających na celu usprawnienie organizacji tworzenia map potrzeb zdrowotnych i wykorzystania ich do kreowania polityki zdrowotnej na poziomie kraju i województwa.

Obecnie obowiązujące przepisy wykonawcze, oraz przyjęte uprzednio mapy potrzeb zdrowotnych oraz priorytety dla regionalnej polityki zdrowotnej zachowają moc do 30 czerwca 2021 roku. Wojewódzkie Rady do spraw Potrzeb Zdrowotnych powołane na podstawie dotychczasowych przepisów zostaną rozwiązane z dniem wejścia w życie projektowanej ustawy.

Czytaj także: Przepisy dotyczące medycyny laboratoryjnej wymagają zmian>>>

Zgodnie z zaproponowanymi przepisami minister zdrowia będzie sporządzał mapę potrzeb zdrowotnych obejmującą analizy demograficzne i epidemiologiczne, analizy stanu i wykorzystania zasobów, w tym personelu medycznego oraz rekomendowane kierunki działań dla obszaru Rzeczypospolitej Polskiej i województw.

Przy tworzeniu mapy będzie mieć na uwadze potrzebę zapewnienia skutecznego narzędzia planowania zabezpieczenia właściwej dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej, z uwzględnieniem specyfiki potrzeb zdrowotnych zarówno ogółu ludności jak i społeczności lokalnych.

Mapa będzie sporządzana na 7 lat, przy czym wyniki analiz demograficznych i epidemiologicznych, analiz stanu i wykorzystania zasobów, w tym personelu medycznego aktualizowane będą co roku.

Minister będzie ogłaszał mapę w drodze obwieszczenia, do 30 czerwca roku poprzedzającego o jeden rok kalendarzowy pierwszy rok obowiązywania planów transformacji, z tym że pierwsza mapa potrzeb zdrowotnych, zgodnie z przepisami przejściowymi, zostanie sporządzona w terminie 1 miesiąca od dnia wejścia w życie ustawy i będzie obowiązywała od 1 lipca 2021 roku do 31 grudnia 2027 roku.

Zmianą zaproponowaną w nowelizowanej ustawie jest sporządzenie krajowego planu transformacji dla obszaru Rzeczypospolitej Polskiej oraz wojewódzkiego planu transformacji dla obszaru województwa, uwzględniających rekomendowane kierunki działań płynące z mapy potrzeb zdrowotnych.

W ocenie ministra zdrowia dotychczas tworzone priorytety dla regionalnej polityki zdrowotnej nie są wystarczającym i efektywnym narzędziem, ponieważ w przeszłości były pisane zbyt ogólnie, a ponadto ich operacjonalizacja była istotnie utrudniona, gdyż wojewodowie nie mieli narzędzi w postaci przepisów prawa umożliwiających ich wdrożenie.

Wprowadzono po raz pierwszy dokument wdrożeniowy dla mapy potrzeb zdrowotnych na poziomie krajowym – Krajowy Plan Transformacji (dotychczas nie miał swojego odpowiednika). Potrzeba jego wprowadzenia wynika z faktu, że podejmowanie działań w części obszarów kluczowych z perspektywy systemu jest możliwe wyłącznie na poziomie krajowym (dotyczy to w szczególności kadr medycznych czy usieciowienia świadczeń na poziomie ponadregionalnym) – czytamy w uzasadnieniu do projektu.

Projektowane przepisy wpłyną również na wzmocnienie nadzoru ministra zdrowia nad realizacją rekomendacji wskazanych w mapie potrzeb zdrowotnych – w obecnym stanie prawnym brak jest mechanizmów jakiegokolwiek nadzoru, który umożliwiałby zapewnienie, że zidentyfikowane potrzeby zdrowotne będą brane pod uwagę w działalności poszczególnych instytucji.

Czytaj także: Nowe centrum Medicover Stomatologia w Poznaniu>>>

Wprowadzone projektem ustawy narzędzia służą jednoznacznemu przypisaniu odpowiedzialności i nadaniu ministrowi zdrowia narzędzi dla wdrożenia mapy potrzeb zdrowotnych. Minister zdrowia będzie miał wpływ na tworzone dokumenty wdrożeniowe – przez akceptację planów transformacji (w tym wojewódzkich) na etapie ich tworzenia, w szczególności weryfikację zgodności z mapą potrzeb zdrowotnych i adekwatności proponowanych działań do identyfikowanych problemów i potrzeb, a także nadzór nad planami zakupu świadczeń NFZ i ocenę ich zgodności z mapą potrzeb zdrowotnych.

W projektowanej ustawie zaproponowano zmniejszenie liczby członków rad wojewódzkich i zapewnienie wyłącznie doradczej roli konsultantów wojewódzkich, którzy z racji swojej funkcji wycinkowo patrzą na potrzeby pacjentów a także przyjęto, że plan transformacji przyjmowany jest przez wojewodę, a nie jak w przypadku obecnych priorytetów dla regionalnej polityki zdrowotnej przez wojewodę w porozumieniu z radą.

W związku z tym uchylony zostanie przepis dotyczący obowiązku sporządzania i aktualizowania priorytetów dla regionalnej polityki zdrowotnej w ochronie zdrowia.

Konsultanci wojewódzcy w danej dziedzinie medycyny nie będą już członkami rady, chociaż będą mieć wpływ na treść planów transformacji, gdyż Wojewódzka Rada do spraw Potrzeb Zdrowotnych będzie mogła zasięgać ich  opinii.

Nowy dokument – plan transformacji będzie określał problemy zdrowotne  i wyzwania organizacji systemu opieki zdrowotnej wymagające podjęcia działań koordynowanych na poziomie ponadregionalnym lub odpowiednio na poziomie województwa wraz z harmonogramem, podmioty odpowiedzialne za realizację działań, szacowane skutki finansowe działań, oczekiwane rezultaty wynikające z realizacji działań, wskaźniki realizacji poszczególnych działań, w tym określające zabezpieczenie określonych zakresów świadczeń opieki zdrowotnej. Plany sporządza się na okres 7 lat.

Za ustalenie i wdrożenie krajowego planu transformacji będzie odpowiedzialny minister zdrowia, natomiast wojewódzkiego planu transformacji – wojewoda.

W celu opracowania projektu, monitorowania i aktualizacji wojewódzkiego planu przy wojewodzie zaplanowano utworzenie Wojewódzkiej Rady, w której skład będą wchodzić przedstawiciele wojewody, prezesa NFZ, przedstawiciel marszałka województwa, konwentu powiatów danego województwa, państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego, Ministra Zdrowia, Rzecznika Praw Pacjenta oraz NIZP – PZH. Przewodniczącym Wojewódzkiej Rady będzie wojewoda.

Nowo powołana Wojewódzka Rada zastąpi obecnie funkcjonującą Radę do spraw Potrzeb Zdrowotnych.

Krajowy plan transformacji będzie uwzględniał rekomendacje wynikające z mapy oraz będzie ustalany przez ministra zdrowia.

Projektowana zmiana ustawy wpłynie również na system opieki zdrowotnej dostosowując realizację zadań przy użyciu narzędzi, jakimi jest opinia o celowości inwestycji, zwana dalej „OCI”, i plany zakupów, które będą bazowały na nowych mapach potrzeb zdrowotnych i stworzonych planach transformacji.

Projekt przewiduje, że OCI będą wydawane, zamiast na podstawie priorytetów dla regionalnej polityki zdrowotnej, na podstawie krajowego i wojewódzkich planów transformacji.

Projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej oraz niektórych innych ustaw został opublikowany na stronie Rządowego Centrum Legislacji 2 września 2020 roku.

Uwagi do projektu można przekazywać w ciągu 21 dni.

Link do projektu>>>

Ministerstwo Zdrowia opracowało kolejną aktualizację map potrzeb zdrowotnych. Dokumenty opublikowane w grudniu 2018 roku na stronie internetowej opierają się na danych za rok 2016.

Zostały przygotowane dla każdego województwa w zakresie 30 grup chorób. Opublikowano też nową edycję map z zakresu onkologii i kardiologii.

Nowe dokumenty stanowią kontynuację map potrzeb zdrowotnych opublikowanych w grudniu 2015 roku z zakresu onkologii i kardiologii, które były pierwszymi dokumentami tego typu i powstały w oparciu o dane za 2013 rok oraz opublikowanych w grudniu 2016 roku po raz pierwszy dla 15 z 30 grup chorób, a w grudniu 2017 roku dla kolejnych 15 grup chorób, które opierały się na danych za 2014 rok.

Aktualizacja map z grudnia 2018 roku obejmuje podstawową opiekę zdrowotną, ambulatoryjną opiekę specjalistyczną, leczenie szpitalne oraz inne zakresy udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej.

W porównaniu do poprzednich edycji map uwzględniają one dodatkowo nowe obszary, na które zwracali uwagę eksperci uczestniczący w pracach nad tworzeniem poszczególnych dokumentów, takie jak jakość udzielanych świadczeń czy ich dostępność dla pacjentów, a także poszerzają inne już przedstawione analizy.

W prowadzonych pracach oparto się także na większej liczbie źródeł danych, w tym na danych pochodzących z rejestrów medycznych. Sama metodyka tworzenia tych dokumentów nie uległa natomiast zmianie.

Czytaj także: Jakość leczenia – kluczowa dla pacjentów i systemu>>>

W procesie aktualizacji map Ministerstwo Zdrowia blisko współpracowało z ekspertami w ramach grup roboczych, poświęconych poszczególnym obszarom. Dokumenty zostały również przedstawione ekspertom w ramach kilkudziesięciu owocnych spotkań. Przed opublikowaniem dokumentów rozesłano je do zaopiniowania do konsultantów krajowych i wojewódzkich.

Mapy po raz ostatni zostały opublikowane w dotychczasowej formie, tzn. obszernych, wielostronicowych dokumentów. Od 2019 roku kolejne aktualizacje będą publikowane wyłącznie na ogólnodostępnej (niewymagającej logowania) platformie cyfrowej – Bazie Analiz Systemowych i Wdrożeniowych.

Dzięki automatyzacji procesu przetwarzania danych, ich aktualizowanie zostanie znacząco skrócone. Digitalizacja map ma służyć przede wszystkim uproszczeniu dostępu do zawartych w nich opracowań, ułatwić szukanie danych i umożliwić porównywanie danych pomiędzy poszczególnymi latami.

Ministerstwo Zdrowia informuje, że platforma znajduje się obecnie w końcowej fazie prac i będzie w pełni funkcjonalna do końca II kwartału 2019 roku, tzn. będzie zawierała większość danych przeniesionych z map potrzeb zdrowotnych opublikowanych do 31 grudnia 2018 roku. Dane będą również przedstawione w postaci interaktywnych map przygotowanych przy użyciu narzędzia Centrum Analiz Przestrzennych Administracji Publicznej, opracowanego przez Główny Urząd Geodezji i Kartografii.

Zaktualizowane mapy potrzeb zdrowotnych są dostępne na stronie internetowej www.mpz.mz.gov.pl

 

Ministerstwo Zdrowia opublikowało kolejne mapy potrzeb zdrowotnych, które dotyczą lecznictwa szpitalnego na lata 2019-2020 i stanowią drugą edycję w tym zakresie. Mapy opierają się na najnowszych dostępnych danych z roku 2016 i zawierają opracowania dla każdego z województw oraz zbiorcze dla Polski.

Każda z map obejmuje analizę demograficzną i epidemiologiczną, analizę stanu i wykorzystania zasobów oraz prognozę potrzeb zdrowotnych.

Wszystkie analizy odnoszą się do lecznictwa szpitalnego, w podziale na 80 typów oddziałów. Dodatkowo ujęto w nich inne formy opieki: stacjonarną opieką psychiatryczną i leczenie uzależnień, rehabilitację leczniczą, świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej oraz opieką paliatywną i hospicyjną.

Z analizy ogólnopolskiej wynika między innymi, że w roku 2031 zapotrzebowanie na łóżka szpitalne pediatryczne spadnie we wszystkich województwach,  a w zakresie radioterapii wzrośnie na terenie wszystkich województw, oprócz dolnośląskiego.

Zapotrzebowanie na szpitalne transplantologiczne w porównaniu do obecnego stanu spadnie na terenie województw – łódzkiego, śląskiego i wielkopolskiego, a wzrośnie w województwach: dolnośląskim, lubelskim, małopolskim czy mazowieckim. Natomiast zapotrzebowanie na łóżka szpitalne w zakresie onkologii klinicznej oraz chemioterapii wzrośnie we wszystkich województwach, oprócz lubuskiego. Zapotrzebowanie na oddziały okulistyczne spadnie do roku 2031 we wszystkich regionach, oprócz województwa świętokrzyskiego. Większe zapotrzebowanie będzie dotyczyć łóżek na oddziałach udarowych, nefrologicznych, kardiologicznych czy kardiochirurgicznych.

Najnowsze mapy dostępne są na stronie www.mpz.mz.gov.pl

Mapy stanowią kontynuację dotychczas prowadzonych działań, w ramach których opracowano mapy z zakresu onkologii i kardiologii w grudniu 2015 roku, mapy dla lecznictwa szpitalnego, mapy dla 30 grup chorób, obejmujących POZ, AOS i lecznictwo zamknięte, z grudnia 2016 roku i grudnia 2017 roku.

Mapy zostały opracowane w ramach projektu pn.: Mapy potrzeb zdrowotnych – Baza Analiz Systemowych i Wdrożeniowych, współfinansowanego przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój.

Ministerstwo zapewnia, że przy opracowaniu map korzystało ze wsparcia kilkudziesięciu ekspertów medycznych, działających w ramach stałych grup roboczych. Dodatkowo wyniki analiz zostały przedstawione blisko 500 przedstawicielom środowiska medycznego na ponad 30 panelach konsultacyjnych. Przed samym opublikowaniem materiał przesłano do konsultacji wszystkim Radom Wojewódzkim ds. Potrzeb Zdrowotnych (a więc łącznie do ponad 1500 osób) oraz konsultantom krajowym. W ramach tych konsultacji zgłoszono i rozpatrzono łącznie niemal 4500 uwag.

Ministerstwo Zdrowia zapowiada, że w najbliższym czasie planuje znowelizować rozporządzenie w sprawie zakresu treści map potrzeb zdrowotnych, co pozwoli wykorzystać wiedzę i doświadczenia płynące z publikacji dotychczasowych dokumentów w IV kwartale 2018 roku, a także udostępnić platformę elektroniczną (Baza Analiz Systemowych i Wdrożeniowych) prezentującą cyfrowo wszystkie analizy z map w III kwartale 2018 roku oraz zaktualizować dane we wszystkich mapach potrzeb zdrowotnych w ujęciu chorobowym do końca 2018 roku.

 

 

 

 

 

Według Najwyższej Izby Kontroli mapy potrzeb zdrowotnych, stworzone przez resort zdrowia, zawierają wiele nierzetelnych, a często także nieaktualnych danych z lat 2012–2013. W rezultacie nie mogą dobrze służyć kreowaniu polityki zdrowotnej, co miało być głównym celem ich powstania.

W założeniach zawarte w mapach informacje miały być wskazówkami, zgodnie z którymi miały być podejmowane decyzje dotyczące inwestycji w sektorze zdrowia. Istotnym problemem polskiego systemu ochrony zdrowia jest bowiem nierównomierne rozmieszczenie zasobów, w tym kadry medycznej, nie odpowiadające lokalnym potrzebom. Prowadzi to do wielu negatywnych konsekwencji, na przykład do migracji pacjentów w celu zaspokojenia potrzeb zdrowotnych, coraz większego zadłużania się podmiotów leczniczych, ograniczania jakości świadczeń lub dostępu do nich.

Dotychczasowe kontrole NIK wykazały, że powodem takiej sytuacji było między innymi to, że świadczeniodawcy podejmowali działania inwestycyjne, na przykład kupowali nowoczesny sprzęt, prowadzili roboty budowlane, zatrudniali dodatkowy personel medyczny bez rozpoznania potrzeb zdrowotnych. Otwierano nowe placówki, choć w danym regionie działały już inne podmioty lecznicze udzielające tych samych świadczeń.

W rezultacie na przykład świadczenia w zakresie urologii dziecięcej (hospitalizacja) były dostępne w roku 2016 zaledwie w połowie województw, w zakresie diabetologii dziecięcej (hospitalizacja) – tylko w siedmiu.

W latach 2010-2016 wiele placówek wykazywało wykonanie świadczeń w ramach kontraktu z NFZ ponad limit określony w umowach, z kolei inni nie realizowali w pełni kontraktów, co świadczyło o strukturalnym niedopasowaniu podaży świadczeń do potrzeb zdrowotnych ludności.

Próbą racjonalizacji tak funkcjonującego systemu opieki zdrowotnej było wprowadzenie map potrzeb zdrowotnych, jako jednego z narzędzi stymulujących rozwój infrastruktury zgodnie z potrzebami zdrowotnymi społeczeństwa. Opracowanie map było także wymogiem Unii Europejskiej, która uzależniła wypłacenie 12 mld zł, w perspektywie finansowej na lata 2014 – 2020, od podjęcia prac nad przebudową systemu ochrony zdrowia, w tym od przygotowania map potrzeb zdrowotnych i na ich podstawie dostosowania zasobów systemu do przyszłych, przewidywanych potrzeb.

Powstały 532 mapy potrzeb zdrowotnych, jednak zawierają one szereg nierzetelnych danych. Przyczyną tego były nieaktualne i niekompletne dane zawarte w rejestrach stanowiących podstawę opracowania map. Ministerstwo Zdrowia nie weryfikowało danych zaczerpniętych z różnych źródeł, uznając, że za ich jakość odpowiadają podmioty zobowiązane do prowadzenia rejestrów medycznych. Tymczasem rejestry zawierały dane niekompletne, bądź niekiedy historyczne pochodzące z lat 2012-2013.  Poza tym tworzący mapy przedstawili niekiedy „czystą” statystykę bez wystarczającej analizy i syntezy przedstawionych danych służących  prognozowaniu tendencji zdrowotnych.

Dodatkowo aktualności map nie monitorował, mimo iż miał taki obowiązek, Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny w Warszawie.

NIK zauważa, że wraz z mapami zakładano stworzenie dedykowanego narzędzia do przeprowadzania analiz koniecznych przy ich opracowywaniu.  Na ten cel zaplanowano 35 mln zł, w tym blisko 30 mln zł (ponad 84 procent) z budżetu UE. Projekt pierwotnie miał być wykonany do końca 2018 roku. Jednak ze względu na problemy z  uzyskaniem zabezpieczenia finansowego, jego realizacja rozpoczęła się z półrocznym opóźnieniem. W konsekwencji termin zakończenia projektu przesunięto do końca 2019 roku.

NIK zwraca także uwagę, że minister zdrowia nie zapewnił odpowiednich warunków organizacyjnych do prawidłowego przygotowania  map. Zabrakło pełnego wsparcia ekspertów zewnętrznych. Mapy przygotowywali głównie pracownicy Ministerstwa Zdrowia, którzy w latach 2014 – 2017 wypracowali łącznie ponad 6 tysięcy godzin nadliczbowych.

Ze względu na nieaktualność danych zawartych w regionalnych mapach potrzeb zdrowotnych, bądź występujące w nich błędy merytoryczne niektórzy wojewodowie w ograniczonym zakresie wykorzystywali je przy ustalaniu priorytetów regionalnej polityki zdrowotnej. Regionalne mapy miały także ograniczony wpływ na kontraktowanie świadczeń opieki zdrowotnej przez oddziały wojewódzkie NFZ.

Również „sieć szpitali” została ustalona na podstawie kryteriów formalnych ustalonych przez Ministra Zdrowia, bez uwzględnienia map potrzeb zdrowotnych i wynikających z nich rekomendacji.