Projekt ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników podmiotów leczniczych zawiera nowy podział na grupy zawodowe według kwalifikacji oraz nowe wartości współczynników pracy, które są zgodne ze stanowiskiem Trójstronnego Zespołu z 5 listopada 2021 roku.

Podwyższenie wartości tych współczynników nastąpi od 1 lipca 2022 roku i uwzględniać ma coroczny mechanizm waloryzacyjny.

Szacuje się, że wejście w życie ustawy może spowodować wydatki po stronie NFZ oraz budżetu państwa na poziomie około 7 201 mln zł w drugim półroczu 2022 roku.

Koszty dotyczące wzrostu wynagrodzeń lekarzy rezydentów oraz stażystów wyniosą 359 mln zł dla drugiego półrocza 2022 roku. (w tym dla lekarzy rezydentów 270 mln zł oraz dla lekarzy stażystów 89 mln zł). Koszt około 251 mln zł ma dotyczyć podmiotów leczniczych będących jednostkami budżetowymi.

Automatyzacja to przyszłość diagnostyki medycznej

Z projektu wynika, że wynagradzanie pracowników innych niż pracownicy działalności podstawowej ma być powiązane ze średnim wzrostem wynagrodzęń w danym podmiocie leczniczym.

Przepisy ustawy zobowiązują także podmiot leczniczy będący pracodawcą do określenia w umowie o pracę każdego pracownika objętego zakresem ustawy informacji o grupie zawodowej, do której powinien zostać przypisany w związku z wymaganymi kwalifikacjami.

Projekt uchyla przepis ustawy, który zawierał maksymalny limit wydatków z budżetu państwa na wzrost kosztów związanych ze specjalizacją oraz realizacją staży podyplomowych lekarzy i lekarzy dentystów w latach 2017-2027.

Projekt ustawy o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych został opublikowany na stronie Rządowego Centrum Legislacji 1 kwietnia2022.

Uwagi do projektu można przekazywać do 18 kwietnia 2022.

Link do projektu>>>

2 lipca 2021 roku weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie kosztów, których wysokość nie jest zależna od parametrów wskazanych w art. 118 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. 

Zgodnie z rozporządzeniem w planie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia określa się koszty wynagrodzeń, w tym koszty świadczeń opieki zdrowotnej, które nie są zależne od parametrów wskazanych w art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach, czyli od liczby ubezpieczonych zarejestrowanych w oddziale wojewódzkim Funduszu, wydzielonych, według wieku i płci, grup ubezpieczonych oraz wydzielonych grup świadczeń opieki zdrowotnej, w tym świadczeń wysokospecjalistycznych, a także ryzyk zdrowotnych odpowiadających danym grupom ubezpieczonych, w zakresie danych grup świadczeń opieki zdrowotnej, w porównaniu z grupą odniesienia – czyli parametrów, według których następuje podział środków przeznaczonych na świadczenia opieki zdrowotnej pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ. 

Czytaj także: Pracodawcy RP: ochrona zdrowia powinna być na pierwszym miejscu w KPO>>>

Projekt włącza do finansowania z planu finansowego centrali NFZ koszty wzrostu wynagrodzeń pracowników wykonujących zawód medyczny oraz pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, których wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego na zasadach określonych w nowelizacji ustawy z 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. 

Rozporządzenie weszło w życie 2 lipca 2021 roku, z mocą obowiązywania od 1 lipca 2021. 

Link do rozporządzenia>>>

Na stronie RCL opublikowany został projekt rozporządzenia ministra zdrowia, który wprowadza zmianę miesięcznych stawek wynagrodzenia zasadniczego w podmiotach leczniczych działających w formie jednostki budżetowej.

Zgodnie z projektem minimalne kwoty wynagrodzenia zasadniczego w kategoriach I – XXII wynoszą 1463 zł – 2517 zł, natomiast maksymalne kwoty wynagrodzenia zasadniczego wynoszą 2438 zł – 6302 zł.

Oznacza to wzrost minimalnych stawek o około 2,3 procenta a maksymalnych stawek od około 2,3 procenta do 19,5 procenta.

Działanie takie ma służyć realizacji zaplanowanego w art. 9 ust. 1 pkt 3a ustawy budżetowej na rok 2019 z 16 stycznia 2019 roku (Dz. U. z 2019 r. poz. 198), średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń dla pracowników sfery budżetowej, który wynosi 102,3 procenta.

Poza tym przepisy projektu rozporządzenia przewidują wzrost górnych pułapów miesięcznych stawek wynagrodzeń zasadniczych w taki sposób, aby ich wysokość uwzględniała wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę, które na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z 11 września 2018 roku w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2019 r. (Dz. U. poz. 1794) w 2019 roku wynosi 2250 zł.

Czytaj także: Opieka koordynowana obniży koszty leczenia nefrologicznego>>>

Rozporządzenie uwzględnia również inne regulacje dotyczące tych wynagrodzeń, dotyczy to szczególnie ustawy z 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1473 z późn. zm.).

Z uzasadnienia do projektu wynika, że podwyższenie minimalnych stawek wynagrodzeń zasadniczych nie spowoduje dodatkowych skutków finansowych dla budżetu państwa, z uwagi na fakt, że będzie się mieścić w ramach planowanych limitów wynagrodzeń dla jednostek budżetowych.

Natomiast podwyższenie górnych pułapów miesięcznych stawek wynagrodzeń zasadniczych nie spowoduje automatycznego wzrostu wynagrodzeń pracowników, ale pozwoli na ustalenie wyższych wynagrodzeń w przyszłości – czytamy w uzasadnieniu.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 roku o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2288), podwyższenie wynagrodzeń dla pracowników państwowej sfery budżetowej następuje w ciągu 3 miesięcy po ogłoszeniu ustawy budżetowej, z wyrównaniem od 1 stycznia danego roku. W związku z tym nowe stawki wynagrodzenia będą obowiązywały od 1 stycznia 2019 roku.

Projekt rozporządzenia został opublikowany 27 marca 2019 roku na stronie Rządowego Centrum Legislacji 27 marca 2019 roku.

Uwagi do projektu można przekazywać do 9 kwietnia 2019 roku.

 

Do konsultacji został przekazany projekt rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie średniego wzrostu miesięcznego wynagrodzenia ratowników medycznych wraz ze składkami na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy w wysokości 1200 zł w przeliczeniu na etat albo równoważnik etatu.

Wzrost ten będzie obowiązywał od 1 stycznia 2019 roku do 31 grudnia 2019 roku.

Dotyczy ratowników medycznych w ramach umów dotyczących leczenia szpitalnego, ratowników medycznych oraz dyspozytorów medycznych w ramach umów dotyczących ratownictwa medycznego oraz ratowników medycznych oraz pielęgniarek systemu państwowego ratownictwa medycznego w zespole ratownictwa medycznego u podwykonawcy.

Konieczność zmiany przepisów dotyczących wynagrodzeń tych grup pracowników wynika z zawarcia 24 września 2018 roku w Warszawie porozumienia pomiędzy ministrem adrowia a Komitetem Protestacyjnym Ratowników Medycznych oraz Sekcją Krajową Pogotowia Ratunkowego i Ratownictwa Medycznego NSZZ „Solidarność”.

Obecnie obowiązujące rozporządzenie ministra zdrowia z 12 lipca 2018 rokuzmieniające rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej okresowe rozwiązanie dotyczące przyznania dodatku dla ratowników medycznych w wysokości 400 zł miesięcznie, za okres od  lipca 2017 roku do 31 grudnia 2017 roku oraz 800 zł miesięcznie, za okres od 1 stycznia 2018 do 31 grudnia 2018 roku, w tym składki na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy.

Dodatek jest uwzględniony w kwocie zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia wynikającej z umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Ratownicy medyczni otrzymują ten dodatek udzielając świadczeń opieki zdrowotnej w ramach umów w zakresie leczenia szpitalnego, opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień realizowanych w warunkach stacjonarnych lub dziennych, świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej realizowanych w warunkach stacjonarnych, opieki paliatywnej i hospicyjnej realizowanych w warunkach stacjonarnych oraz świadczeń wysokospecjalistycznych.

Natomiast przedstawiony do konsultacji projekt w sposób kompleksowy reguluje kwestię wzrostu wynagrodzeń ratownikom medycznym w ramach umów dotyczących leczenia szpitalnego, ratownikom medycznym oraz dyspozytorom medycznym w ramach umów dotyczących ratownictwa medycznego, ratownikom medycznym oraz pielęgniarkom systemu państwowego ratownictwa medycznego w zespole ratownictwa medycznego u podwykonawcy.

Część przepisów rozporządzenia wejdzie w życie 1 stycznia 2019 roku, część – 1 sierpnia 2019 roku, co wynika z konieczności uniknięcia wprowadzania w jednym czasie dwóch różnych mechanizmów przekazywania środków na średni wzrost miesięcznego wynagrodzenia dla wskazanych osób.

Od 1 stycznia 2019 roku w życie wejdą przepisy, zgodnie z którymi placówki, które mają podpisane kontrakty na świadczenia w zakresie leczenia szpitalnego lub ratownictwa medycznego mają przekazać do NFZ informacje o liczbie etatów albo równoważników etatów pracujących u nich ratowników medycznych, dyspozytorów medycznych oraz pielęgniarek systemu. Na ich podstawie NFZ określi współczynniki korygujące i przekaże środki na wzrost wynagrodzeń.

Natomiast od 1 stycznia 2019 do 31 sierpnia 2019 roku środki przeznaczone na średni wzrost wynagrodzenia osób, o których mowa w projekcie, będą przekazywane na podstawie kwartalnej informacji przekazanej przez placówki.

Projekt rozporządzenia został opublikowany na stronie Rządowego Centrum Legislacji 27 listopada 2018 roku. Uwagi do projektu można przekazywać do 7 grudnia 2018 roku.

Przepis oferujący lekarzom publicznych szpitali podwyżkę pensji w zamian za rezygnację z dodatkowej pracy jest tak niejasny, że może przynieść nieodwracalne szkody pacjentom. Grozi bowiem znaczącym wydłużeniem kolejek, w rezultacie jego wprowadzenia lekarze specjaliści będą mogli przyjmować tylko w jednym, publicznym szpitalu i nigdzie indziej – alarmują Pracodawcy RP.

Resort zdrowia realizując wcześniejsze zapowiedzi podwyżek dla lekarzy dodał w nowelizacji ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej warunek, zgodnie z którym lekarze mogą otrzymać podwyżkę i zarabiać do 6750 zł – ale tylko jeśli podpiszą „lojalkę”. Zobowiązać się w niej muszą do tego, że nie będą podejmować pracy w innych jednostkach realizujących kontrakty NFZ i nie będą w nich udzielać takich świadczeń jak w jednostce macierzystej.

Według Pracodawców RP podstawowym problemem jest niejasność tego przepisu. O ile nie ma wątpliwości, że lekarz nie będzie mógł pracować na oddziałach dwóch różnych szpitali, to przepis można jednak tak interpretować, że pozostaje możliwość pracy na oddziale w jednym i w przychodni drugiego. Czy jednak dyrektorzy publicznych szpitali będą ryzykować i wypłacać podwyżki lekarzom w takich mniej klarownych sytuacjach? W razie kontroli i zakwestionowania przez NFZ ich decyzji, będą musieli pokryć podwyżki z budżetów szpitali, a środki otrzymane na podwyżki od NFZ – zwrócić.

Zdaniem Pracodawców RP taka niejasność przepisów i brak jednoznacznej interpretacji już na etapie implementacji prawa jest bardzo groźna. Dyrektorzy szpitali będą „na wszelki wypadek” wymuszać podpisanie „lojalek” lub nie będą wypłacać podwyżek – bo w razie bardzo powszechnej w Polsce zmiany interpretacji przepisów ich szpitale mogą ponieść ogromne obciążenia finansowe.

Pracodawcy RP podkreślają w komentarzu, że Ministerstwo Zdrowia co prawda w przepisach zawarło „wentyl bezpieczeństwa” – w przypadku braków kadrowych szpital będzie mógł wypłacić podwyżkę nawet bez „lojalki”. Czy jednak braki kadrowe stwierdzone przez dyrekcję będą tak samo oceniane przez kontrolerów NFZ? Tej pewności nie ma, więc dyrektorzy szpitali znów w trosce o finanse zarządzanych jednostek nie będą skłonni ryzykować.

Eksperci Pracodawców RP zwracają też uwagę na inny, groźny dla pacjentów scenariusz. Lekarze rezygnując z dodatkowej pracy spowodują tym samym ograniczenie dostępu do poszczególnych świadczeń. Lekarz pracujący na częściowych etatach w kilku szpitalach będzie musiał wybrać teraz jeden, lub zrezygnować z podwyżki. Pacjenci pójdą za swoim lekarzem – i kolejka w tej jednej lecznicy znacząco się wydłuży.

Jaka może być skala tego problemu nie wiadomo, bo Ministerstwo Zdrowia ani w uzasadnieniu, ani w ocenie skutków regulacji nie przedstawiło danych na ten temat. Zagrożenie wydłużeniem kolejek jest jak najbardziej realne – a nie wiadomo, czy nie dotyczy funkcjonowania publicznej służby zdrowia w całym kraju. Tymczasem oczywiste jest, że dłuższe kolejki to zwiększenie zagrożenia dla zdrowia i życia pacjentów. Zdaniem Pracodawców RP resort zdrowia nie powinien wprowadzać przepisów, które potencjalnie mogą zaszkodzić chorym w Polsce.

Pracodawcy RP wskazują na jeszcze jedno zagrożenie. Podpisanie zobowiązania udzielania świadczeń tylko w jednym podmiocie, które jest warunkiem uzyskania podwyżki, może doprowadzić lekarzy do decyzji o porzuceniu pracy w sektorze publicznym i przejściu wyłącznie do sektora komercyjnego. Lekarze mogą mieć dość niepewności sytuacji prawnej, niespełnianych obietnic i wybrać pracę w lepszych warunkach.

Dlatego Pracodawcy RP wystąpili do Ministra Zdrowia o usunięcie wątpliwości interpretacyjnych, podkreślając, że zmiana ustawy zawiera zbyt wiele nieścisłości i nieprecyzyjnych określeń. Zwrócili uwagę, że wprowadzenie podwyżek dla lekarzy specjalistów pod warunkiem udzielania świadczeń tylko w jednym podmiocie może doprowadzić do fali wypowiadania umów o pracę oraz że oświadczenie o zakazie konkurencji nie daje lekarzowi możliwości leczenia pacjentów w podmiotach prywatnych, które mają podpisany kontrakt z NFZ.

„Podkreśliliśmy nasze oczekiwania, że mając na uwadze kryzys kadrowy Ministerstwo Zdrowia podejmie działania zwiększające dostęp do świadczeń finansowanych ze środków publicznych, zwiększy dostęp pacjentów do personelu medycznego – tymczasem zmiany zmierzają do komercjalizacji świadczeń zdrowotnych.  Mamy nadzieję, że Ministerstwo Zdrowia – mając na względzie dobro i bezpieczeństwo pacjentów – jak najszybciej usunie wszystkie zagrożenia, jakie wniosła nowelizacja ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej” – podsumowują Pracodawcy Rzeczypospolitej Polskiej.

 

Rada Ministrów przyjęła 26 czerwca 2018 roku projekt nowelizacji ustawy z 24 listopada 2017 roku o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Rząd zdecydował, że środki na ochronę zdrowia będą stopniowo rosły, osiągając poziom 6 procent PKB w 2024 roku, czyli rok wcześniej, niż planowano poprzednio.

Jest to realizacja jednego z punktów zawartych w porozumieniu podpisanym przez ministra zdrowia z lekarzami rezydentami 8 lutego 2018 roku.

Zgodnie z projektem, w latach 2018–2023 na finansowanie ochrony zdrowia będą przeznaczane środki finansowe w wysokości nie niższej niż:

– 4,78 procenta PKB w 2018 roku (obecnie jest to 4,67 procenta);

– 4,86 procenta PKB w 2019 roku (4,86 procenta);

– 5,03 procenta PKB w 2020 roku (5,03 procenta);

– 5,30 procenta PKB w 2021 roku (5,22 procenta);

– 5,55 procenta PKB w 2022 roku (5,41 procenta);

– 5,80 procenta PKB w 2023 roku (5,60 procenta).

Lekarze odbywający szkolenie specjalizacyjne w ramach rezydentury w dziedzinie określanej jako nie priorytetowa będą mogli otrzymać wynagrodzenie większe o 600 zł miesięcznie, natomiast w dziedzinie określanej jako priorytetowa – o 700 zł miesięcznie. Aby otrzymać wyższe wynagrodzenie zasadnicze lekarz będzie musiał zobowiązać się do przepracowania – w podmiocie leczniczym finansowanym ze środków publicznych – łącznie 2 lat w ciągu kolejnych pięciu lat następujących po zakończeniu szkolenia specjalizacyjnego. Środki niezbędne do podniesienia wynagrodzenia zasadniczego będą przekazywane zakładowi zatrudniającemu lekarza na podstawie umowy zawartej z ministrem zdrowia.

W nowych regulacjach założono także uwzględnienie dyżurów medycznych pełnionych w ramach programu specjalizacji w kosztach umów rezydenckich, przy czym finansowanych z budżetu państwa będzie 40 godzin i 20 minut dyżuru w miesiącu (4 x 10 godz. 5 min.).

Znowelizowane przepisy określają sposób przekazywania podmiotom leczniczym środków finansowych na pokrycie kosztów podwyższenia wynagrodzeń zasadniczych lekarzy specjalistów zatrudnionych na podstawie stosunku pracy oraz kosztów podwyższenia należnego z tego tytułu dodatku za wysługę lat.

Wynagrodzenie lekarza specjalisty zatrudnionego na etacie będzie mogło wynieść 6750 zł  pod warunkiem że będzie on pracował tylko u jednego pracodawcy, czyli w jednym szpitalu. Lekarz specjalista dodatkowo zatrudniony będzie mógł być między innymi w hospicjach, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz w zakładach rehabilitacji leczniczej i opieki długoterminowej.

Nowe przepisy zakładają uchylenie klauzuli „opt-out”, która umożliwia pracownikom, po wyrażeniu przez nich zgody, pracę powyżej 48 godzin tygodniowo w przyjętym okresie rozliczeniowym.

Zgodnie z ustaleniami zawartymi w porozumieniu ministra zdrowia z rezydentami klauzula „opt-out” powinna przestać obowiązywać od 2028 roku.

Ponadto, lekarze i lekarze dentyści pracujący w publicznym systemie ochrony zdrowia zostaną objęci ochroną prawną, jaka przysługuje funkcjonariuszom publicznym. Jej celem jest zapewnienie im możliwości niezakłóconego udzielania świadczeń opieki zdrowotnej na wypadek napaści fizycznej i werbalnej. Ochrona nie będzie dotyczyć prowadzonej przez lekarzy działalności administracyjnej i badawczej.

 

Do konsultacji społecznych przekazany został projekt nowelizacji ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Regulacje zawarte w projekcie obejmują także pracowników wykonujących zawody inne niż medyczne, a nie obejmują lekarzy rezydentów i stażystów.

Obecnie ustawa z dnia 8 czerwca 2017 roku reguluje sposób ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne, czyli osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy w podmiotach leczniczych, wykonujących zawód medyczny, a także osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, które biorą bezpośredni udział w wykonywaniu zadań Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

Przy ustalaniu najniższego wynagrodzenia zasadniczego w poszczególnych kategoriach pracowników, zgodnie z tą ustawą brane jest pod uwagę wyłącznie podstawowe wynagrodzenie brutto, określone w umowie o pracę, bez dodatkowych składników wynagrodzenia (wynikających z przepisów prawa pracy, jak np. dodatek za pracę w porze nocnej, w niedziele i święta oraz wynikających z zakładowych układów zbiorowych pracy, czy regulaminów wynagradzania), a także innych świadczeń związanych z pracą.

Przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego stanowi natomiast jedynie wartość kwotową, przyjętą przez ustawodawcę jako punkt odniesienia do ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego.

Najistotniejszą zmianą jest rozszerzenie zakresu tej ustawy o pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, którymi w rozumieniu projektowanej ustawy są osoby zatrudnione w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, inne niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, które wykonują pracę pozostającą w bezpośrednim związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w komórkach organizacyjnych zakładu leczniczego, których działalność jest związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych oraz są zatrudnione na stanowiskach działalności podstawowej określonych w przepisach rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz. U.  poz. 896). W załączniku do projektu ustawy zaproponowano przypisanie tej grupie pracowników współczynnika pracy w wysokości 0,53.

Grupa osób, które postanowiono objąć zakresem ustawy z 8 czerwca 2017 roku, została ograniczona do pracowników, którzy wykonują pracę w komórkach organizacyjnych zakładu leczniczego, których działalność jest związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.

Z uzasadnienia do projektu ustawy wynika, że zaproponowana nowelizacja ma na celu konstytucyjnie zagwarantowanego prawa obywatela do ochrony zdrowia. Dla zapewnienia przez państwo realizacji tego uprawnienia zasadne jest podejmowanie działań mających na celu poprawę warunków zatrudnienia nie tylko profesjonalnej kadry medycznej, ale także pracowników, tzw. działalności podstawowej, którzy co prawda nie posiadają uprawnień do samodzielnego udzielania świadczeń zdrowotnych, ale – wykonując pracę w komórkach działalności medycznej zakładu leczniczego – bezpośrednio wspierają udzielanie tych świadczeń. Ich praca ma zatem wpływ na jakość i dostępność świadczeń zdrowotnych udzielanych przez pracowników medycznych w podmiotach leczniczych, co uzasadnia wyróżnienie tej grupy pracowników i objęcie jej zakresem zmienianej ustawy.

Celem wprowadzenia progu najniższej płacy zasadniczej dla grupy pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, jest również przeciwdziałanie rosnącym dysproporcjom pomiędzy poziomem wynagrodzeń pracowników medycznych, a poziomem płac pracowników działalności podstawowej, których praca pozostaje w bezpośrednim związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.

Ponadto proponuje się wyłączenie lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizację w ramach rezydentury oraz lekarzy i lekarzy dentystów odbywających staż z procedury podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ze skutkiem od dnia 1 lipca każdego roku na mocy porozumienia albo zarządzenia.

Zatem, na skutek dodania do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. art. 3a, wynagrodzenie zasadnicze lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizację w ramach rezydentury oraz lekarzy i lekarzy dentystów odbywających staż będzie musiało być podwyższone do dnia 31 grudnia 2021 r. do wysokości nie niższej niż poziom najniższego wynagrodzenia zasadniczego określonego w zmienianej ustawie, przy czym wysokość wynagrodzenia zasadniczego w dalszym ciągu określana będzie w drodze rozporządzeń wydawanych na podstawie art. 15 ust. 5 oraz art. 16j ust. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2018 r. poz. 617, z późn. zm.).

Kolejną zmianą jest wprowadzenie terminu do 15 czerwca każdego roku na wydanie przez kierownika podmiotu leczniczego lub podmiot tworzący (w przypadku podmiotów leczniczych działających w formie jednostek budżetowych) zarządzenia w sprawie podwyższenia wynagrodzenia.

Ponadto projekt zakłada zmianę w grupach zawodowych określonych w lp. 7–9 załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. polegającą na przeniesieniu pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowiskach wymagających wykształcenia wyższego magisterskiego na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo, lecz niewymagających specjalizacji, z dotychczasowej grupy zawodowej określonej w lp. 9. do grupy określonej w lp. 8.

Obecnie grupa zawodowa określona w lp. 8 załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. obejmuje tylko pielęgniarki i położne ze specjalizacją (niezależnie od poziomu wykształcenia i ukończonego kierunku studiów), zatem pielęgniarki i położne, które posiadają wykształcenie wyższe magisterskie na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo, ale zatrudnione są na stanowiskach pracy niewymagających specjalizacji, są kwalifikowane do grupy zawodowej pielęgniarek i położnych z najniższym współczynnikiem pracy (grupa określona w lp. 9).

Proponowana zmiana załącznika do ustawy z 8 czerwca 2017 roku spowoduje, że współczynnik pracy 1,05 będzie obowiązywał przy ustalaniu wynagrodzenia zasadniczego pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowiskach pracy, na których wymagane jest posiadanie tytułu magistra na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo i specjalizacji. Natomiast pielęgniarki i położne zatrudnione na stanowisku pracy, na którym wymagane jest posiadanie specjalizacji, niezależnie od poziomu wykształcenia i ukończonego kierunku studiów, będą miały jednakowy współczynnik pracy jak pielęgniarki i położne bez specjalizacji, które są zatrudnione na stanowiskach, na których wymagany jest z tytuł magistra na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo (współczynnik pracy w wysokości 0,73). Proponowana zmiana zakłada również, że grupa zawodowa pielęgniarek i położnych określonych w lp. 9 ma obejmować pielęgniarki i położne inne niż kwalifikowane do grupy w lp. 7 i 8, bez specjalizacji.

Projekt przewiduje ponadto doprecyzowanie nazewnictwa grup zawodowych pielęgniarek i położnych w załączniku do zmienianej ustawy, celem dostosowania go do aktualnych przepisów.

Z uzasadnienia wynika także, że proponowana nowelizacja ustawy z 8 czerwca 2017 roku nie będzie skutkowała przekazaniem podmiotom leczniczym w 2018 roku dodatkowych, ponad obecnie planowane, środków finansowych z budżetu państwa, jak również z Narodowego Funduszu Zdrowia. W przypadku pracowników objętych projektowaną zmianą ustawy, których pracodawcy (podmioty lecznicze) otrzymują środki finansowe z Narodowego Funduszu Zdrowia, koszty podwyżek powinny zostać sfinansowane przez pracodawców ze środków uzyskanych w ramach wzrastających przychodów i odpowiednio kosztów Narodowego Funduszu Zdrowia.

Zgodnie z przepisami ustawy aktualizacja obowiązku dostosowania poziomu wynagrodzeń w podmiotach leczniczych do najniższego wynagrodzenia zasadniczego następować będzie corocznie na dzień 1 lipca -–do dnia 31 grudnia 2021 r., z uwagi na systematyczny wzrost kwoty przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie najniższego wynagrodzenia.

Konsultacje publiczne dotyczące projektu rozporządzenia trwają do 7 czerwca 2018 roku.