Partnerzy społeczni zaapelowali do ministra zdrowia o wstrzymanie zmian dotyczących najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych

„Apelujemy do Pana Ministra, aby uwagę skoncentrować na zapewnieniu bezpieczeństwa zdrowotnego pacjentów i zachowaniu ciągłości dotychczasowych zasad wynagradzania personelu medycznego bez wprowadzania niepokoju wśród personelu i dyrekcji szpitali” – piszą do Ministerstwa Zdrowia członkowie zespołu do spraw opracowania propozycji zmian w ustawie o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

„Szczyt epidemii z całą pewnością nie jest właściwym czasem do wykonywania tak radykalnych zmian w zakresie przepisów dotyczących najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych, tym bardziej, że w ramach prac zespołu, nie poznaliśmy żadnych konkretnych propozycji w postaci projektów aktów prawnych oraz projektów zarządzeń prezesa NFZ, w tym zapisów zapewniających źródło i warunki finansowania” – argumentują we wspólnym stanowisku reprezentatywne organizacje pracodawców oraz reprezentatywne organizacje związkowe, których przedstawiciele uczestniczą w pracach Zespołu.

Czytaj także: Szpitale bez obowiązku spełniania wymogów odnośnie personelu>>>

„Oczekujemy zatem od Pana Ministra i Pani Minister podjęcia decyzji w kwestii  najprostszego z możliwych rozwiązań czyli przedłużenia po raz trzeci przepisów przejściowych OWU przynajmniej do 31 grudnia 2021 roku. Decyzje co do zmiany zasad finansowania, i to wszystkich grup zawodowych profesjonalistów medycznych, powinny być podejmowane w ramach Rady Dialogu Społecznego. Wydłużenie obowiązywania dotychczasowych przepisów OWU zapewni nam czas na przepracowanie propozycji zmian oraz zaplanowanie gwarancji finansowania podmiotom leczniczym wzrostu kontraktów od 1 stycznia 2022 roku” – zaznaczają sygnatariusze.

„Podkreślamy również, że popieramy udzielenie gwarancji minimalnych wynagrodzeń, ale muszą być one oparte o konkretne źródła finansowania wynikające z przepisów prawa, gdyż tylko wtedy będą możliwe do realizacji” – dodają.

List jest dostępny tutaj>>>

Sygnatariuszami listu są Pracodawcy RP, Business Centre Club, Związek Rzemiosła Polskiego, Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych oraz Forum Związków Zawodowych.

Pracodawcy RP są najstarszą i największą organizacją pracodawców w Polsce. Działają od 1989 roku, reprezentują 19 000 firm, zatrudniających ponad 5 milionów osób. Pracodawcy RP jako reprezentatywna organizacja pracodawców należą do Rady Dialogu Społecznego. Biorą aktywny udział w dialogu na rzecz zapewnienia warunków rozwoju społeczno-gospodarczego oraz zwiększenia konkurencyjności polskiej gospodarki i spójności społecznej.

Pracodawcy Medycyny Prywatnej są częścią Pracodawców RP.

Ponad 70-ciu przedstawicieli środowiska medycznego dyskutowało o kluczowych tematach związanych z funkcjonowaniem podmiotów leczniczych w trakcie konferencji Bezpieczny Podmiot Leczniczy. Prelegenci, eksperci ze świata prawniczego i lekarskiego, w swoich wystąpieniach poruszyli tematykę związaną z praktycznymi aspektami zarządzania podmiotem leczniczym oraz udzielania świadczeń zdrowotnych przez personel medyczny.

Dr n. med Beata Jagielska oraz mec. Adam Twarowski w wystąpieniu pt. ,,Zarządzanie ryzykiem prawnym w podmiocie leczniczym (prywatnym i publicznym). Jak prowadzić podmiot leczniczy aby uniknąć problemów prawnych?” dyskutowali między innymi o konsekwencjach prawnych związanych z zakażeniami, o odpowiedzialności za prawidłową interpretację wyników badań i za prowadzenie dokumentacji medycznej.

Prelegenci przybliżyli też kwestie związane z odpowiedzialnością osoby zarządzającej podmiotem leczniczym za szkody, błędy i sytuacje niepożądane. Uzupełnieniem tej tematyki była prelekcja Andrzeja Twardowskiego, dyrektora Biura Ubezpieczeń Medycznych i OC INTER Polska, który mówił o roli ubezpieczeń.

Dr nauk prawnych Janusz Jaroszyński przedstawił zasady wystawiania i refundacji recept lekarskich, omówił aspekty związane z e-receptami, procedurami wystawiania recept, kontrolą NFZ recept oraz najważniejszymi podstawami prawnymi regulującymi procedury prawidłowej refundacji i wystawiania recept lekarskich.

Czytaj także: Chcemy działać na rzecz poprawy systemu ochrony zdrowia>>>

Dużym zainteresowaniem uczestników konferencji cieszyła się też prezentacja dotycząca  kontroli NFZ w podmiocie leczniczym, w czasie której mec. Adam Twarowski przedstawił jej zasady w praktyce, kluczowe w świetle regulacji kontroli prowadzonej przez NFZ od 1 czerwca 2019 roku. Opowiedział jak wygląda kontrola prowadzona przez NFZ w stosunku do świadczeniodawców oraz w zakresie ordynacji lekarskiej, jakie prawa i obowiązki ma organ kontrolny (NFZ) a jakie podmiot leczniczy.  Przedstawił, jak należy przygotować się do kontroli, jak postępować w czasie jej trwania, jak korzystać ze środków odwoławczych oraz jakie są sankcje związane z nienależytym wykonaniem umowy.

Konferencję zamknęła prelekcja mec. Pawła Strzelca, który poruszył tematykę związaną z informacją i zgodą pacjenta w procesie udzielania świadczeń zdrowotnych jako prawnego warunku legalności interwencji medycznej oraz aspektu podnoszącego po stronie pacjenta komfort świadczenia zdrowotnego. Przedstawił prawa pacjenta oraz sposób jak prawidłowo informować o zabiegach, aby nie narażać się na  konsekwencje związane z nieprzestrzeganiem tych praw.

Konferencja odbyła się 21 listopada 2019 w siedzibie Business Centre Club w Warszawie.

Przedsięwzięcie, organizowane przez INTER Polska, Pracodawcy Medycyny Prywatnej objęli patronatem medialnym.

4 września 2019 wejdzie w życie nowelizacja ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych

Wynika z niej, że do 30 czerwca 2019 roku najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustala się jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty 3900 zł brutto.

Natomiast od 1 lipca 2019 roku do 30 czerwca 2020 roku najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustala się jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty 4200 zł brutto.

Sposób podwyższenia wynagrodzeń w podmiotach leczniczych nastąpi na podstawie porozumienia zawartego pracownikami w ciągu miesiąca od wejścia w życie ustawy. Gdy nie zostanie ono zawarte, sposób ustalenia podwyżki ustali zarządzenie kierownika podmiotu leczniczego.

Ustawa z 19 lipca 2019 roku o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych została opublikowana w Dzienniku Ustaw RP 20 sierpnia 2019 roku (poz. 1565).

Czytaj także: NIK: sieć nie poprawiła sytuacji szpitali>>>

W Dzienniku Ustaw RP opublikowany został jednolity tekst ustawy z 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

Ustawa określa sposób ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne oraz pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, zatrudnionych w podmiotach leczniczych, uwzględniający rodzaj wykonywanej pracy oraz sposób osiągania najniższego wynagrodzenia zasadniczego.

Z ustawy wynika, że do 31 grudnia 2021 roku podmiot leczniczy dokonuje podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego tych grup pracowników, jeśli jest ono niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie.

Podwyżka ta uwzględnia warunki dotyczące sposobu podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustalonego w drodze porozumienia – zakładowego układu zbiorowego. Podmiot leczniczy, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, zawiera porozumienie z pracownikami. Porozumienia zawiera się corocznie do 31 maja. Jeżeli porozumienie nie zostanie zawarte w tym terminie, do 15 czerwca warunki podwyżki ustala kierownik podmiotu lub podmiot tworzący (w przypadku jednostek budżetowych) za pomocą zarządzenia.

Czytaj także: Od 24 sierpnia nowe przepisy o kształceniu pielęgniarek>>>

W porozumieniu albo zarządzeniu określa się również zasady podwyższania wynagrodzenia osoby zatrudnionej w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, niewykonującej zawodu medycznego, tak aby wynagrodzenie to odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy.

Tekst jednolity ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych został opublikowany 6 sierpnia 2019 roku w Dzienniku Ustaw RP (poz. 1471).

Nowelizacja ustawy Prawo farmaceutyczne z 26 kwietnia 2019 wprowadza między innymi kary za nielegalną sprzedaż produktów leczniczych przez podmioty prowadzące działalność leczniczą, a także za nabycie produktów leczniczych niezgodnie z ich ustawowym przeznaczeniem.

Zgodnie z nowymi regulacjami zakazane będzie nabywanie przez podmiot wykonujący działalność leczniczą produktu leczniczego albo środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobu medycznego objętych refundacją, w innym celu niż udzielanie przez ten podmiot świadczenia opieki zdrowotnej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ponadto ustawa wprowadza zakaz zaopatrywania się przez hurtownie farmaceutyczne w produkty lecznicze od podmiotów prowadzących obrót detaliczny,

Ustawa doprecyzowuje także przepisy, wskazując jako cel funkcjonowania aptek ogólnodostępnych i punktów aptecznych – bezpośrednie zaopatrywanie ludności w produkty lecznicze.

Ustawa, jak wskazano w uzasadnieniu, ma na celu przeciwdziałanie nieprawidłowościom i niedoborom w zaopatrzeniu na farmaceutycznym rynku detalicznym, które są powodowane działającym na szeroką skalę nielegalnym obrotem produktami leczniczymi funkcjonującym w ramach tzw. „odwróconego łańcucha dystrybucji produktów leczniczych”. Mechanizm ten polega na pozyskiwaniu leków z rynku detalicznego w celu ich odsprzedaży za granicę za cenę wielokrotnie wyższą aniżeli dopuszczalna cena krajowa (w przypadku leków refundowanych).

Czytaj także: Powstanie Narodowa Strategia Onkologiczna>>>

Zakres ustawy obejmuje odpowiedzialność osób biorących udział w obrocie produktami leczniczymi, wyrobami medycznymi i środkami spożywczymi specjalnego przeznaczenia, jak również wykorzystujących produkty lecznicze, pozyskane przez uczestnictwo w ”odwróconym łańcuchu dystrybucji produktów leczniczych”.

Ustawa penalizuje działania godzące w ten obrót, uzupełnia oraz zaostrza przepisy karne za przestępstwa związane z wytwarzaniem, importem lub dystrybucją produktów leczniczych.

W celu ograniczenia nielegalnego wywozu z Polski produktów leczniczych, ustawa wprowadza także przepisy służące usprawnieniu nadzoru i skuteczności przeprowadzania inspekcji podmiotów zajmujących się dystrybucją tych produktów, wzmacniając uprawnienia dotyczące przeprowadzania kontroli i inspekcji działalności gospodarczej objętej zezwoleniami i przewiduje większą współpracę organów Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej z Policją i Strażą Graniczną oraz wszystkimi instytucjami państwowymi i samorządowymi.

Dotyczy to między innymi korzystania z pomocy Policji lub Straży Granicznej w zapewnieniu niezakłóconego dokonania inspekcji, a także przyznania osobom uprawnionym do dokonywania inspekcji lub kontroli uprawnień do zarządzenia otwarcia obiektu, lokalu lub ich części oraz znajdujących się w nich schowków, a także ich oględzin.

Zgodnie z ustawą, w przypadku nabycia lub zbycia przez podmiot wykonujący działalność leczniczą produktu leczniczego, środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobu medycznego wbrew zakazowi nakładana będzie na taki podmiot kara pieniężna w wysokości dwukrotnej wartości nabytych lub zbytych produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobów medycznych.

Ustawa wejdzie w życie 6 czerwca 2019 roku, z wyjątkiem przepisów dotyczących współpracy z Policją lub Strażą Graniczną przy przeprowadzeniu kontroli albo inspekcji, które wejdą w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia, a wejście w życie przepisów ustawy o zmianie ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia oraz niektórych innych ustaw jest skorelowane z jej wcześniejszą cząstkową nowelizacją w zakresie sprzedaży wysyłkowej oraz z dostarczaniem leków dla osób z niepełnosprawnością  i wejdą w życie 1 lipca 2019 roku.

Ustawa została opublikowana w Dzienniku Ustaw RP 22 maja 2019.

 

27 kwietnia 2019 roku wejdzie w życie rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie współpracy podmiotów leczniczych prowadzących leczenie lub rehabilitację osób używających środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub środków zastępczych z Krajowym Biurem do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii.

Rozporządzenie określa zakres i tryb tej współpracy oraz sposób gromadzenia, przechowywania, przetwarzania i tryb przekazywania informacji na temat osób zgłaszających się do leczenia z powodu używania środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub środków zastępczych

Zawiera też wzór indywidualnego kwestionariusza sprawozdawczego osoby zgłaszającej się do leczenia z powodu używania tych środków.

Z rozporządzenia wynika, że kierownik podmiotu leczniczego prowadzącego leczenie lub rehabilitację osób używających środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub środków zastępczych wyznacza osobę odpowiedzialną za bieżący kontakt z Krajowym Biurem do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii w ramach systemu zbierania danych.

Informacje o osobach używających wymienione środki gromadzone są w indywidualnym kwestionariuszu sprawozdawczym, prowadzony w postaci papierowej lub elektronicznej.

Czytaj także: Projekt rozporządzenia w sprawie porad pielęgniarskich>>>

Z rozporządzenia wynika też, że podmiot leczniczy przesyła do Krajowego Biura do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii, do 31 stycznia każdego roku, listę identyfikatorów pacjentów, którzy byli w trakcie leczenia w danym podmiocie leczniczym 31 grudnia roku poprzedniego.

Natomiast podmiot leczniczy udzielający ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych, inny niż oddział dzienny i podmiot prowadzący leczenie substytucyjne, przesyła listę do Krajowego Biura do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii do 31 lipca każdego roku.

Podmioty lecznicze będą też informować bez zbędnej zwłoki Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii o każdym przypadku zakończenia leczenia, także w sposób niezaplanowany.

Rozporządzenie opublikowany w Dzienniku Ustaw RP 12 kwietnia 2019 (poz. 689).

Prezydent Andrzej Duda podpisał 3 października 2018 roku nowelizację ustawy z 13 września 2018 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

– Ta ustawa wprowadza istotną zmianę systemową – mówił Prezydent podczas uroczystego podpisania ustawy w Pałacu Prezydenckim.

Podpisana ustawa jest zmianą ustawy z czerwca 2017 roku, która – jak zauważył Prezydent – nie rozwiązywała w sposób wystarczający problemów związanych z wynagrodzeniem dla osób zaangażowanych w procesy ochrony zdrowia.

Andrzej Duda wyjaśnił, że nowelizacja wprowadza zmiany poprzez poszerzenie zakresu podmiotowego także na inne, poza osobami wykonującymi zawody medyczne, osoby uczestniczące w tzw. „działalności podstawowej”.

Jako beneficjentów ustawy Prezydent wymienił między innymi sanitariuszy, fizyków medycznych, techników, i opiekunki. – To osoby, które uczestniczą w procedurach medycznych, a nie wykonują zawodów medycznych – mówił.

Zawody te nie zostały wymienione w ustawie, ale ustawa odwołuje się w tej kwestii do rozporządzenia ministra zdrowia, wydanego na podstawie ustawy o działalności leczniczej z 15 kwietnia 2011 roku.

Ustawa wprowadza także kwotę bazową w wysokości 3900 brutto, która będzie obowiązywała przy obliczaniu minimalnego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne.

Nowelizacja wprowadza między innymi przepis polegający na przeniesieniu pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowiskach wymagających wykształcenia wyższego magisterskiego na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo, lecz niewymagających specjalizacji, z dotychczasowej grupy zawodowej określonej w lp. 9. do grupy określonej w lp. 8.

Ustawa obejmie wyłącznie pracowników wykonujących zawód medyczny w ramach stosunku pracy w podmiotach leczniczych, niezależnie od źródła finansowania, rodzaju podmiotu, który je utworzył, i ich struktury właścicielskiej.

Ustawa stanowi lex specialis w stosunku do ustawy z 10 października 2002 roku o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2017 r. poz. 847), jak również w stosunku do ustawy z 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 966, z późn. zm.).

Nowelizacja wejdzie w życie 14 dni od ogłoszenia.

Czytaj także: Projekt ustawy o najniższym wynagrodzeniu w Sejmie>>>

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Do konsultacji społecznych przekazany został projekt nowelizacji ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Regulacje zawarte w projekcie obejmują także pracowników wykonujących zawody inne niż medyczne, a nie obejmują lekarzy rezydentów i stażystów.

Obecnie ustawa z dnia 8 czerwca 2017 roku reguluje sposób ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne, czyli osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy w podmiotach leczniczych, wykonujących zawód medyczny, a także osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, które biorą bezpośredni udział w wykonywaniu zadań Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

Przy ustalaniu najniższego wynagrodzenia zasadniczego w poszczególnych kategoriach pracowników, zgodnie z tą ustawą brane jest pod uwagę wyłącznie podstawowe wynagrodzenie brutto, określone w umowie o pracę, bez dodatkowych składników wynagrodzenia (wynikających z przepisów prawa pracy, jak np. dodatek za pracę w porze nocnej, w niedziele i święta oraz wynikających z zakładowych układów zbiorowych pracy, czy regulaminów wynagradzania), a także innych świadczeń związanych z pracą.

Przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego stanowi natomiast jedynie wartość kwotową, przyjętą przez ustawodawcę jako punkt odniesienia do ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego.

Najistotniejszą zmianą jest rozszerzenie zakresu tej ustawy o pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, którymi w rozumieniu projektowanej ustawy są osoby zatrudnione w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, inne niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, które wykonują pracę pozostającą w bezpośrednim związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w komórkach organizacyjnych zakładu leczniczego, których działalność jest związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych oraz są zatrudnione na stanowiskach działalności podstawowej określonych w przepisach rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz. U.  poz. 896). W załączniku do projektu ustawy zaproponowano przypisanie tej grupie pracowników współczynnika pracy w wysokości 0,53.

Grupa osób, które postanowiono objąć zakresem ustawy z 8 czerwca 2017 roku, została ograniczona do pracowników, którzy wykonują pracę w komórkach organizacyjnych zakładu leczniczego, których działalność jest związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.

Z uzasadnienia do projektu ustawy wynika, że zaproponowana nowelizacja ma na celu konstytucyjnie zagwarantowanego prawa obywatela do ochrony zdrowia. Dla zapewnienia przez państwo realizacji tego uprawnienia zasadne jest podejmowanie działań mających na celu poprawę warunków zatrudnienia nie tylko profesjonalnej kadry medycznej, ale także pracowników, tzw. działalności podstawowej, którzy co prawda nie posiadają uprawnień do samodzielnego udzielania świadczeń zdrowotnych, ale – wykonując pracę w komórkach działalności medycznej zakładu leczniczego – bezpośrednio wspierają udzielanie tych świadczeń. Ich praca ma zatem wpływ na jakość i dostępność świadczeń zdrowotnych udzielanych przez pracowników medycznych w podmiotach leczniczych, co uzasadnia wyróżnienie tej grupy pracowników i objęcie jej zakresem zmienianej ustawy.

Celem wprowadzenia progu najniższej płacy zasadniczej dla grupy pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, jest również przeciwdziałanie rosnącym dysproporcjom pomiędzy poziomem wynagrodzeń pracowników medycznych, a poziomem płac pracowników działalności podstawowej, których praca pozostaje w bezpośrednim związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.

Ponadto proponuje się wyłączenie lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizację w ramach rezydentury oraz lekarzy i lekarzy dentystów odbywających staż z procedury podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ze skutkiem od dnia 1 lipca każdego roku na mocy porozumienia albo zarządzenia.

Zatem, na skutek dodania do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. art. 3a, wynagrodzenie zasadnicze lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizację w ramach rezydentury oraz lekarzy i lekarzy dentystów odbywających staż będzie musiało być podwyższone do dnia 31 grudnia 2021 r. do wysokości nie niższej niż poziom najniższego wynagrodzenia zasadniczego określonego w zmienianej ustawie, przy czym wysokość wynagrodzenia zasadniczego w dalszym ciągu określana będzie w drodze rozporządzeń wydawanych na podstawie art. 15 ust. 5 oraz art. 16j ust. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2018 r. poz. 617, z późn. zm.).

Kolejną zmianą jest wprowadzenie terminu do 15 czerwca każdego roku na wydanie przez kierownika podmiotu leczniczego lub podmiot tworzący (w przypadku podmiotów leczniczych działających w formie jednostek budżetowych) zarządzenia w sprawie podwyższenia wynagrodzenia.

Ponadto projekt zakłada zmianę w grupach zawodowych określonych w lp. 7–9 załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. polegającą na przeniesieniu pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowiskach wymagających wykształcenia wyższego magisterskiego na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo, lecz niewymagających specjalizacji, z dotychczasowej grupy zawodowej określonej w lp. 9. do grupy określonej w lp. 8.

Obecnie grupa zawodowa określona w lp. 8 załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. obejmuje tylko pielęgniarki i położne ze specjalizacją (niezależnie od poziomu wykształcenia i ukończonego kierunku studiów), zatem pielęgniarki i położne, które posiadają wykształcenie wyższe magisterskie na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo, ale zatrudnione są na stanowiskach pracy niewymagających specjalizacji, są kwalifikowane do grupy zawodowej pielęgniarek i położnych z najniższym współczynnikiem pracy (grupa określona w lp. 9).

Proponowana zmiana załącznika do ustawy z 8 czerwca 2017 roku spowoduje, że współczynnik pracy 1,05 będzie obowiązywał przy ustalaniu wynagrodzenia zasadniczego pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowiskach pracy, na których wymagane jest posiadanie tytułu magistra na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo i specjalizacji. Natomiast pielęgniarki i położne zatrudnione na stanowisku pracy, na którym wymagane jest posiadanie specjalizacji, niezależnie od poziomu wykształcenia i ukończonego kierunku studiów, będą miały jednakowy współczynnik pracy jak pielęgniarki i położne bez specjalizacji, które są zatrudnione na stanowiskach, na których wymagany jest z tytuł magistra na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo (współczynnik pracy w wysokości 0,73). Proponowana zmiana zakłada również, że grupa zawodowa pielęgniarek i położnych określonych w lp. 9 ma obejmować pielęgniarki i położne inne niż kwalifikowane do grupy w lp. 7 i 8, bez specjalizacji.

Projekt przewiduje ponadto doprecyzowanie nazewnictwa grup zawodowych pielęgniarek i położnych w załączniku do zmienianej ustawy, celem dostosowania go do aktualnych przepisów.

Z uzasadnienia wynika także, że proponowana nowelizacja ustawy z 8 czerwca 2017 roku nie będzie skutkowała przekazaniem podmiotom leczniczym w 2018 roku dodatkowych, ponad obecnie planowane, środków finansowych z budżetu państwa, jak również z Narodowego Funduszu Zdrowia. W przypadku pracowników objętych projektowaną zmianą ustawy, których pracodawcy (podmioty lecznicze) otrzymują środki finansowe z Narodowego Funduszu Zdrowia, koszty podwyżek powinny zostać sfinansowane przez pracodawców ze środków uzyskanych w ramach wzrastających przychodów i odpowiednio kosztów Narodowego Funduszu Zdrowia.

Zgodnie z przepisami ustawy aktualizacja obowiązku dostosowania poziomu wynagrodzeń w podmiotach leczniczych do najniższego wynagrodzenia zasadniczego następować będzie corocznie na dzień 1 lipca -–do dnia 31 grudnia 2021 r., z uwagi na systematyczny wzrost kwoty przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie najniższego wynagrodzenia.

Konsultacje publiczne dotyczące projektu rozporządzenia trwają do 7 czerwca 2018 roku.