Projekt rozporządzenia ministra zdrowia ustala wysokość najniższego wynagrodzenia lekarzy rezydentów. Jego podstawą jest najniższe wynagrodzenie zasadnicze, które jest iloczynem współczynnika ustalonego dla lekarza albo lekarza dentysty, bez specjalizacji (1,19) oraz kwoty przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej za 2021 rok, wynoszącej  5663 zł.  W związku z tym, w bieżącym roku stanowi kwotę 6739 zł.

Art. 16j ust. 4 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty przewiduje, że wynagrodzenia rezydentów są kształtowane w zależności od roku odbywania specjalizacji oraz od wybranej dziedziny medycyny. Na dzień 1 lipca 2022 roku do uzyskania podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego kwalifikują się wszyscy lekarze i lekarze dentyści odbywający specjalizację w trybie rezydentury.

Pacjenci i personel oczekują aktualizacji stawki refundacyjnej za dializy

W związku z tym ustalenie nowych wysokości wynagrodzeń zasadniczych rezydentów nastąpi w oparciu o zwiększenie najniższego wynagrodzenia lekarza odbywającego specjalizację w trybie rezydentury w zwykłej dziedzinie medycyny w pierwszych dwóch latach szkolenia.

Jednocześnie dla zachowania różnicowania wynagrodzeń, w zależności od roku odbywania specjalizacji oraz od obecności danej specjalizacji na liście dziedzin uznanych za priorytetowe przyjęto, że do ustalenia pozostałych wynagrodzeń zastosowane zostaną dodatkowo analogiczne mnożniki, jak w rozporządzeniu z 2021 roku.

W przypadku lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizację w pierwszych dwóch latach rezydentury w dziedzinie medycyny niezaliczanej do dziedzin priorytetowych mnożnik wynosi 1,0, w przypadku lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizację po drugim roku rezydentury w dziedzinie medycyny niezaliczanej do dziedzin priorytetowych mnożnik wynosi 1,03.

W przypadku lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizację w pierwszych dwóch latach rezydentury w priorytetowej dziedzinie medycyny – mnożnik to 1,05, a lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizację po drugim roku rezydentury w priorytetowej dziedzinie medycyny – 1,07.

Z powodu zmian wprowadzonych na liście priorytetowych dziedzin medycyny, dla lekarzy, którzy zostali zakwalifikowani do odbywania specjalizacji w dziedzinie ortodoncji przed  1 lipca 2020 roku utrzymuje się w mocy prawo do wynagrodzenia ustalonego w wysokości przewidzianej dla lekarzy odbywających szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury w dziedzinie priorytetowej, do dnia zakończenia odbywania tego szkolenia.

Projekt rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie wysokości zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizacje w ramach rezydentury zostanie opublikowany na stronie Rządowego Centrum Legislacji 6 lipca 2022. Uwagi do projektu można przekazywać w ciągu 7 dni.

Link do projektu>>>

Od 1 lipca 2022 roku wzrosną najniższe wynagrodzenia zasadnicze niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Podwyżki wyniosą od 17 do 41 procent, natomiast średnio najniższe wynagrodzenie zasadnicze wzrośnie o 30 procent.

Na przykład wynagrodzenie lekarza specjalisty (II stopień) wzrośnie z 6 769 zł do 8 210 zł, czyli o 1 441 zł, lekarza ze specjalizacją I stopnia wzrośnie z 6 201 zł do 8 210 zł, czyli o 2 009 zł.

W przypadku magistrów pielęgniarstwa, fizjoterapii, farmaceutów oraz diagnostów laboratoryjnych ze specjalizacją wynagrodzenie wzrośnie z 5 478 zł do 7 304 zł, czyli o 1 827 zł, a w przypadku magistrów farmacji, fizjoterapeutów, diagnostów laboratoryjnych, pielęgniarek oraz psychologów bez specjalizacji wzrost wyniesie 1590 zł, co oznacza, ze wynagrodzenie wzrośnie z 4 186 zł do 5 775 zł.

Ratownik medyczny oraz pielęgniarka ze średnim wykształceniem otrzymają najniższe wynagrodzenie wyższe o 1550 zł, wzrośnie ono  z 3 772 zł do 5 323 zł.

Wynagrodzenie opiekuna medycznego oraz technika medycznego ze średnim wykształceniem wzrośnie z 3 772 zł do 4 870 zł, czyli o 1 097 zł, a sanitariusza oraz salowej – z 3 049 zł do 3 680 zł, czyli o 632 zł.

Na podstawie wyższych wynagrodzeń zasadniczych wzrosną także pochodzące od nich inne elementy wynagrodzenia, co spowoduje, że realnie wynagrodzenia będą jeszcze wyższe.

Medicover Stomatologia planuje największą rekrutację

Poza tym podmiot leczniczy, będący pracodawcą, będzie musiał wskazać w umowie o pracę każdego pracownika objętego ustawą, informację o grupie zawodowej, do której pracownik powinien zostać przypisany w związku z kwalifikacjami wymaganymi na stanowisku pracy.

W projekcie ustawy o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw wprowadzono także zmiany do ustawy z 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych przepisów.

Zgodnie z nimi rozszerzono zakres działania Agencji Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji, o uprawnienie do wydawania, na wniosek ministra zdrowia, rekomendacji w zakresie zmiany sposobu lub poziomu finansowania świadczeń opieki zdrowotnej w związku z nadzwyczajnym wzrostem kosztów udzielania tych świadczeń, w szczególności wzrostem najniższego wynagrodzenia.

Enel-Med szkoli pracowników w zakresie innowacji

Zobowiązano podmioty, które zawarły umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, do udostępniania Agencji nieodpłatnie, w terminie wskazanym przez prezesa Agencji, nie krótszym niż 14 dni od dnia otrzymania wniosku w tej sprawie, danych dotyczących wszystkich osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę lub świadczących usługi na podstawie umów cywilnoprawnych, lub w ramach podwykonawstwa.

Dotyczy to informacji o wymiarze zatrudnienia i wysokości poszczególnych składowych wynagrodzenia, oraz kosztach zatrudnienia, a także danych dotyczących udzielania oraz finansowania świadczeń opieki zdrowotnej.

Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (druk nr 2268) został opublikowany na stronie Sejmu 17 maja 2022.

Link do projektu

Według Pracodawców RP zmiany zawarte w projekcie ustawy dotyczącym ustalania najniższego wynagrodzenia w podmiotach leczniczych nie wystarczą do rozwiązania problemów dotyczących całego systemu ochrony zdrowia. Postulują także wyłączenie prywatnych podmiotów, działających na zasadach komercyjnych, z obowiązku stosowania regulacji ustawy.

Potrzebna aktualizacja wycen

Pracodawcy RP zwracają między innymi uwagę na nieaktualizowane od wielu lat wyceny taryf, co jest przyczyną zwiększających się problemów z zadłużeniem i płynnością polskich szpitali.

Pracodawcy RP wielokrotnie apelowali o zabezpieczenie odpowiednich środków finansowych, będących w dyspozycji NFZ, poprzez urealnienie nakładów przeznaczanych na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz o zmianę modelu finansowania świadczeń.

– Sytuacja polskiego pacjenta z roku na rok uległa pogorszeniu. Pogorszeniu uległa również kondycja finansowa podmiotów leczniczych. Spadek realizacji procedur i liczby pacjentów, którym udzielono świadczeń zdrowotnych, to wciąż narastający problem tzw. długu zdrowotnego. Do tego dochodzi jeszcze niezwykle dynamiczny wzrost kosztów działalności podmiotów leczniczych oraz nierówne ich traktowanie – czytamy w piśmie Pracodawców RP skierowanym do Piotra Brombera,  podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia.

W ocenie Pracodawców RP oprócz niewystarczającego finansowania i nieadekwatnej wyceny świadczeń opieki zdrowotnej problemem w systemie ochrony zdrowia jest także  niewykorzystanie potencjału prywatnego sektora medycznego w Polsce.

Pracodawcy RP: placówki medyczne powinny otrzymywać dodatek covidowy

Opiniowany projekt zmian przepisów ustawy z 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych nie określa, kto będzie finansował podwyżki wynagrodzeń, w szczególności dotyczy to podmiotów nieposiadających kontraktów z NFZ.

„Być może minister zdrowia ma w planach zabezpieczenie finansowe, ale nie ma na ten temat żadnej wzmianki ani w treści projektowanej ustawy, ani w uzasadnieniu. W ocenie Pracodawców RP – w projektowanej ustawie powinno być wskazane, że w ramach świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych (w ramach umów NFZ), podwyżki zostaną sfinansowane ze środków publicznych (NFZ)” – czytamy w stanowisku organizacji.

Prywatne podmioty należy wyłączyć z ustawy

Zdaniem Pracodawców RP konieczne jest przygotowanie konkretnych regulacji, które zagwarantują bezpieczeństwo finansowe podmiotów leczniczych już na obecnym etapie projektowania. Warto wskazać także, iż skutki finansowe projektowanych zmian legislacyjnych dotkną w równym stopniu sektor usług medycznych, oferowanych na zasadach rynkowych, bez szans na dodatkowe środki z NFZ. Zasadne wydaje się zatem wyłączenie podmiotów prywatnych z proponowanego schematu podwyżkowego, skoro sektor ten od wielu lat,  zapewnia pacjentom dostęp do świadczeń medycznych, samodzielnie troszcząc się o zapewnienie zarówno doskonałości klinicznej, jak i efektywności kosztowej.

Pracodawcy RP: przepisy dotyczące modernizacji szpitalnictwa to zachęta do likwidacji placówek

Kontrowersje, według Pracodawców RP, budzi również art. 5 projektu omawianej ustawy, w którym określono zasady podwyższania wynagrodzenia osoby zatrudnionej w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, niewykonującej zawodu medycznego, tak aby „wynagrodzenie to uwzględniało wysokość wynagrodzenia odpowiadającą adekwatnemu średniemu wzrostowi wynagrodzenia w danym podmiocie w ustalonym okresie czasu”.  Również w tym przypadku nie wskazano źródła finasowania niezbędnego dla pokrycia podwyżek wynagrodzeń pracowników otrzymujących już minimalne wynagrodzenia, tak aby zrealizować ustawowy postulat adekwatności wzrostu wynagrodzeń.

Konieczne wskazanie źródła finansowania 

Pracodawcy RP zauważają, że łatwo jest administracyjnie uregulować siatkę płac, jednak trudno ją zrealizować w praktyce, ponieważ powstają napięcia między grupami zawodowymi i są to problemy, które nie wynikają z nieumiejętności zarządzających szpitalami, tylko z wadliwej dyslokacji środków 
i braku desygnowania specjalnych funduszy na wynagrodzenia.

–  Prywatne podmioty lecznicze, które nie są finansowane w ramach NFZ, powinny być wyłączone z tej regulacji. Natomiast w przypadku podmiotów realizujących kontrakty z NFZ – konieczne jest wskazanie źródła i zasad finansowania dla pokrycia podwyżek wynagrodzeń, a także zwiększenie wyceny świadczeń opieki zdrowotnej. Konieczne jest również uwzględnienie w mechanizmie zabezpieczenia środków finansowych podwyżek wynagrodzeń personelu zatrudnionego na umowę o pracę u podwykonawców – czytamy w podsumowaniu.

List Pracodawców RP do wiceministra zdrowia

Projekt ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników podmiotów leczniczych zawiera nowy podział na grupy zawodowe według kwalifikacji oraz nowe wartości współczynników pracy, które są zgodne ze stanowiskiem Trójstronnego Zespołu z 5 listopada 2021 roku.

Podwyższenie wartości tych współczynników nastąpi od 1 lipca 2022 roku i uwzględniać ma coroczny mechanizm waloryzacyjny.

Szacuje się, że wejście w życie ustawy może spowodować wydatki po stronie NFZ oraz budżetu państwa na poziomie około 7 201 mln zł w drugim półroczu 2022 roku.

Koszty dotyczące wzrostu wynagrodzeń lekarzy rezydentów oraz stażystów wyniosą 359 mln zł dla drugiego półrocza 2022 roku. (w tym dla lekarzy rezydentów 270 mln zł oraz dla lekarzy stażystów 89 mln zł). Koszt około 251 mln zł ma dotyczyć podmiotów leczniczych będących jednostkami budżetowymi.

Automatyzacja to przyszłość diagnostyki medycznej

Z projektu wynika, że wynagradzanie pracowników innych niż pracownicy działalności podstawowej ma być powiązane ze średnim wzrostem wynagrodzęń w danym podmiocie leczniczym.

Przepisy ustawy zobowiązują także podmiot leczniczy będący pracodawcą do określenia w umowie o pracę każdego pracownika objętego zakresem ustawy informacji o grupie zawodowej, do której powinien zostać przypisany w związku z wymaganymi kwalifikacjami.

Projekt uchyla przepis ustawy, który zawierał maksymalny limit wydatków z budżetu państwa na wzrost kosztów związanych ze specjalizacją oraz realizacją staży podyplomowych lekarzy i lekarzy dentystów w latach 2017-2027.

Projekt ustawy o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych został opublikowany na stronie Rządowego Centrum Legislacji 1 kwietnia2022.

Uwagi do projektu można przekazywać do 18 kwietnia 2022.

Link do projektu>>>

Do konsultacji publicznych skierowane zostały projekty dwóch rozporządzeń ministra zdrowia, związane z planowanymi podwyżkami najniższych wynagrodzeń pracowników medycznych.  

Pierwszy z projektów dotyczy rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie kosztów, których wysokość nie jest zależna od parametrów wskazanych w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.  

Zgodnie z nim w planie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia określa się koszty wynagrodzeń, w tym koszty świadczeń opieki zdrowotnej, które nie są zależne od parametrów wskazanych w art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach, czyli od liczby ubezpieczonych zarejestrowanych w oddziale wojewódzkim Funduszu, wydzielonych, według wieku i płci, grup ubezpieczonych oraz wydzielonych grup świadczeń opieki zdrowotnej, w tym świadczeń wysokospecjalistycznych, a także ryzyk zdrowotnych odpowiadających danym grupom ubezpieczonych, w zakresie danych grup świadczeń opieki zdrowotnej, w porównaniu z grupą odniesienia – czyli parametrów, według których następuje podział środków przeznaczonych na świadczenia opieki zdrowotnej pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ. 

Czytaj także: Szpital Gajda-Med realizuje Teleplatformę Pierwszego Kontaktu>>> 

Projekt włącza do finansowania z planu finansowego centrali NFZ koszty wzrostu wynagrodzeń pracowników wykonujących zawód medyczny oraz pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, których wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego na zasadach określonych w nowelizacji ustawy z 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. 

Link do projektu>>> 

Drugi z projektów dotyczy rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. 

Jego celem jest wprowadzenie przepisów regulujących tryb przekazywania przez świadczeniodawców informacji dotyczących liczby pracowników wykonujących zawód medyczny oraz pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, których wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego. 

Według OSR pracowników takich jest 669 508, natomiast świadczeniodawców realizujących świadczenia opieki zdrowotnej finansowane przez NFZ – około 30 tysięcy. 

Link do projektu>>> 

Uwagi do projektów można przekazywać do 17 czerwca 2021 roku. 

Do konsultacji skierowany został projekt rozporządzenia ministra zdrowia mieniającego rozporządzenie w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza dentysty. Wynika z niego, że wynagrodzenie zasadniczego lekarzy stażystów wyniesie 2700 zł brutto.

Wysokość ta będzie obowiązywała od 1 kwietnia 2020 roku.

Natomiast od 1 stycznia 2020 do 31 marca 2020 wysokość wynagrodzenia lekarzy stażystów wynosi 2600 zł brutto. Została ona podniesiona z kwoty 2 509 zł brutto od 1 stycznia 2020.

Z projektu rozporządzenia wynika, że w przypadku lekarzy stażystów, którzy ukończyli staż podyplomowy po 31 grudnia 2019 roku,, a przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, wynagrodzenie zostanie wyrównane ze środków przekazanych na ten cel, na podstawie porozumienia, przez marszałka województwa jednostce, która zatrudniała tych lekarzy.

Czytaj także: Lean Management sposobem na niedobór lekarzy i pielęgniarek>>>

Termin wejścia w życie rozporządzenia określono na dzień następujący po dniu ogłoszenia, z mocą od 1 stycznia 2020 roku.

Projekt rozporządzenia ministra zdrowia mieniającego rozporządzenie w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza dentysty został opublikowany na stronie Rządowego Centrum Legislacji 14 stycznia 2020.

Uwagi można przekazywać do 23 stycznia 2020.

Projekt rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zapewnia średni wzrost miesięcznego wynagrodzenia dla ratowników medycznych.

Chodzi o wzrost wynagrodzenia wraz ze składkami na ubezpieczenie społeczne, Fundusz Pracy i  Fundusz Emerytur Pomostowych w wysokości 1600 zł brutto w przeliczeniu na etat albo równoważnik etatu.

Przepis ten ma obowiązywać od 1 stycznia 2020 roku i będzie dotyczyć  ratowników medycznych oraz dyspozytorów medycznych udzielających świadczeń opieki zdrowotnej w ramach ratownictwa medycznego, ratowników medycznych zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych u dysponentów zespołów ratownictwa medycznego, ratowników medycznych oraz pielęgniarek systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego wykonujących zawód w zespole ratownictwa medycznego u podwykonawcy, ratowników medycznych udzielających świadczeń opieki zdrowotnej w ramach umów dotyczących leczenia szpitalnego,  zatrudnionych w szpitalnych oddziałach ratunkowych oraz  w izbach przyjęć szpitali.

Projekt dotyczy także utrzymania średniego wzrostu miesięcznego wynagrodzenia wraz ze wraz z składkami w wysokości 1200 zł brutto w przeliczeniu na etat albo równoważnik etatu do 31 grudnia 2020 roku dla ratowników medycznych udzielających świadczeń opieki zdrowotnej w ramach umów dotyczących leczenia szpitalnego.

Czytaj także: Sektor prywatny, inwestując własne środki w szpitale, obniża koszty świadczeń>>>

Projekt stanowi realizację postanowień porozumień zawartych 24 września 2018 roku oraz 9 października 2019 roku w Warszawie pomiędzy ministrem zdrowia a Komitetem Protestacyjnym Ratowników Medycznych oraz Sekcją Krajową Pogotowia Ratunkowego i Ratownictwa Medycznego NSZZ „Solidarność”.

W  załączniku do rozporządzenia zaproponowano także wprowadzenie obowiązku podłączenia się świadczeniodawców do Elektronicznej Platformy Gromadzenia, Analizy i Udostępnienia Zasobów Cyfrowych o Zdarzeniach Medycznych (system P1), co jest warunkiem możliwości wystawiania przez świadczeniodawców recept i skierowań w postaci elektronicznej.

Projekt zakłada kary dla świadczeniodawców za niepodłączenie się do systemu P1 w wysokości 5 000 zł dla podmiotów leczniczych oferujących leczenie szpitalne oraz 1 000 zł dla pozostałych podmiotów.

Projekt rozporządzenia został opublikowany na stronie Rządowego Centrum Legislacji 5 listopada 2019 roku.

Uwagi do projektu można przekazywać do 25 listopada 2019 roku.

20 września 2019 weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie wysokości zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizacje w ramach rezydentury.

Stawki podane w rozporządzeniu obowiązują od 1 lipca 2019.

Zgodnie z nimi wysokość zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarza i lekarza dentysty odbywającego specjalizację w pierwszych dwóch latach zatrudnienia w trybie rezydentury wyniesie 4 082 zł, po dwóch latach zatrudnienia w trybie rezydentury – 4 500 zł.

Czytaj także: Opieka zdrowotna oparta na wartości to większa efektywność leczenia>>>

Wysokość wynagrodzenia lekarzy rezydentów jest ustalona z uwzględnieniem mechanizmów opisanych w przepisach ustawy o najniższym wynagrodzeniu zasadniczym.

Rozporządzenie stanowi realizację przepisów ustawy z 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. poz. 1473, z późn.zm.).

Rozporządzenie ministra zdrowia z 18 września 2019 roku w sprawie wysokości zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizacje w ramach rezydentury zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw 19 września 2019 (poz. 1789).

4 września 2019 wejdzie w życie nowelizacja ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych

Wynika z niej, że do 30 czerwca 2019 roku najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustala się jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty 3900 zł brutto.

Natomiast od 1 lipca 2019 roku do 30 czerwca 2020 roku najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustala się jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty 4200 zł brutto.

Sposób podwyższenia wynagrodzeń w podmiotach leczniczych nastąpi na podstawie porozumienia zawartego pracownikami w ciągu miesiąca od wejścia w życie ustawy. Gdy nie zostanie ono zawarte, sposób ustalenia podwyżki ustali zarządzenie kierownika podmiotu leczniczego.

Ustawa z 19 lipca 2019 roku o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych została opublikowana w Dzienniku Ustaw RP 20 sierpnia 2019 roku (poz. 1565).

Czytaj także: NIK: sieć nie poprawiła sytuacji szpitali>>>

Od 1 lipca 2019 roku lekarz oraz lekarz dentysta  odbywający staż będzie otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 2 465 zł.

Tak wynika z rozporządzenie ministra zdrowia zmieniającego rozporządzenie w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza dentysty z 26 kwietnia 2019 roku, które zostało opublikowane 10 maja 2019 roku w Dzienniku Ustaw RP.

Rozporządzenie wydano na podstawie ustawy z 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty.

Rozporządzenie to zmienia rozporządzenie ministra zdrowia z 26 września 2012 roku w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza dentysty (Dz.U. z 2014 roku poz 474 oraz z 2017 roku poz. 2194).

Czytaj także: Wzrosną wynagrodzenia w podmiotach leczniczych>>>

Zmiana rozporządzenia wynika z konieczności uwzględnienia przepisów ustawy z 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. poz. 1473, z późn. zm.).

Ustawa wprowadza obowiązek podwyższania pracownikom medycznym zatrudnionym w podmiotach leczniczych wynagrodzeń zasadniczych do poziomu najniższego wynagrodzenia zasadniczego, obliczonego w sposób wskazany ustawą.

Od 1 lipca 2018 roku podwyżki powinny wynosić corocznie na dzień 1 lipca 20 procent różnicy między najniższym wynagrodzeniem zasadniczym właściwym dla tej grupy, a wynagrodzeniem zasadniczym aktualnym na ten dzień dla lekarzy stażystów i lekarzy dentystów stażystów.

Na stronie RCL opublikowany został projekt rozporządzenia ministra zdrowia, który wprowadza zmianę miesięcznych stawek wynagrodzenia zasadniczego w podmiotach leczniczych działających w formie jednostki budżetowej.

Zgodnie z projektem minimalne kwoty wynagrodzenia zasadniczego w kategoriach I – XXII wynoszą 1463 zł – 2517 zł, natomiast maksymalne kwoty wynagrodzenia zasadniczego wynoszą 2438 zł – 6302 zł.

Oznacza to wzrost minimalnych stawek o około 2,3 procenta a maksymalnych stawek od około 2,3 procenta do 19,5 procenta.

Działanie takie ma służyć realizacji zaplanowanego w art. 9 ust. 1 pkt 3a ustawy budżetowej na rok 2019 z 16 stycznia 2019 roku (Dz. U. z 2019 r. poz. 198), średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń dla pracowników sfery budżetowej, który wynosi 102,3 procenta.

Poza tym przepisy projektu rozporządzenia przewidują wzrost górnych pułapów miesięcznych stawek wynagrodzeń zasadniczych w taki sposób, aby ich wysokość uwzględniała wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę, które na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z 11 września 2018 roku w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2019 r. (Dz. U. poz. 1794) w 2019 roku wynosi 2250 zł.

Czytaj także: Opieka koordynowana obniży koszty leczenia nefrologicznego>>>

Rozporządzenie uwzględnia również inne regulacje dotyczące tych wynagrodzeń, dotyczy to szczególnie ustawy z 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1473 z późn. zm.).

Z uzasadnienia do projektu wynika, że podwyższenie minimalnych stawek wynagrodzeń zasadniczych nie spowoduje dodatkowych skutków finansowych dla budżetu państwa, z uwagi na fakt, że będzie się mieścić w ramach planowanych limitów wynagrodzeń dla jednostek budżetowych.

Natomiast podwyższenie górnych pułapów miesięcznych stawek wynagrodzeń zasadniczych nie spowoduje automatycznego wzrostu wynagrodzeń pracowników, ale pozwoli na ustalenie wyższych wynagrodzeń w przyszłości – czytamy w uzasadnieniu.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 roku o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2288), podwyższenie wynagrodzeń dla pracowników państwowej sfery budżetowej następuje w ciągu 3 miesięcy po ogłoszeniu ustawy budżetowej, z wyrównaniem od 1 stycznia danego roku. W związku z tym nowe stawki wynagrodzenia będą obowiązywały od 1 stycznia 2019 roku.

Projekt rozporządzenia został opublikowany 27 marca 2019 roku na stronie Rządowego Centrum Legislacji 27 marca 2019 roku.

Uwagi do projektu można przekazywać do 9 kwietnia 2019 roku.

Do konsultacji został przekazany projekt rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie średniego wzrostu miesięcznego wynagrodzenia ratowników medycznych wraz ze składkami na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy w wysokości 1200 zł w przeliczeniu na etat albo równoważnik etatu.

Wzrost ten będzie obowiązywał od 1 stycznia 2019 roku do 31 grudnia 2019 roku.

Dotyczy ratowników medycznych w ramach umów dotyczących leczenia szpitalnego, ratowników medycznych oraz dyspozytorów medycznych w ramach umów dotyczących ratownictwa medycznego oraz ratowników medycznych oraz pielęgniarek systemu państwowego ratownictwa medycznego w zespole ratownictwa medycznego u podwykonawcy.

Konieczność zmiany przepisów dotyczących wynagrodzeń tych grup pracowników wynika z zawarcia 24 września 2018 roku w Warszawie porozumienia pomiędzy ministrem adrowia a Komitetem Protestacyjnym Ratowników Medycznych oraz Sekcją Krajową Pogotowia Ratunkowego i Ratownictwa Medycznego NSZZ „Solidarność”.

Obecnie obowiązujące rozporządzenie ministra zdrowia z 12 lipca 2018 rokuzmieniające rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej okresowe rozwiązanie dotyczące przyznania dodatku dla ratowników medycznych w wysokości 400 zł miesięcznie, za okres od  lipca 2017 roku do 31 grudnia 2017 roku oraz 800 zł miesięcznie, za okres od 1 stycznia 2018 do 31 grudnia 2018 roku, w tym składki na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy.

Dodatek jest uwzględniony w kwocie zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia wynikającej z umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Ratownicy medyczni otrzymują ten dodatek udzielając świadczeń opieki zdrowotnej w ramach umów w zakresie leczenia szpitalnego, opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień realizowanych w warunkach stacjonarnych lub dziennych, świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej realizowanych w warunkach stacjonarnych, opieki paliatywnej i hospicyjnej realizowanych w warunkach stacjonarnych oraz świadczeń wysokospecjalistycznych.

Natomiast przedstawiony do konsultacji projekt w sposób kompleksowy reguluje kwestię wzrostu wynagrodzeń ratownikom medycznym w ramach umów dotyczących leczenia szpitalnego, ratownikom medycznym oraz dyspozytorom medycznym w ramach umów dotyczących ratownictwa medycznego, ratownikom medycznym oraz pielęgniarkom systemu państwowego ratownictwa medycznego w zespole ratownictwa medycznego u podwykonawcy.

Część przepisów rozporządzenia wejdzie w życie 1 stycznia 2019 roku, część – 1 sierpnia 2019 roku, co wynika z konieczności uniknięcia wprowadzania w jednym czasie dwóch różnych mechanizmów przekazywania środków na średni wzrost miesięcznego wynagrodzenia dla wskazanych osób.

Od 1 stycznia 2019 roku w życie wejdą przepisy, zgodnie z którymi placówki, które mają podpisane kontrakty na świadczenia w zakresie leczenia szpitalnego lub ratownictwa medycznego mają przekazać do NFZ informacje o liczbie etatów albo równoważników etatów pracujących u nich ratowników medycznych, dyspozytorów medycznych oraz pielęgniarek systemu. Na ich podstawie NFZ określi współczynniki korygujące i przekaże środki na wzrost wynagrodzeń.

Natomiast od 1 stycznia 2019 do 31 sierpnia 2019 roku środki przeznaczone na średni wzrost wynagrodzenia osób, o których mowa w projekcie, będą przekazywane na podstawie kwartalnej informacji przekazanej przez placówki.

Projekt rozporządzenia został opublikowany na stronie Rządowego Centrum Legislacji 27 listopada 2018 roku. Uwagi do projektu można przekazywać do 7 grudnia 2018 roku.

W Dzienniku Ustaw RP opublikowana została nowelizacja ustawy z 13 września 2018 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne, zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

Ustawa wejdzie w życie 14 dni po opublikowaniu czyli 25 października 2018.

Ustawa poszerza zakresu podmiotowy także na inne osoby, poza wykonującymi zawody medyczne, a związane z ochroną zdrowia, takie jak sanitariusze, fizycy medyczni, technicy czy opiekunki. Zawody te nie zostały wymienione w ustawie, ale ustawa odwołuje się w tej kwestii do rozporządzenia ministra zdrowia, wydanego na podstawie ustawy o działalności leczniczej z 15 kwietnia 2011 roku.

Ustawa wprowadza także kwotę bazową w wysokości 3900 brutto, która będzie obowiązywała przy obliczaniu minimalnego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne.

Ustawa obejmie wyłącznie pracowników wykonujących zawód medyczny w ramach stosunku pracy w podmiotach leczniczych, niezależnie od źródła finansowania, rodzaju podmiotu, który je utworzył, i ich struktury właścicielskiej.

Ustawa stanowi lex specialis w stosunku do ustawy z 10 października 2002 roku o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2017 r. poz. 847), jak również w stosunku do ustawy z 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 966, z późn. zm.).

Czytaj także: Projekt ustawy o najniższym wynagrodzeniu w Sejmie>>>

Na stronie Rządowego Centrum Legislacji opublikowany został projekt rozporządzenia ministra zdrowia dotyczącego określenia wykazu świadczeń wymagających odrębnego sposobu finansowania.

Ustawa z 5 lipca 2018 roku o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r.        poz. 1532) zapewniła podwyższenie wynagrodzeń zasadniczych do wysokości 6750 zł miesięcznie, w przeliczeniu na pełny etat oraz związane z tym podwyższenie dodatku za wysługę lat lekarzom i lekarzom dentystom posiadającym specjalizację, w przypadku spełnienia określonych warunków. Jednocześnie ustawa ta nie uregulowała kwestii finansowania  kosztów podwyższenia pozostałych składników wynagrodzenia tych lekarzy, będących konsekwencją podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego, oraz pochodnych od tych składników leżących po stronie pracodawcy. 

Zgodnie z OSR skutki finansowe wynikające z podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego lekarzy specjalistów, dotyczące pozostałych składników wynagrodzenia i pochodnych od tych składników leżących po stronie pracodawcy, powinny być pokrywane w ramach środków uzyskiwanych z tytułu wykonywania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Projektowane rozporządzenie tworzy formalną podstawę prawną do przekazywania środków na pokrycie tych kosztów świadczeniodawcom, funkcjonującym w ramach systemu podstawowego szpitalnego zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej, przez oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia.

Rozporządzenie ma charakter stricte techniczny, służy bowiem doprecyzowaniu istniejącego stanu prawnego w zakresie finansowania świadczeń opieki zdrowotnej w ramach umów zawartych na podstawie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, nie kreując samego obowiązku finansowania świadczeniodawcom kosztów podwyższenia wynagrodzeń lekarzy specjalistów w części dotyczącej pozostałych składników wynagrodzenia i pochodnych od tych składników leżących po stronie pracodawcy, który jest konsekwencją samej ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw.

Uwagi do projektu można przekazywać do 12 października 2018 roku.

Na stronie RCL opublikowany został projekt zmiany rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie określenia kwalifikacji oraz stażu pracy wymaganych od osób zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych publicznej służby krwi oraz wykazu stanowisk w poszczególnych działach i pracowniach tych jednostek.

Zmiany wynikają z konieczności uwzględnienia pielęgniarek i położnych w grupie personelu aptek szpitalnych i działów farmacji szpitalnej w centrach krwiodawstwa i krwiolecznictwa.

Zgodnie z ustawą Prawo farmaceutyczne w regionalnych centrach krwiodawstwa i krwiolecznictwa oraz zakładach leczniczych podmiotów leczniczych, w których nie utworzono apteki szpitalnej albo apteki zakładowej, tworzy się dział farmacji szpitalnej, który pełni funkcję apteki szpitalnej albo apteki zakładowej.

Z uwagi na fakt, że podwyżki dla pielęgniarek i położnych, które zostały uzgodnione pomiędzy środowiskiem zawodowym a ministrem zdrowia w 2015 roku, przysługują również pielęgniarkom i położnym zatrudnionym między innymi w regionalnych centrach krwiodawstwa i krwiolecznictwa,  celu ich zachowania dla tej grupy zawodowej pracującej, nawet na część etatu, w aptekach szpitalnych i działach farmacji szpitalnej, potrzebna jest nowelizacja rozporządzenia.

Środki finansowe na podwyżki dla pielęgniarek i położnych zatrudnionych w RCKiK są przyznawane ze środków publicznych w ramach dofinansowania działalności centrów. Z uwagi na konstrukcję przepisów tej ustawy, w związku z umowami na dofinansowanie działalności RCKiK, aby zachować prawo do tych podwyżek dla pielęgniarek i położnych pracujących w aptekach szpitalnych i działach farmacji szpitalnej, istnieje potrzeba uwzględnienia tej grupy zawodowej w wykazie stanowisk dla tych jednostek organizacyjnych centrów krwiodawstwa i krwiolecznictwa.

24 sierpnia 2018 roku wejdzie w życie ustawa z 5 lipca 2018 roku o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw. Część zawartych w niej regulacji będzie obowiązywać od 2019, część – od 2028 roku.

Ustawa ustala wzrost nakładów na ochronę zdrowia do wysokości 6 procent PKB w roku 2024 oraz wprowadza zmiany w wynagradzaniu lekarzy. Przyznaje także prawo do wyrobów medycznych świadczeniobiorcom posiadającym orzeczenie o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. Przepis ten wszedł w życie z dniem ogłoszenia (czyli 9 sierpnia 2018), z mocą od 1 lipca 2018 roku.

Nowelizacja ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty ma na celu zmianę zasad finansowania dyżurów medycznych pełnionych w ramach realizacji programu specjalizacji przez lekarzy odbywających szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury.

Poza tym lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury będzie mógł zobowiązać się do wykonywania zawodu lekarza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w podmiocie leczniczym, który udziela świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w łącznym okresie dwóch lat z pięciu kolejnych lat przypadających od dnia uzyskania potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, w łącznym wymiarze czasu pracy odpowiadającym co najmniej równoważnikowi jednego etatu i otrzymać w zamian wynagrodzenie zasadnicze wyższe o kwotę 700 zł brutto miesięcznie w przypadku szkolenia specjalizacyjnego w priorytetowej dziedzinie medycyny, albo o kwotę 600 zł brutto miesięcznie w przypadku szkolenia specjalizacyjnego w innej dziedzinie medycyny.

Więcej na ten temat: Ustawa wprowadzająca zmiany w wynagradzaniu lekarzy podpisana>>>

Andrzej Mądrala, wiceprezydent Pracodawców RP

Zawieranie porozumień sektorowych w ochronie zdrowia doprowadzi do dalszej destabilizacji tego systemu, pogłębienia kryzysu w relacjach między pracownikami oraz do pogorszenia sytuacji finansowej szpitali. Potrzebne jest porozumienie obejmujące cały sektor ochrony zdrowia.

Zdaniem Pracodawców RP odpowiednią płaszczyzną może być ustawa o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Warunkiem realizacji tego postulatu jest dodatkowe finansowanie budżetowe.

Porozumienie źródłem konfliktu

Przedstawiciele Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych oraz Naczelnej Izby Pielęgniarek i Położnych podpisali porozumienie z Ministrem Zdrowia i Prezesem Narodowego Funduszu Zdrowia. Z dokumentu wynika, że zamiast kwoty 1600 zł brutto (wypłacanej jako dodatek do pensji), pracownicy otrzymają 1100 zł do podstawy wynagrodzenia. Skutkiem tej decyzji będzie dodatkowe pogłębienie różnicy w płacach na poszczególnych stanowiskach w szpitalu.

Niezrozumiałym ruchem Ministerstwa Zdrowia było podpisanie umowy z jedną grupą zawodową – mimo, że w tym samym czasie pracowano nad nowelizacją ustawy o najniższych wynagrodzeniach pracowników podmiotów leczniczych. W tym dokumencie była szansa uregulowania zapisów dotyczących wynagrodzeń dla wszystkich zawodów pracujących w ochronie zdrowia, zachowując przy tym odpowiednie relacje między nimi. Dysproporcje doprowadziły do konfliktów wewnętrznych w szpitalach, co negatywnie wpływa na proces leczenia pacjentów.

Czy RDS jest nadal platformą do dialogu?

Rada Dialogu Społecznego i branżowy trójstronny zespół ds. ochrony zdrowia były do 9 lipca 2018 roku platformą dialogu między wszystkimi stronami, które powinny być włączone w zawieranie porozumień. W momencie zawarcia porozumienia, w którego opracowaniu zabrakło pracodawców, efekty dotychczasowego dialogu zostały zaprzepaszczone.

Według wstępnych obliczeń Pracodawców RP, porozumienie będzie kosztowało polskie szpitale około 300 zł dodatkowych kosztów na każdy etat pielęgniarki. Obecnie z deklaracji Ministerstwa Zdrowia wynika, że brakuje pieniędzy na sfinansowanie tych kosztów ze środków budżetowych, a szpitale muszą sobie z nimi poradzić we własnym zakresie. Równocześnie wzrost wynagrodzeń jednej grupy powoduje presję płacową na całym rynku. Można oczekiwać go także w sektorze prywatnym, dla którego stanie się dodatkowym kosztem. W efekcie wzrosną koszty prywatnych świadczeń medycznych. Według danych GUS w sektorze prywatnym pracują aż 24 tysiące pielęgniarek.

Deficyt pracowników ochrony zdrowia   

Pracodawcy RP widzą zagrożenie płynące z narastającego deficytu wszystkich pracowników ochrony zdrowia. Obecnie pielęgniarki są szczególną grupą zawodową, ponieważ średni wiek pracowników tej grupy jest ponadprzeciętnie wysoki. Niezbędne jest podejmowanie działań zwiększających liczbę osób podejmujących edukację na studiach pielęgniarskich oraz zatrzymanie na polskim rynku pracy osób dobrze wykształconych w tym zakresie. Z tego powodu Pracodawcy RP włączają się w opracowanie strategii na rzecz pielęgniarstwa. Będziemy w pełni popierać starania rządu i środowiska pielęgniarek, związane ze zmniejszeniem deficytu pracowników w sektorze ochrony zdrowia. Pod warunkiem, że będą to działania systemowe, ustalane ze wszystkimi interesariuszami i wskazujące źródła finansowania.

Rada Ministrów przyjęła przedstawiony przez ministra zdrowia projekt nowelizacji ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

Najistotniejszą zmianą jest rozszerzenie zakresu podmiotowego ustawy z 8 czerwca 2017 roku o pracowników działalności podstawowej innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, którzy wprawdzie nie mają uprawnień do samodzielnego udzielania świadczeń zdrowotnych, ale – pracując w zakładzie leczniczym – bezpośrednio wspierają ich udzielanie.

Nowelizacja wprowadza prawnie gwarantowany próg najniższej płacy zasadniczej dla niemedycznych pracowników działalności podstawowej, na przykład dyspozytorów medycznych, opiekunów medycznych, sanitariuszy szpitalnych, sekretarek medycznych. Jej celem jest zniwelowanie dysproporcji między wynagrodzeniem pracowników medycznych (lekarzy, pielęgniarek) a pracowników działalności podstawowej, których praca jest również związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.

W nowelizacji zaproponowano przypisanie tym pracownikom działalności podstawowej współczynnika pracy w wysokości 0,53. Jest to liczba, przez którą zostanie pomnożone przeciętne miesięczne wynagrodzenie w gospodarce narodowej z roku poprzedniego w celu obliczenia najniższego dopuszczalnego prawem poziomu wynagrodzenia zasadniczego tej grupy pracowników.

Najniższe wynagrodzenie zasadnicze dla tej grupy zawodowej od końca 2021 roku nie będzie mogło być niższe niż 2664 zł brutto, przy czym tryb dochodzenia do tego poziomu wynagrodzenia zasadniczego będzie identyczny jak w przypadku pozostałych pracowników objętych zakresem ustawy. Z tego względu, że są to wynagrodzenia zasadnicze – i dopiero od nich będą liczone dodatki do pensji – rozwiązanie to jest korzystniejsze niż powszechne przepisy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.

Projekt ustawy wprowadza też termin na wydanie zarządzenia o sposobie podwyższania wynagrodzeń zasadniczych w danym podmiocie. Kierownik podmiotu leczniczego lub podmiot tworzący jednostki budżetowej lub wojskowej będzie wydawał takie zarządzenie do 15 czerwca danego roku, jeśli w podmiocie nie zostanie zawarte porozumienie z pracownikami.

Nowelizacja przewiduje także przeniesienie grupy pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowiskach wymagających wykształcenia magisterskiego, ale nieposiadających specjalizacji, do wyższej grupy zawodowej (obecnie są tam tylko pielęgniarki i położne ze specjalizacją). Oznacza to podwyższenie ich współczynnika pracy z 0,64 na 0,73. W przypadku pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowisku pracy, na którym wymagane jest posiadanie specjalizacji niezależnie od poziomu wykształcenia i ukończonego kierunku studiów, będzie miał zastosowanie jednakowy współczynnik pracy jak w przypadku pielęgniarek i położnych bez specjalizacji, które są zatrudnione na stanowiskach, na których wymagany jest tytuł magistra na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo (współczynnik pracy w wysokości 0,73).

Wprowadzone zmiany oznaczają podniesienie gwarantowanej prawem kwoty najniższego wynagrodzenia zasadniczego tej grupy pielęgniarek i położnych. Mają także zachęcać do podnoszenia kwalifikacji przez pielęgniarki i położne, nie tylko w drodze specjalizacji, lecz także przez odbywanie studiów wyższych magisterskich na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo.

Nowe regulacje wejdą w życie po 14 dniach od daty ich ogłoszenia w Dzienniku Ustaw. Wynagrodzenia pracowników działalności podstawowej oraz pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowiskach, na których wymagane jest wykształcenie magisterskie – będą rosły z mocą od 1 lipca 2018 roku.

Na stronie Rządowego Centrum Legislacji opublikowany został projekt rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie wysokości zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarzy i lekarzy dentystów odbywających szkolenie specjalizacyjne w ramach rezydentury.

Wysokość tego wynagrodzenia jest zróżnicowana, w zależności od wybranej dziedziny medycyny oraz od okresu odbytej specjalizacji.

Rozporządzenie jest wynikiem podpisanego 8 lutego 2018 roku porozumienia ministra zdrowia z Porozumieniem Rezydentów OZZL, które zakończyło protest lekarzy rezydentów i uwzględnia ustalone wysokości wynagrodzeń. Data wejścia w życie rozporządzenia wynika także z tego porozumienia.

Z projektu wynika, że lekarz zakwalifikowany do odbywania rezydentury w dziedzinie nieokreślanej jako priorytetowa otrzyma miesięczne wynagrodzenie w wysokości 4.000 zł brutto, a w dziedzinie określanej jako priorytetowa 4.700 zł. Uzgodniono, że wynagrodzenia te wzrosną począwszy od trzeciego roku rezydentury o 500 zł brutto dla specjalizacji określanych jako niepriorytetowe oraz o 600 zł brutto dla specjalizacji określanych jako priorytetowe i wyniosą odpowiednio 4.500 zł oraz 5.300 zł.

Poza tym, w § 3 pkt 2 porozumienia z 8 lutego 2018 roku zapisano gwarancję, że lekarze, których aktualna wysokość wynagrodzenia jest wyższa niż uzgodniona w pkt 1 utrzymają swoje dotychczasowe wynagrodzenie. Sytuacja ta dotyczy lekarzy zakwalifikowanych w okresie od 31 października 2017 roku do odbywania rezydentury w dziedzinie określanej jako priorytetowa, dlatego ich wynagrodzenie w dalszym ciągu wynosić będzie 4.875 zł, jak ustalono w rozporządzeniu ministra zdrowia z 27 października 2017 roku w sprawie wysokości zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego  lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizację w ramach rezydentury (Dz. U. poz. 2017).

Konsultacje dotyczące projektu trwają 10 dni od otrzymania rozporządzenia.

Do konsultacji społecznych przekazany został projekt nowelizacji ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Regulacje zawarte w projekcie obejmują także pracowników wykonujących zawody inne niż medyczne, a nie obejmują lekarzy rezydentów i stażystów.

Obecnie ustawa z dnia 8 czerwca 2017 roku reguluje sposób ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne, czyli osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy w podmiotach leczniczych, wykonujących zawód medyczny, a także osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, które biorą bezpośredni udział w wykonywaniu zadań Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

Przy ustalaniu najniższego wynagrodzenia zasadniczego w poszczególnych kategoriach pracowników, zgodnie z tą ustawą brane jest pod uwagę wyłącznie podstawowe wynagrodzenie brutto, określone w umowie o pracę, bez dodatkowych składników wynagrodzenia (wynikających z przepisów prawa pracy, jak np. dodatek za pracę w porze nocnej, w niedziele i święta oraz wynikających z zakładowych układów zbiorowych pracy, czy regulaminów wynagradzania), a także innych świadczeń związanych z pracą.

Przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego stanowi natomiast jedynie wartość kwotową, przyjętą przez ustawodawcę jako punkt odniesienia do ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego.

Najistotniejszą zmianą jest rozszerzenie zakresu tej ustawy o pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, którymi w rozumieniu projektowanej ustawy są osoby zatrudnione w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, inne niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, które wykonują pracę pozostającą w bezpośrednim związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w komórkach organizacyjnych zakładu leczniczego, których działalność jest związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych oraz są zatrudnione na stanowiskach działalności podstawowej określonych w przepisach rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz. U.  poz. 896). W załączniku do projektu ustawy zaproponowano przypisanie tej grupie pracowników współczynnika pracy w wysokości 0,53.

Grupa osób, które postanowiono objąć zakresem ustawy z 8 czerwca 2017 roku, została ograniczona do pracowników, którzy wykonują pracę w komórkach organizacyjnych zakładu leczniczego, których działalność jest związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.

Z uzasadnienia do projektu ustawy wynika, że zaproponowana nowelizacja ma na celu konstytucyjnie zagwarantowanego prawa obywatela do ochrony zdrowia. Dla zapewnienia przez państwo realizacji tego uprawnienia zasadne jest podejmowanie działań mających na celu poprawę warunków zatrudnienia nie tylko profesjonalnej kadry medycznej, ale także pracowników, tzw. działalności podstawowej, którzy co prawda nie posiadają uprawnień do samodzielnego udzielania świadczeń zdrowotnych, ale – wykonując pracę w komórkach działalności medycznej zakładu leczniczego – bezpośrednio wspierają udzielanie tych świadczeń. Ich praca ma zatem wpływ na jakość i dostępność świadczeń zdrowotnych udzielanych przez pracowników medycznych w podmiotach leczniczych, co uzasadnia wyróżnienie tej grupy pracowników i objęcie jej zakresem zmienianej ustawy.

Celem wprowadzenia progu najniższej płacy zasadniczej dla grupy pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, jest również przeciwdziałanie rosnącym dysproporcjom pomiędzy poziomem wynagrodzeń pracowników medycznych, a poziomem płac pracowników działalności podstawowej, których praca pozostaje w bezpośrednim związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.

Ponadto proponuje się wyłączenie lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizację w ramach rezydentury oraz lekarzy i lekarzy dentystów odbywających staż z procedury podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ze skutkiem od dnia 1 lipca każdego roku na mocy porozumienia albo zarządzenia.

Zatem, na skutek dodania do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. art. 3a, wynagrodzenie zasadnicze lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizację w ramach rezydentury oraz lekarzy i lekarzy dentystów odbywających staż będzie musiało być podwyższone do dnia 31 grudnia 2021 r. do wysokości nie niższej niż poziom najniższego wynagrodzenia zasadniczego określonego w zmienianej ustawie, przy czym wysokość wynagrodzenia zasadniczego w dalszym ciągu określana będzie w drodze rozporządzeń wydawanych na podstawie art. 15 ust. 5 oraz art. 16j ust. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2018 r. poz. 617, z późn. zm.).

Kolejną zmianą jest wprowadzenie terminu do 15 czerwca każdego roku na wydanie przez kierownika podmiotu leczniczego lub podmiot tworzący (w przypadku podmiotów leczniczych działających w formie jednostek budżetowych) zarządzenia w sprawie podwyższenia wynagrodzenia.

Ponadto projekt zakłada zmianę w grupach zawodowych określonych w lp. 7–9 załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. polegającą na przeniesieniu pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowiskach wymagających wykształcenia wyższego magisterskiego na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo, lecz niewymagających specjalizacji, z dotychczasowej grupy zawodowej określonej w lp. 9. do grupy określonej w lp. 8.

Obecnie grupa zawodowa określona w lp. 8 załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. obejmuje tylko pielęgniarki i położne ze specjalizacją (niezależnie od poziomu wykształcenia i ukończonego kierunku studiów), zatem pielęgniarki i położne, które posiadają wykształcenie wyższe magisterskie na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo, ale zatrudnione są na stanowiskach pracy niewymagających specjalizacji, są kwalifikowane do grupy zawodowej pielęgniarek i położnych z najniższym współczynnikiem pracy (grupa określona w lp. 9).

Proponowana zmiana załącznika do ustawy z 8 czerwca 2017 roku spowoduje, że współczynnik pracy 1,05 będzie obowiązywał przy ustalaniu wynagrodzenia zasadniczego pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowiskach pracy, na których wymagane jest posiadanie tytułu magistra na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo i specjalizacji. Natomiast pielęgniarki i położne zatrudnione na stanowisku pracy, na którym wymagane jest posiadanie specjalizacji, niezależnie od poziomu wykształcenia i ukończonego kierunku studiów, będą miały jednakowy współczynnik pracy jak pielęgniarki i położne bez specjalizacji, które są zatrudnione na stanowiskach, na których wymagany jest z tytuł magistra na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo (współczynnik pracy w wysokości 0,73). Proponowana zmiana zakłada również, że grupa zawodowa pielęgniarek i położnych określonych w lp. 9 ma obejmować pielęgniarki i położne inne niż kwalifikowane do grupy w lp. 7 i 8, bez specjalizacji.

Projekt przewiduje ponadto doprecyzowanie nazewnictwa grup zawodowych pielęgniarek i położnych w załączniku do zmienianej ustawy, celem dostosowania go do aktualnych przepisów.

Z uzasadnienia wynika także, że proponowana nowelizacja ustawy z 8 czerwca 2017 roku nie będzie skutkowała przekazaniem podmiotom leczniczym w 2018 roku dodatkowych, ponad obecnie planowane, środków finansowych z budżetu państwa, jak również z Narodowego Funduszu Zdrowia. W przypadku pracowników objętych projektowaną zmianą ustawy, których pracodawcy (podmioty lecznicze) otrzymują środki finansowe z Narodowego Funduszu Zdrowia, koszty podwyżek powinny zostać sfinansowane przez pracodawców ze środków uzyskanych w ramach wzrastających przychodów i odpowiednio kosztów Narodowego Funduszu Zdrowia.

Zgodnie z przepisami ustawy aktualizacja obowiązku dostosowania poziomu wynagrodzeń w podmiotach leczniczych do najniższego wynagrodzenia zasadniczego następować będzie corocznie na dzień 1 lipca -–do dnia 31 grudnia 2021 r., z uwagi na systematyczny wzrost kwoty przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie najniższego wynagrodzenia.

Konsultacje publiczne dotyczące projektu rozporządzenia trwają do 7 czerwca 2018 roku.