Prezydent RP podpisał ustawę z 5 lipca 2018 roku o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw, zgodnie z którą wzrost nakładów na ochronę zdrowia wyniesie 6 procent PKB w roku 2024. Ustawa wprowadza także zmiany w wynagradzaniu lekarzy.
Zgodnie z ustawą na finansowanie ochrony zdrowia będą przeznaczane środki finansowe w wysokości nie niższej niż: 4,78 procenta PKB w 2018 roku, 4,86 procenta PKB w 2019 roku, 5,03 procenta PKB w 2020 roku, 5,30 procenta PKB w 2021 roku, 5,55 procenta PKB w 2022 roku oraz 5,80 procenta PKB w 2023 roku.
W ustawie wprowadzono zmianę, która pozwoli utrzymać w 2019 roku finansowanie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych osobom nieubezpieczonym w formie ryczałtu – w kwocie 320 232 tys. zł – przekazywanego NFZ jako dotacja z budżetu państwa.
Ustawa o świadczeniach po zmianie art. 47 i dodaniu w ust. 1b pkt 2 przyznaje prawo do wyrobów medycznych na zasadach, o których mowa w ust. 1a, również świadczeniobiorcom posiadającym orzeczenie o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. Przepis ten wejdzie w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od 1 lipca 2018 roku.
Nowelizacja ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty ma na celu zmianę zasad finansowania dyżurów medycznych pełnionych w ramach realizacji programu specjalizacji przez lekarzy odbywających szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury.
Przyjęte zmiany oznaczają więc, że lekarzowi, który odbywa szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury, pełniącemu dyżur medyczny w ramach realizacji programu specjalizacji, za pełnienie dyżuru będzie przysługiwało wynagrodzenie na podstawie umowy o pracę zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne.
Poza tym lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury będzie mógł zobowiązać się do wykonywania zawodu lekarza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w podmiocie leczniczym, który udziela świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w łącznym okresie dwóch lat z pięciu kolejnych lat przypadających od dnia uzyskania potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, w łącznym wymiarze czasu pracy odpowiadającym co najmniej równoważnikowi jednego etatu i otrzymać w zamian wynagrodzenie zasadnicze wyższe o kwotę 700 zł brutto miesięcznie w przypadku szkolenia specjalizacyjnego w priorytetowej dziedzinie medycyny, albo o kwotę 600 zł brutto miesięcznie w przypadku szkolenia specjalizacyjnego w innej dziedzinie medycyny.
Zwiększone wynagrodzenie zasadnicze przysługiwać będzie od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym lekarz złożył deklarację, przy czym wyjątek stanowią ci lekarze, którzy złożą deklarację w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie ustawy, bowiem wówczas otrzymają zwiększenie wynagrodzenia, począwszy od dnia 1 lipca 2018 roku.
Zmiana ustawy przyznaje ochronę prawną należną funkcjonariuszowi publicznemu lekarzowi i lekarzowi dentyście wykonującym zawód w podmiocie prowadzącym działalność leczniczą, który zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Ustawa gwarantuje środki finansowe na lata 2018–2020 z przeznaczeniem na podwyżkę wynagrodzeń zasadniczych do wysokości 6750 zł brutto miesięcznie w przeliczeniu na pełny etat dla lekarzy i lekarzy dentystów posiadających specjalizację.
Przepisy dotyczące wzrostu wynagrodzeń obejmą lekarzy zatrudnionych na podstawie umowy o pracę u świadczeniodawców, którzy zawarli z NFZ umowy obejmujące udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w warunkach całodobowych lub całodziennych i uczestniczą w udzielaniu tych świadczeń i którzy zobowiążą się wobec pracodawcy do nieudzielania odpłatnie świadczeń opieki zdrowotnej u innego świadczeniodawcy realizującego umowę z co najmniej jednego z zakresów, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 3, 4, 6–12, 15 i 16 ustawy o świadczeniach, z wyłączeniem świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych w hospicjach, zakładach opiekuńczo-leczniczych, zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych, zakładach rehabilitacji leczniczej i zakładach opieki długoterminowej.
Pierwsze zobowiązanie do nieudzielenia odpłatnie świadczeń opieki zdrowotnej u innego świadczeniodawcy lekarze będą mogli złożyć w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie ustawy. Lekarzowi, który złożył zobowiązanie w tym terminie ze skutkiem od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu złożenia tego zobowiązania, pracodawca będzie podwyższał wynagrodzenie od dnia 1 lipca 2018 roku.
Ustawa wejdzie w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem:
1) art. 1 pkt 2, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od dnia 1 lipca 2018 roku (przepis dotyczy prawa do wyrobów medycznych przyznanego nowej grupie podmiotów);
2) art. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a i b w zakresie art. 97 ust. 8a zdanie drugie i pkt 3 w zakresie art. 116 ust. 1 pkt 5 oraz art. 11, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2019 roku (przepisy dotyczące dotacji dla NFZ na finansowanie świadczeń dla osób nieubezpieczonych);
3) art. 3 pkt 2, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2028 roku (uchylenie klauzuli „opt out”, która umożliwiała – za zgodą pracownika wykonującego zawód medyczny i posiadającego wyższe wykształcenie – pracę w wymiarze przekraczającym 48 godzin na tydzień).