19 lipca 2019 roku wejdzie w życie rozporządzenie ministra zdrowia dotyczące skierowania na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację leczniczą, zgodnie z którym z leczenia takiego będzie można korzystać nie częściej niż raz na 18 miesięcy.

Skierowanie na kolejne leczenie można będzie uzyskać nie wcześniej niż 12 miesięcy od daty zakończenia  ostatniego leczenia uzdrowiskowego albo rehabilitacji leczniczej. Dotyczy to osób dorosłych.

Uchylony został także punkt w dotychczas obowiązującym rozporządzeniu w tej sprawie, zgodnie z którym lekarz mógł określić miejsce i rodzaj leczenia uzdrowiskowego albo rehabilitacji leczniczej (nie było to wiążące dla oddziału NFZ) oraz punkt mówiący o tym, że skierowanie wraz z aktualnymi wynikami badań oraz kartą informacyjną z leczenia szpitalnego, w przypadku gdy leczenie uzdrowiskowe jest kontynuacją leczenia szpitalnego, podlega weryfikacji co 18 miesięcy, licząc od dnia jego wystawienia.

Z rozporządzenia wynika także, że skierowanie należy w terminie 30 dni od jego wystawienia przez lekarza, pod rygorem utraty ważności, przesłać do oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z 4 czerwca 2019 roku zmieniające rozporządzenie w sprawie kierowania na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację uzdrowiskową zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw RP 18 czerwca 2019 roku (poz. 1136).

Czytaj także: Trzeba docenić rehabilitację leczniczą>>>

Na posiedzeniu Rady Nadzorczej EMC Instytut Medyczny S.A., które odbyło się 14 czerwca 2019, powołany został nowy skład zarządu spółki. Jego prezesem został Karol Piasecki. Nowy prezes będzie odpowiadał za przygotowanie wizji i strategii rozwoju, promocję i marketing.

W obszarze jego działania będzie także sprzedaż usług medycznych, rozwój kapitału ludzkiego, zarządzanie procesami kadrowymi i płacowymi, zarządzanie technologiami informatycznymi, organizacja obsługi prawnej oraz biura ds. zarządzania projektami.

Karol Piasecki (ur. 1972 r.) jest absolwentem prawa na Uniwersytecie w Białymstoku. Od ponad 14 lat zarządza spółkami na rynku ochrony zdrowia. Specjalizuje się w budowaniu długoterminowej strategii wzrostu, restrukturyzacji przedsiębiorstw, procesach integracji i zarządzaniu zmianą.

Czytaj także: Rok 2018 rokiem wyzwań dla Grupy EMC>>>

W latach 2008-2010 przeprowadził restrukturyzację spółki DOZ S.A., największej sieci aptecznej w Polsce. W 2008 roku wraz z zespołem wdrożył pierwszą na rynku aptecznym platformę e-commerce w oparciu o model click&collect. W latach 2011-2019 Karol Piasecki zajmował stanowisko dyrektora zarządzającego spółki Dr. Max.

EMC prowadzi 10 Szpitali i 26 przychodni, które świadczą usługi dla ponad miliona mieszkańców województw: dolnośląskiego, opolskiego, zachodniopomorskiego, pomorskiego, śląskiego i mazowieckiego.

Skonsolidowane przychody netto ze sprzedaży Grupy Kapitałowej EMC za rok 2018 miały wartość 337 796 tys. Za rok 2018 odnotowano stratę netto w wysokości 16 693 tys. zł.

Szpital Centrum Medycznego Medyceusz z Łodzi, działający przy ulicy Bazarowej 9, powiększył się o oddział otorynolaryngologiczny. Oddział wykonuje tylko zabiegi komercyjne.

Nowy oddział oferuje między innymi zabiegi w obrębie nosa, gardła, ucha, operacyjne leczenie chrapania i usuwanie zmian błony śluzowej techniką RaVoR.

Specjaliści z oddziału wykonują także mało inwazyjne, endoskopowe operacje konchoplastyki, które stosuje się u pacjentów, którzy cierpią na nawracające infekcje górnych dróg oddechowych, przewlekły nieżyt nosa, mają trudności w oddychaniu przez nos lub utracili zmysł powonienia.

W szpitalu przeprowadzane są operacje usunięcia migdałków podniebiennych, usunięcia przerośniętego lub przetrwałego migdałka gardłowego u osób dorosłych czy drenaż wentylacyjny ucha środkowego.

Szpital posiada pełne zaplecze diagnostyczne i wykonuje na miejscu wszystkie konieczne badania.

Oprócz otorynolaryngologii placówka prowadzi oddziały: chirurgii urazowo-ortopedycznej, chirurgii ogólnej oraz chirurgii jednego dnia. Poza chirurgią klasyczną wykonuje operacje laparoskopowe oraz artroskopie.

Czytaj także: Łódź: Medyceusz otworzy czwarte centrum rehabilitacyjne>>>

Centra medyczne Medyceusz działają także przy ulicach Spornej, Herlinga-Grudzińskiego, Syrenki oraz Limanowskiego.

Przychodnie Medyceusz oferują podstawową opiekę zdrowotną, ambulatoryjną opiekę specjalistyczną, rehabilitację, medycynę pracy oraz diagnostykę. Świadczenia są zarówno komercyjne jak i finansowane w ramach NFZ.

Placówki prowadzi Centra Medyczne Medyceusz sp. z o.o. zarejestrowana w roku 2004 z siedzibą w Konstantynowie Łódzkim. Prezesem spółki jest Anna Kusak.

W Świętokrzyskim Centrum Medycznym w Kielcach uruchomiona została pracownia badań biomechanicznych. Badania te są pomocne w diagnostyce ortopedycznej i wspierają obszar medycyny sportowej.

Jednostka wyposażona jest w fotel izokinetyczny, ścieżkę, bieżnię i platformę stabilograficzną, które monitorują, usprawniają i skracają proces rehabilitacji po urazach oraz skutecznie obniżają ryzyko ich wystąpienia w przyszłości.

Świadczenia oferowane przez pracownię są komercyjne.

W Świętokrzyskim Centrum Medycznym działa zespół poradni – między innymi medycyny rodzinnej, pediatrii, ortopedii, kardiologii, chirurgii, psychiatrii i psychoterapii. Można tutaj skorzystać z rehabilitacji i fizjoterapii, z porad dietetycznych oraz świadczeń w zakresie medycyny pracy. Działają tutaj także pracownie diagnostyczne – USG, RTG, EKG, EEG oraz punkt pobrań.

Centrum zlokalizowane jest przy ulicy Robotniczej 1.

Czytaj także: Artmedik zamknął placówkę w Częstochowie>>>

Centrum działa od roku 2017 i należy do Grupy Artmedik, która prowadzi także Szpital Kielecki św. Aleksandra i Szpital Specjalistyczny im. Władysława Biegańskiego w Jędrzejowie.

Grupa Armedik to także Medyczne Zaplecze Badawcze oraz sieć aptek Plus.

Bonifraterskie Centrum Zdrowia z  Wrocławia podpisało umowę o dofinansowanie projektu dotyczącego utworzenia dziennego domu opieki medycznej w Ząbkowicach Śląskich. Projekt otrzyma dofinasowanie w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Dolnośląskiego 2014-2020 współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego.

Całkowita wartość projektu wynosi 3 402 217,50 zł, a kwota dofinansowania unijnego to 3 198 377,50 zł.

Projekt obejmie prace remontowo-budowalne, wyposażenie obiektu a także działania edukacyjne. Dom rozpocznie działalność w 2020 roku i będzie oferował 20 miejsc dla podopiecznych.

Będzie funkcjonował przez cały rok, w dni robocze, przez co najmniej 8 godzin dziennie. W ramach DDOM mieszkańcom powiatu ząbkowickiego będą świadczone między innymi usługi medyczne, terapeutyczne, rehabilitacyjne i wsparcie psychologiczne.

Świadczenia będą skierowane do osób niesamodzielnych, w szczególności do osób powyżej 65 roku życia, których stan zdrowia nie pozwala na pozostawanie wyłączenie pod opieką podstawowej opieki zdrowotnej i ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, a jednocześnie nie wymagają całodobowego nadzoru lekarskiego i pielęgniarskiego realizowanego w trybie stacjonarnym.

Bonifraterskie Centrum Zdrowia z Wrocławia sukcesywnie stale rozwija działalność na terenie powiatu ząbkowickiego – w 2017 roku rozpoczęło tutaj działalność hospicjum domowe. W roku 2018 rozpoczęto realizacje świadczeń w ramach rehabilitacji domowej. Natomiast na przełomie 2018 i 2019 roku uruchomiony został Dzienny Oddział Rehabilitacji w Stoszowicach, który zostanie w tym roku przeniesiony do budynków Braci Bonifratrów w Ząbkowicach Śląskich.

Czytaj na ten temat: Wrocław: nowe świadczenia w Bonifraterskim Centrum Medycznym>>>

Centrum jest prowadzone przez Zakon Bonifratrów, który prowadzi także 4 szpitale, zlokalizowane w Katowicach, Krakowie, Łodzi i w Piaskach – Marysinie. W Warszawie działa zespół poradni specjalistycznych. Poza tym Bonifratrzy prowadzą na terenie całego kraju apteki, sklepy zielarsko-medyczne, domy pomocy społecznej, ośrodki wsparcia i domy wypoczynkowo-rekolekcyjne.

 

Pacjenci w UE wciąż napotykają trudności w korzystaniu z transgranicznej opieki zdrowotnej – stwierdzono w nowym sprawozdaniu Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, zaprezentowanym w Najwyższej Izbie Kontroli.

Poza tym jedynie niewielka część potencjalnych pacjentów jest świadoma przysługujących im praw do leczenia za granicą. Raport wskazuje także na problemy i opóźnienia związane z elektroniczną wymianą danych, dotyczących zdrowia pacjentów między państwami członkowskimi.

Aby osiągnąć ambitne cele w dziedzinie unijnej transgranicznej opieki zdrowotnej konieczne jest usprawnienie zarządzania – stwierdzają kontrolerzy ETO. Udoskonalenia wymaga także dostęp do opieki zdrowotnej dla pacjentów cierpiących na choroby rzadkie.

Unijna dyrektywa z 2011 roku w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej ma na celu zapewnienie bezpiecznych transgranicznych usług opieki zdrowotnej wysokiej jakości w UE oraz zagwarantowanie, że koszty leczenia za granicą będą zwracane na takich samych warunkach jak w państwie pochodzenia.

Unijni pacjenci, którzy chcieliby skorzystać z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim – na przykład podjąć planowane leczenie szpitalne lub zakupić leki – są w związku z tym uprawnieni do otrzymania informacji na temat standardów leczenia, zasad zwrotu kosztów oraz najlepszej dostępnej ścieżki prawnej.

Kontrolerzy zbadali, czy Komisja Europejska monitorowała wdrożenie unijnej dyrektywy w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej i czy wspierała państwa członkowskie w informowaniu pacjentów o przysługujących im prawach. Ocenili także rezultaty osiągnięte w odniesieniu do transgranicznej wymiany danych dotyczących pacjentów i przeanalizowali kluczowe działania w dziedzinie chorób rzadkich.

200 tysięcy transgranicznych pacjentów

Kontrolerzy ETO ustalili, że Komisja prawidłowo monitorowała wdrożenie dyrektywy przez państwa członkowskie. Udzieliła również państwom członkowskim wsparcia na rzecz lepszego informowania pacjentów o przysługujących im prawach do transgranicznej opieki zdrowotnej, choć występowały w tym zakresie pewne niedociągnięcia.

Dbałość o stronę informacyjną przedsięwzięcia wydaje się bardzo istotna, zwłaszcza w zestawieniu z dostępnymi danymi na temat wiedzy Europejczyków na temat transgranicznej opieki zdrowotnej. Na przykład w badaniu Eurobarometr z 2015 roku stwierdzono, że mniej niż 20 procent obywateli było świadomych praw przysługujących im w odniesieniu do transgranicznej opieki zdrowotnej.

Każdego roku z leczenia w innym państwie członkowskim na podstawie przepisów dyrektywy korzysta około 200 000 pacjentów (czyli mniej niż 0,05 procenta obywateli UE). Mobilność pacjentów obserwowana jest w największym stopniu w przypadku sąsiadujących państw członkowskich.

W danych dotyczących transgranicznej opieki zdrowotnej z 2016 roku największą liczbę pacjentów, którzy leczyli się za granicą wykazała Francja: 146 tysięcy spośród 213 tysięcy wszystkich europejskich pacjentów korzystających z tych uprawnień.

W tym zestawieniu Polska uplasowała się na miejscu piątym. W 2016 roku z leczenia za granicą w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej skorzystało 8 647 Polaków. Z kolei największą liczbę przyjętych pacjentów zagranicznych odnotowano w Hiszpanii, Portugalii, Belgii i w Niemczech.

Trudności z infrastrukturą cyfrową

Komisja nie doszacowała natomiast trudności związanych z wdrożeniem ogólnounijnej infrastruktury usług cyfrowych w dziedzinie e-zdrowia. W momencie zakończenia kontroli – w listopadzie 2018 roku – państwa członkowskie miały dopiero rozpocząć elektroniczną wymianę danych dotyczących zdrowia pacjentów, więc nie można było wykazać korzyści płynących z tego tytułu dla pacjentów korzystających z transgranicznej opieki zdrowotnej. Ponadto Komisja nie oceniła prawidłowo ani potencjalnego użytkowania ani efektywności kosztowej transgranicznej wymiany danych dotyczących zdrowia.

Kontrolerzy stwierdzili również, że europejskie sieci referencyjne do spraw chorób rzadkich stanowią ambitną innowację i znajdują szerokie poparcie wśród lekarzy, świadczeniodawców opieki zdrowotnej i pacjentów. Ogółem w Unii Europejskiej na choroby rzadkie cierpi między 27 a 36 milionów ludzi. Tymczasem wspomniane sieci borykają się z dużymi problemami, jeśli chodzi o zapewnienie ich trwałego finansowania i skutecznego funkcjonowania na styku krajowych systemów opieki zdrowotnej.

W sprawozdaniu kontrolerzy ETO zalecają Komisji, by udzieliła krajowym punktom kontaktowym więcej wsparcia, tak aby zapewnić pacjentom lepsze informacje na temat przysługujących im praw w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej, lepiej przygotowała się do transgranicznej wymiany danych dotyczących zdrowia, ulepszyła wsparcie i zarządzanie w odniesieniu do europejskich sieci referencyjnych, tak aby ułatwić pacjentom cierpiącym na choroby rzadkie dostęp do opieki zdrowotnej.

Czytaj także: Telemedycyna – element efektywnej opieki nad pacjentem>>>

Dla pacjentów poszczególnych krajów Unii Europejskiej, którzy chcą skorzystać z leczenia w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej, przewidziano dwie różne ścieżki prawne: dyrektywę unijną lub unijne rozporządzenie w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

Środki unijne na rzecz transgranicznej opieki zdrowotnej pochodzą przede wszystkim z programów działań Unii w dziedzinie zdrowia, w ramach których na kwestie zdrowotne przeznacza się około 64 mln euro rocznie. Wydatki na zwrot kosztów za usługi opieki zdrowotnej świadczone za granicą zgodnie z przepisami dyrektywy szacuje się na 0,004 procenta ogólnounijnego rocznego budżetu opieki zdrowotnej.

Sprawozdanie specjalne nr 7/2019 pt. „Działania UE w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej – ustanowiono ambitne cele lecz konieczne jest usprawnienie zarządzania” jest dostępne na stronie internetowej Trybunału (eca.europa.eu) w 23 językach UE.

Projekt nowelizacji ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowych ze  środków publicznych zawiera propozycję zapewnienia kobietom w ciąży bezpłatnego dostępu do leków.

Dostęp taki uzyskają wszystkie kobiety w ciąży od momentu jej stwierdzenia (niezależnie od ścieżki poczęcia), przez lekarza specjalistę ginekologa do momentu zakończenia ciąży. Uprawnienie nie obejmuje okresów późniejszych, czyli porodu i połogu.

Lista leków zawierałaby leki najczęściej stosowane przez kobiety w ciąży. Uprawnienia do wystawiania recept z kodem uprawnień „C” na leki objęte programem, uzyskają lekarze ginekolodzy posiadający kontrakt z Narodowym Funduszem Zdrowia.

Uprawnienia takie będą posiadać również lekarze podstawowej opieki zdrowotnej, jako osoby najlepiej zorientowane w stanie zdrowia i całokształcie leczenia pacjentki, będącej pod jego opieką, ewentualnie lekarze innych specjalizacji, takich jak diabetologia czy hipertensjologia.

Uprawnienie powinno obejmować leki o kategorii dostępności „Rp” (na receptę), których stosowanie przez kobiety będące w ciąży jest konieczne do zaspokojenia potrzeb zdrowotnych wynikających z faktu pozostawania w ciąży.

Czytaj także: Chorzów: ginekologia w Weiss Klinik>>>

Wykaz leków będzie opracowany w formule podlisty zawierającej wyselekcjonowane leki z tzw. listy aptecznej obwieszczenia refundacyjnego z dodaniem kodu uprawnień dodatkowych, który mógłby współistnieć na jednej recepcie z innym kodem dotyczącym kobiet w ciąży (kod CN – jego zawarcie na recepcie oznacza, że kobieta nieubezpieczona jest świadczeniobiorcą pomimo nieposiadania ubezpieczenia).

Przegląd leków najczęściej stosowanych przez kobiety w ciąży wskazuje, że są one lekami powszechnie dostępnymi w obrocie na terytorium RP. Nie ma zatem konieczności, aby uprawnieniem obejmować także leki sprowadzane w trybie interwencyjnym, zwłaszcza że tym szczególnym trybom dedykowane są leki bez alternatywy terapeutycznej, sprowadzane w związku z obiektywnym stanem zagrożenia życia lub zdrowia – czytamy w uzasadnieniu do projektu.

Projekt został opublikowany na stronie Rządowego Centrum Legislacji 10 czerwca 2019.

Uwagi do projektu można przekazywać w ciągu 14 dni.

Centrum Diagnostyki Laboratoryjnej z Łodzi otworzyło punkt pobrań, który mieści się w Lublinie przy ulicy Harnasie 11, przy laboratorium analitycznym. Jest to placówka, która zmieniła adres, wcześniej  mieściła się przy ulicy Hempla 5/223.

Punkt czynny jest codziennie do 14.30, w soboty – do 11.00.

W Lublinie działają także punkty pobrań CDL zlokalizowane przy ulicy Konrada Wallenroda 15, przy ulicy Topolowej 7 oraz przy ulicy Odlewniczej 3.

CDL prowadzi 14 laboratoriów, które działają w Skierniewicach, Łodzi, Radomiu, Warszawie, Lublinie, Głownie, Wieruszowie, Ostrowie Wielkopolskim, Wągrowcu, Wrześni, Nowym Tomyślu, Rudzie Śląskiej, Włocławku i Gostyninie.

Czytaj także: CDL: nowe laboratorium diagnostyczne na Śląsku>>>

Na terenie siedmiu województw działa ponad 60 punktów pobrań sieci.

Laboratoria i punkty pobrań CDL działają głównie przy placówkach medycznych. Oferują szeroki zakres diagnostyki laboratoryjnej: hematologię i koagulologię, analitykę ogólną, badania hormonalne, biochemiczne, diagnostykę infekcji i zakaźnictwa, badanie markerów nowotworowych i osteoporozy, serologię, badanie na białka specyficzne, toksykologię, bakteriologię i inne.

Właścicielem Centrum jest Maryla Drynkowska-Panasiuk.

 

Centrum Medyczne Noviline z Białegostoku otworzyło nową część z oddziałem szpitalnym. Noviline Klinika Chirurgii i Medycyny Estetycznej  oferuje zabiegi w zakresie chirurgii naczyniowej, chirurgii okolic intymnych czy chirurgii estetycznej.

Wykonywane są tutaj także zabiegi laserowe.

Placówka posiada oddział szpitalny o powierzchni 1000 mkw, sale operacyjne, pooperacyjne, centralną sterylizatornię i dział farmacji.

W marcu 2019 Centrum otworzyło część, w której działa przychodnia z gabinetami lekarzy wielu specjalności – między innymi alergologii, endokrynologii, gastrologii, kardiochirurgii, laryngologii. ortopedii, reumatologii, urologii, chorób wewnętrznych oraz rehabilitacji.

Kompleks Noviline to także klinika medycyny estetycznej oraz Day Spa, oferujące usługi w zakresie kosmetologii.

Czytaj także: Bydgoszcz: medycyna estetyczna w Centrum Medycznym Gizińscy>>>

Właścicielka zapowiada wprowadzenie pakietów medycznych dla pacjentów indywidualnych oraz firm.

Noviline działa od 2006 roku, od 2016 roku zajmuje piętro budynku przy ulicy Fabrycznej 4, gdzie działają także inne placówki medyczne i usługowe.

Właścicielką Noviline jest Magdalena Nowicka, specjalista w zakresie chirurgii ogólnej i estetycznej, która pełni funkcję prezesa zarządu w spółce Centrum Medyczne Noviline sp. z o.o., komplementariusza spółki Centrum Medyczne Noviline sp. z o.o. spółka komandytowa. Wiceprezesem jest Izabela Petrykowska,

 

 

 

 

 

Szpital na Klinach z Krakowa zawarł umowę z Krakowską Akademią im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego, która dotyczy działalności dydaktycznej oraz naukowej związanej z wdrażaniem nowych technologii medycznych oraz metod leczenia.

Umowa o współpracy z Wydziałem Lekarskim i Nauk o Zdrowie uczelni dotyczy także odbywania przez studentów kierunku lekarskiego zajęć klinicznych oraz praktyk, tworzenia oddziałów klinicznych i prowadzenia badań naukowych na bazie działalności leczniczej prowadzonej przez szpital z wykorzystaniem sprzętu, aparatury i zaplecza będącego w dyspozycji obu jednostek.

Uczelnia kształci lekarzy już od trzech lat i była pierwszą niepubliczną uczelnią w Polsce, która otworzyła wydział lekarski.

W maju 2019 Klinika Ginekologii i Uroginekologii Krakowskiej Akademii mieszcząca się w Szpitalu na Klinach uzyskała grant ze środków statutowych uczelni, który pozwoli na prowadzenie badań w obszarze diagnostyki urodynamicznej w chorobach związanych z nietrzymaniem moczu.  Badania te dotyczą tzw. profilometrii przestrzennej. Ta nowa metoda pozwala na trójwymiarowe obrazowanie ciśnień panujących na całej długości cewki moczowej. Pozwala to na dokładniejszą niż dotychczas diagnostykę nietrzymania moczu, ale daje również lepszy wgląd w patofizjologię cewki moczowej.

– Cieszymy się, że poza aktywnością w obszarze udzielania świadczeń zdrowotnych możemy uczestniczyć w programach dydaktycznych i naukowych, a także rozwijać szkolenia podyplomowe lekarzy w zakresach dotychczas niedostępnych w Polsce, w tym w zakresie chirurgii z wykorzystaniem systemu da Vinci – mówi Józefa Job, dyrektor Szpitala na Klinach.

Czytaj także: Kraków: w Szpitalu na Klinach powstało Centrum Leczenia Żywieniowego>>>

Szpital na Klinach działa od listopada 2018 roku. Prowadzi oddział ginekologiczno-położniczy i zabiegowy oraz 16 poradni specjalistycznych, między innymi uroginekologiczną, pediatryczną, endokrynologiczną czy psychologiczną. Dysponuje 26 łóżkami, posiada dwie sale operacyjne, salę chirurgii jednego dnia, trakt porodowy, a także przychodnię przyszpitalną.

Szpital mieści się przy ulicy Kostrzewskiego 74m, w dzielnicy krakowskiej – Kliny Zacisze.

12 września 2019 roku wejdzie w życie ustawa z 12 kwietnia 2019 roku o opiece zdrowotnej nad uczniami, zgodnie z którą obejmie ona uczniów profilaktyczną opieką zdrowotną oraz opieką stomatologiczną w zakresie świadczeń ogólnostomatologicznych oraz profilaktycznych świadczeń stomatologicznych.

Profilaktyczną opiekę zdrowotną sprawować będzie pielęgniarka środowiska nauczania i wychowania albo higienistka szkolna, a opiekę stomatologiczną nad uczniami – lekarz dentysta. W zakresie edukacji zdrowotnej i promocji zdrowia, w sprawowaniu opieki stomatologicznej nad uczniami będzie mogła uczestniczyć również higienistka stomatologiczna.

Pielęgniarka środowiska nauczania i wychowania albo higienistka szkolna będą sprawować profilaktyczną opiekę zdrowotną nad uczniami w gabinecie profilaktyki zdrowotnej zlokalizowanym w szkole, a w przypadku braku takiego gabinetu w szkole – w miejscu określonym w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Lekarz dentysta będzie mógł sprawować opiekę stomatologiczną nad uczniami w gabinecie dentystycznym zlokalizowanym w szkole, gabinecie dentystycznym zlokalizowanym poza szkołą albo dentobusie.

Czytaj także: Lux Med będzie leczyć zęby w dentobusie>>>

Podmiotami monitorującymi opiekę zdrowotną nad uczniami będą wojewoda oraz Instytut Matki i Dziecka w Warszawie.

Ustawa wejdzie w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia, czyli 12 września 2019 roku, z wyjątkiem zmian wprowadzanych w ustawie – Prawo oświatowe (art. 137 i 150) dotyczących orzeczenia lekarskiego dla uczniów klas sportowych, które mają wejść w życie 1 stycznia 2020 roku.

Zgodnie z tymi przepisami dodano do punktu dotyczącego orzeczenia lekarskiego lekarza podstawowej opieki zdrowotnej słowa, że jest to „orzeczenie lekarskie o stanie zdrowia umożliwiającym podjęcie nauki w szkole lub oddziale.”

Ustawa została opublikowana w Dzienniku Ustaw 11 czerwca 2019 roku (poz.1078).

Najwyższa Izba Kontroli ustaliła, że publiczne ośrodki wykorzystywały do diagnostyki nowotworowej PET preparaty własnej produkcji, nieposiadające wymaganych certyfikatów jakościowych. Poza tym ich produkcja ruszyła później niż zakładano, są też droższe od radiofarmaceutyków sprowadzanych i produkowanych przez prywatnych wytwórców w kraju.

Izba zauważyła, że nie udało się spełnić, zakładanego w Narodowym Programie Zwalczania Chorób Nowotworowych warunku niskich i przez to konkurencyjnych cen radiofarmaceutyków produkowanych przez publiczne ośrodki.

Wysokie ich ceny i wejście na rynek z opóźnieniem, z powodu wolno realizowanych państwowych inwestycji, spowodowało, że rynek opanowali prywatni producenci.

Z 24 pracowni PET, w których badania finansowane były przez NFZ, tylko trzy kupowały radiofarmaceutyki wytworzone w podmiocie publicznym –  w Centrum Onkologii w Gliwicach. Pozostałe korzystają z dostaw od prywatnych producentów.

 Prywatne radiofarmaceutyki od 2012 roku

NIK przytacza dane, z których wynika, że liczba badań PET (Pozytonowa Tomografia Emisyjna), wykorzystywanych głównie przy diagnostyce chorób onkologicznych, z roku na rok sukcesywnie rośnie, z korzyścią dla dokładniejszej diagnostyki pacjentów. Zwiększa się także zapotrzebowanie na radiofarmaceutyki niezbędne do wykonywania tych badań. Oprócz podmiotów publicznych ich produkcją zajęły się także firmy prywatne.

Pierwszy w Polsce cyklotron, służący produkcji radiofarmaceutyków dopuszczonych do obrotu, zainstalował i uruchomił podmiot prywatny w 2012 roku. Była to firma Synektik, rok później produkcją radiofarmaceutyków zajął się także Voxel.

Obecnie w Polsce funkcjonuje dziewięć cyklotronów, w tym cztery zakupione i zainstalowane przez podmioty publiczne.

Decyzję o uruchomieniu w podmiotach publicznych krajowej produkcji radiofarmaceutyków Minister Zdrowia podjął w 2005 roku. Z przeprowadzonego wówczas rozpoznania wynikało między innymi, że przyczyni się to do uniezależnienia od dostaw z zagranicy obarczonych ryzykiem niedostarczenia na czas prowadzenia badań w przypadku złych warunków atmosferycznych. Ponadto przewidywano obniżenie cen radiofarmaceutyków oraz wykorzystanie powstałych w ten sposób oszczędności do sfinansowania większej liczby badań. Miało to spowodować większą dostępność do nowoczesnych metod diagnostyki nowotworowej.

Fiasko publicznych inwestycji

W Narodowym Programie Zwalczania Chorób Nowotworowych (NPZChN) wyznaczono jasne zadania i cele. Produkcja radiofarmaceutyków powinna była zostać uruchomiona do końca 2011 roku, ich cena miała być niższa od tych kupowanych z ośrodków poza granicami kraju. Poza tym w wytwarzane w podmiotach publicznych radiofarmaceutyki miały być zaopatrywane pracownie PET wyposażone w sprzęt (skanery PET-CT) zakupiony ze środków Ministerstwa Zdrowia i finansowane przez NFZ.

Łącznie na inwestycje związane z uruchomieniem produkcji radiofarmaceutyku FDG, najczęściej stosowanego w diagnostyce PET, Ministerstwo Zdrowia wydało, w ramach NPZChN, ponad 24 mln zł, a samorządy blisko 9 mln zł. NIK ocenia, że środki te nie zostały wydane efektywnie. Nie osiągnięto żadnego z zakładanych celów.

Czytaj także: System nie może funkcjonować bez podmiotów niepublicznych>>>

Finansowany przez Ministerstwo Zdrowia program budowy sieci ośrodków PET i uruchomienia produkcji radiofarmaceutyków objął Centrum Onkologii im. Prof. F. Łukaszczyka w Bydgoszczy, Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie Oddział w Gliwicach i Uniwersytet Warszawski. Ze środków samorządowych działania na rzecz uruchomienia produkcji radiofarmaceutyków podjęto także w Świętokrzyskim Centrum Onkologii w Kielcach oraz Wojewódzkim Wielospecjalistycznym Centrum Onkologii i Traumatologii im. M. Kopernika w Łodzi.

Tymczasem tylko w jednym z pięciu badanych przez NIK podmiotów, które miały rozpocząć produkcję radiofarmaceutyków, inwestycje były przygotowane i przeprowadzone rzetelnie – w Centrum Onkologii w Łodzi. W pozostałych przypadkach produkcję uruchomiono z opóźnieniem, poniesiono wyższe nakłady niż planowano, bądź zmieniła się koncepcja działania ośrodka.

 Publiczni dzierżawią prywatnym

Uniwersytet Warszawski, który otrzymał od Ministerstwa Zdrowia 2 mln zł na zakup aparatury przeznaczonej do kontroli jakości produkowanego FDG, ze względu na nierzetelne przygotowanie przedsięwzięcia oraz przyjęcie przez Ministerstwo krótkich terminów realizacji inwestycji, odstąpił od produkcji radiofarmaceutyków. Ostatecznie zakupiony cyklotron Uniwersytet wydzierżawił i radiofarmaceutyki wytwarza tam podmiot prywatny – spółka Voxel. Uczelnia zajmuje się tym tylko w celach naukowo – badawczych.

W Centrum Onkologii w Bydgoszczy ze względu na złe przygotowanie przedsięwzięcia pod względem projektowym, niezbędna była zmiana koncepcji realizacji inwestycji.  Dlatego jej zakończenie zostało opóźnione o kilka lat oraz przekroczono wielkość pierwotnie planowanych kosztów – z 4 mln zł do 8,5 mln zł.

Podobna sytuacja miała miejsce w Centrum Onkologii w Gliwicach. W wyniku wprowadzania wielu zmian inwestycję zakończono z opóźnieniem i przekroczeniem o ponad 20 mln zł planowanych kosztów. Uruchomienie produkcji radiofarmaceutyków miało kosztować ok. 42 mln zł, a wydano ponad 63 mln zł.

Natomiast Centrum Onkologii w Kielcach ze względu na niezapewnienie finansowania dla całości inwestycji zmieniło koncepcję uruchomienia produkcji radiofarmaceutyków.  Minister Zdrowia przewidział dla tej placówki tylko środki na utworzenie pracowni badań PET. Jednak centrum kupiło szereg urządzeń służących do produkcji radiofarmaceutyków z budżetu Województwa Świętokrzyskiego, ale wciąż nie posiadało cyklotronu, tak więc przez wiele lat sprzęt stał nieużywany. Aby rozpocząć produkcję radiofarmaceutyków, Centrum w końcu nawiązało współpracę z podmiotem prywatnym, który posiadał to urządzenie – z firmą Synektik.

Tylko Centrum Onkologii w Łodzi, podlegające  władzom samorządowym, zrealizowało inwestycję zgodnie z planem. W planowanym terminie uruchomiono produkcję radiofarmaceutyków oraz rozpoczęto wykonywanie badań PET. Jednak do zakończenia kontroli NIK Centrum nie uzyskało zezwoleń na produkcję tych leków i wprowadzenie ich do obrotu.

Podobna sytuacja jest w innych ośrodkach. W Bydgoszczy i Gliwicach nie dość, że produkcję radiofarmaceutyków uruchomiono z dużym opóźnieniem w stosunku do założeń NPZChN – odpowiednio w 2016 roku i 2014 roku – to tylko jeden rodzaj radiofarmaceutyku (FDG) produkowany przez te dwa centra posiadał wszystkie niezbędne zezwolenia i pozwolenia. Pozostałe wytwarzane przez te ośrodki produkty lecznicze stosowane były w diagnostyce PET bez spełnienia wszystkich wymogów.

Czytaj także: Voxel zarejestrował własny radiofarmaceutyk>>>

Także radiofarmaceutyki produkowane w Centrum Onkologii w Kielcach do czasu zakończenia kontroli NIK nie były objęte stosownymi zezwoleniami na wytwarzanie i pozwoleniami na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego.

Radiofarmaceutyki bez zezwolenia

Kierownicy centrów onkologicznych usprawiedliwiając brak zezwoleń  tłumaczyli, że prawo dopuszcza taką sytuację w przypadku, gdy produkcja odbywa się na tzw. „własny użytek”, a tak właśnie jest w przypadku ich ośrodków. Na poparcie tej tezy przywoływali opinię krajowego konsultanta w zakresie medycyny nuklearnej, który prezentował pogląd, że dopuszczalna jest produkcja i stosowanie radiofarmaceutyków „na własny użytek”, tj. bez uzyskania zezwolenia na wytwarzanie, oraz dozwolone jest stosowanie tych produktów w badaniach PET bez pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego.

NIK zauważa, że badania PET wykorzystujące niecertyfikowane radiofarmaceutyki były finansowane przez NFZ w ramach realizacji zawartych umów. Oznacza to, że skontrolowane centra onkologii wprowadzając do obrotu wytworzone radiofarmaceutyki poprzez ich udostępnienie osobom trzecim (pacjentom), uzyskały przychody finansowe z niecertyfikowanej działalności.

Z ustaleń kontroli oraz danych uzyskanych z NFZ wynika, że szpitale te zrealizowały świadczenia z wykorzystaniem wyprodukowanych przez siebie radiofarmaceutyków (niedopuszczonych do obrotu) o łącznej wartości co najmniej 295 mln zł, otrzymanych od poszczególnych oddziałów wojewódzkich NFZ.

NIK zwraca uwagę, że posługiwanie się w trakcie badań diagnostycznych produktami leczniczymi nieobjętymi zezwoleniem na wytwarzanie i pozwoleniami na dopuszczenie do obrotu może generować ryzyko, że przeprowadzone badania diagnostyczne nie będą spełniać wymogów jakościowych i nie będą w pełni wiarygodne.

NIK negatywnie ocenia nadzór ministra zdrowia nad wytwarzaniem i stosowaniem radiofarmaceutyków przez skontrolowane centra onkologii oraz nad Głównym Inspektorem Farmaceutycznym. Minister nie kontrolował postępu prac w finansowanych centrach i przez to nie reagował na opóźnienia. Następnie nie zdiagnozował sytuacji i nie  przeciwdziałał nielegalnej produkcji.

Jedynie Ośrodek  w Gliwicach zrezygnował z produkcji radiofarmaceutyków, na które nie posiadał pozwolenia i skupił się tylko na tym wytwarzanym legalnie. W innych skontrolowanych ośrodkach nie podjęto zdecydowanych działań. Nadal produkują i wykorzystują one niecertyfikowane radiofarmaceutyki.

Izba zauważa, że nie udało się także spełnić, zakładanego w Narodowym Programie Zwalczania Chorób Nowotworowych warunku niskich i przez to konkurencyjnych cen radiofarmaceutyków produkowanych przez publiczne ośrodki.

Na podstawie ustaleń kontroli NIK wystąpiła do ministra zdrowia z wnioskiem o wprowadzenie systemowych rozwiązań ukierunkowanych na doprowadzenie do sytuacji, w której badania diagnostyczne pozytonowej tomografii emisyjnej przeprowadzane będą w sposób legalny, z zachowaniem praw pacjentów i w sposób zapewniający im bezpieczeństwo. Tym samym środki publiczne wydatkowane przez NFZ na diagnostykę PET służyć będą wyłącznie finansowaniu świadczeń zdrowotnych udzielanych w sposób  zgodny z prawem.

Zarząd spółki Dom Lekarski S.A. poinformował o  przystąpieniu do rozmów dotyczących sprzedaży wszystkich posiadanych udziałów w spółce Szpital Powiatowy w Gryfinie Sp. z o.o.

Wśród potencjalnych nabywców, z którymi spółka prowadzi rozmowy, znajduje się między innymi Grupa Nowy Szpital.

Poza tym wśród potencjalnych nabywców udziałów są: Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Szczecinie oraz Pomorski Uniwersytet Medyczny Szpital SSPSK 1 w Szczecinie.

Planowany termin zakończenia rozmów to wrzesień 2019 roku.

Czytaj także: Dom Lekarski rozwija okulistykę, ortopedię i flebologię>>>

Dom Lekarski od 2012 roku posiada 60 procent udziałów w spółce Szpital Powiatowy w Gryfinie sp. z o.o.  Cena zakupu wyniosła 540 tys. zł. Pozostałe udziały należą do samorządu powiatowego.

Placówka prowadzi 4 oddziały – chorób wewnętrznych, chirurgiczny, ginekologiczno-położniczy oraz neonatologiczny, a także ZOL, Zakład Pielęgnacyjno-Opiekuńczy Psychiatryczny, oddział medycyny paliatywnej i poradnie. Działa w sieci szpitali.

Dom Lekarski prowadzi także poradnie w Szczecinie i zarządza oddziałem szpitala MSWiA w Szczecinie.

Grupa Nowy Szpital prowadzi 10 szpitali na terenie trzech województw. Wszystkie zakwalifikowane zostały do sieci.

Spółka Telemedycyna Polska S.A.  zawarła umowę z Fundacją Wioska Pomocy Dzieciom i Seniorom „Wioska Serca im. Jana Pawła II” z Katowic dotyczącą świadczenia usług teleopiekuńczych. Umowę zawarta na 36 miesięcy. Jej wartość wynosi 715.998,24 zł.

Telemedycyna Polska będzie świadczyć usługi za pośrednictwem własnego Centrum Telemedycznego oraz Całodobowego Centrum Ratownictwa Telemedycznego, dostarczy także sprzęt niezbędny do realizacji projektu.

Usługi są elementem realizacji projektu „Telemedycyna wsparciem sąsiedzkich i specjalistycznych usług opiekuńczych”, współfinansowanego ze środków EFS w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Śląskiego na lata 2014 – 2020.

Czytaj także: Telemedycyna Polska: spadek przychodów w I kwartale 2019>>>

Telemedycyna Polska S.A. specjalizuje się w usługach telekardiologicznych dla pacjentów indywidualnych oraz dla placówek medycznych na terenie całego kraju. Spółka posiada własne Centrum Monitoringu Kardiologicznego, które czynne jest przez całą dobę, 365 dni w roku i obsługuje kilka tysięcy badań miesięcznie.

Spółka bezpośrednio świadczy usługę kardiotele – całodobową teleopiekę kardiologiczną. W ramach tej usługi pacjenci wyposażani są w osobisty, przenośny aparat EKG, za pomocą którego mogą przesyłać przez telefon swoje badania oraz konsultować je z dyżurującym lekarzem z Centrum Monitoringu Kardiologicznego.

34,15 procenta akcji spółki Telemedycyna Polska S.A. posiada Neuca Med, spółka z Grupy Neuca.

1 października 2019 wejdą w życie trzy rozporządzenia ministra zdrowia, które dotyczą kompleksowej opieki onkologicznej nad pacjentkami z nowotworem piesi. Zawierają one szczegółowe warunki, jakie powinny spełnić placówki realizujące te świadczenia.

Rozporządzenie dotyczące świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego określa, że  świadczeniodawca, który zamierza realizować świadczenia, do 10 listopada każdego roku przedstawi do oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia dokumenty potwierdzające spełnienie określonych warunków. NFZ potwierdza ich spełnienie do 10 grudnia.

Wyjątkiem jest rok 2019, kiedy to dokumenty potwierdzające spełnienie warunków trzeba przedstawić do 1 września 2019, po to, aby realizować świadczenia od 1 października 2019. Potwierdzenie nastąpi do 25 września 2019 i będzie obowiązywało do 31 grudnia 2019.

Wśród warunków znajduje się między innymi wyodrębnienie planującego i koordynującego proces leczenia wielodyscyplinarnego zespołu terapeutycznego w przypadku diagnostyki i leczenia nowotworu złośliwego piersi, składającego się z lekarza specjalisty w dziedzinie chirurgii ogólnej lub chirurgii onkologicznej, lub ginekologii onkologicznej, lekarza specjalisty w dziedzinie onkologii klinicznej, lekarza specjalisty w dziedzinie chirurgii plastycznej lub chirurgii onkologicznej, lub chirurgii ogólnej, lekarza specjalisty w dziedzinie radioterapii lub radioterapii onkologicznej, lekarza specjalisty w dziedzinie radiologii lub radiodiagnostyki, lub rentgenodiagnostyki, lub radiologii i diagnostyki obrazowej, lekarza specjalisty w dziedzinie patomorfologii, psychologa lub psychoonkologa, pielęgniarki specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa onkologicznego lub po kursie kwalifikacyjnym w dziedzinie pielęgniarstwa onkologicznego, lub w trakcie specjalizacji w dziedzinie pielęgniarstwa onkologicznego, lub w trakcie kursu kwalifikacyjnego w dziedzinie pielęgniarstwa  onkologicznego.

Konieczne jest także prowadzenie oddziału  o profilu chirurgii ogólnej lub chirurgii onkologicznej, lub ginekologii onkologicznej.

Czytaj także: Szpital Magodent wyróżniony w raporcie NFZ>>>

Rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej zawiera załącznik określający warunki dotyczące świadczeń ambulatoryjnych w ramach kompleksowej opieki onkologicznej dla pacjentkami z nowotworem piersi, a rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej – załącznik dotyczących rehabilitacji dla tych pacjentek.

Rozporządzenia zostały opublikowane w Dzienniku Ustaw 7 czerwca 2019 roku, rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego – poz. 1062, rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej  – poz. 1060, rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej – poz. 1061.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej, który umożliwi kształcenie na kierunkach pielęgniarstwo i położnictwo na studiach pierwszego stopnia prowadzonych także w formie niestacjonarnej.

Pielęgniarki i położne będą mogły skorzystać z płatnego urlopu szkoleniowego – do 6 dni roboczych rocznie. Urlop ten będzie płatny według zasad obowiązujących przy obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy.

Zgodnie z projektowaną ustawa kształcenie na studiach pierwszego stopnia na kierunkach pielęgniarstwo i położnictwo, prowadzonych w formie niestacjonarnej, będą mogły podejmować przede wszystkim osoby pracujące, które chcą uzyskać nowe kwalifikacje zawodowe i podjąć pracę w zawodach pielęgniarki lub położnej.

Obecnie odnotowuje się zainteresowanie kształceniem na kierunku pielęgniarstwo przez osoby wykonujące inne zawody medyczne, na przykład ratowników medycznych czy opiekunów medycznych – uzasadniają autorzy projektu.

Czytaj także: Pielęgniarki i położne z Lux Med i Enel-Med nagrodzone>>>

Zgodnie z projektem, program studiów pierwszego stopnia na kierunkach pielęgniarstwo i położnictwo, prowadzonych w formie niestacjonarnej oraz czas trwania i liczba godzin na tych studiach, będzie taki sam jak dla studiów prowadzonych w formie stacjonarnej.

Zaproponowane rozwiązanie ma wpłynąć na zwiększenie liczby studentów na kierunkach pielęgniarstwo i położnictwo.

Według danych OECD, w 2015 roku wskaźnik pielęgniarek zatrudnionych na 1 tysiąc mieszkańców Polski wynosił 5,2, natomiast średni wskaźnik pielęgniarek na 1 tysiąc mieszkańców w krajach OECD ukształtował się w 2015 roku na poziomie 9,0.

Zaproponowany w projekcie urlop szkoleniowy (6 dni roboczych rocznie) będzie skierowany do pielęgniarek i położnych podnoszących kwalifikacje zawodowe (chodzi o udział w szkoleniach, konferencjach i kursach naukowych), zgodnie z zakresem obowiązków przez nie wykonywanych na danym stanowisku pracy –  na ich wniosek i za zgodą pracodawcy.

Udział w formach podnoszenia kwalifikacji zawodowych będzie potwierdzany przez pielęgniarkę i położną przez przedstawienie pracodawcy stosownego dokumentu.

Ponieważ proponowany urlop dotyczy wyłącznie udziału pracownika w określonym szkoleniu – nie zależy on od wymiaru czasu pracy oraz okresu zatrudnienia pielęgniarki i położnej u danego pracodawcy. Istotnym czynnikiem przy udzieleniu tego urlopu będzie rozkład czasu pracy – powinien być udzielony w dni, które są dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym rozkładem czasu pracy. Rozwiązanie to nie wyłącza możliwości skorzystania przez pielęgniarkę i położną z urlopu szkoleniowego w więcej niż jednym miejscu pracy.

Projekt rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie recept zrównuje regulacje dotyczące realizacji recepty wystawionej w postaci papierowej i elektronicznej. W przypadku wystąpienia nieprawidłowości zarówno w e-recepcie jak i w tradycyjnej, postępowanie przy jej realizacji będzie takie samo.

Autorzy projektu uzasadniają, że wobec rosnącej popularności recept w postaci elektronicznej pojawiły się wątpliwości dotyczące możliwości realizacji takiej recepty w przypadku, gdy zawiera ona nieprawidłowości.

Celem zrównania statusu recept w postaci papierowej oraz elektronicznej i wychodząc naprzeciw postulatom społecznym, proponuje się umożliwienie realizacji obu postaci recepty, pomimo nieprawidłowości, pod warunkiem dokonania określonych czynności przez osobę wydającą.

Czytaj także: W Medicover wystawiono już ponad 75 tysięcy e-recept>>>

Przyjęcie takich rozwiązań jest korzystne dla pacjenta, który nie ponosi konsekwencji nieprawidłowości w wystawieniu recepty w postaci elektronicznej. Gwarantuje to także równą sytuację pacjentów bez względu na to, w jakiej postaci została wystawiona ich recepta.

W obecnym stanie prawnym możliwe jest swoiste walidowanie tylko recept w postaci papierowej.

Wątpliwości w tym zakresie były zgłaszane także ze strony farmaceutów, którzy podnosili kwestie możliwości realizacji recepty wystawionej w postaci elektronicznej, w której brak na przykład postaci leku czy sposobu jego dawkowania.

Zaproponowane w projekcie rozwiązania stanowić będą także istotną wskazówkę i pomoc dla osoby wydającej leki w zakresie prawidłowej realizacji recepty w postaci elektronicznej.

Projekt rozporządzenia został opublikowany na stronie Rządowego Centrum Legislacji 7  czerwca 2019 roku.

Uwagi do projektu można przekazywać w ciągu siedmiu dni.

3 czerwca 2019 roku zamknięty został zakup przez PZU Zdrowie 100 procent udziałów w spółkach – Falck Centra Medyczne  i NZOZ Starówka. W połowie maja zgodę na akwizycję wydał Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Nowe zarządy obu spółek zostaną powołane w połowie miesiąca, do tego czasu z ramienia PZU zarządza nimi prokurent – Piotr Lizukow, członek zarządu PZU Zdrowie.

W wyniku tej akwizycji PZU Zdrowie ma już 97 placówek medycznych. Nowo przejęte przychodnie zlokalizowane są w 14 miastach na terenie całej Polski. Łącznie pracuje w nich ponad 1100 osób.

PZU Zdrowie jest operatorem medycznym posiadającym własną sieć oraz współpracuje z ponad 2 100 placówkami partnerskimi w 550 miastach w Polsce oraz 50 szpitalami i ponad połową aptek w kraju.

PZU Zdrowie wprowadza też udogodnienia dla pacjentów korzystających z opieki medycznej PZU, między innymi telekonsultacje medyczne, w trakcie których można omówić wyniki badań, porozmawiać o niepokojących dolegliwościach, dawkowaniu leków, otrzymać skierowanie na badania i receptę na leki przyjmowane na stałe, a także zapoznać się z profilaktyką zdrowotną.

Czytaj także: PZU Zdrowie otworzy sztandarową placówkę w Warszawie>>>

System ochrony zdrowia w Polsce nie jest przyjazny dla pacjenta, nie zapewnia efektywnego wykorzystania środków publicznych i jest źródłem problemów dla osób kierujących podmiotami leczniczymi – tak wynika ze zbiorczego raportu dotyczącego polskiego systemu ochrony zdrowia, opublikowanego przez NIK.

Najwyższa Izba Kontroli przeanalizowała funkcjonowanie polskiego systemu ochrony zdrowia opierając się na ustaleniach ponad 70 kontroli oraz na opiniach ekspertów.

– Pod względem nakładów publicznych na służbę zdrowia zajmujemy trzecie miejsce od końca spośród wszystkich państw w Europie – zauważa Prezes NIK. – Przez to jesteśmy w grupie absolutnie kilku państw, których sami obywatele najwięcej dokładają do procesu leczenia ze swoich prywatnych pieniędzy – komentuje raport prezes NIK Krzysztof Kwiatkowski

Według opublikowanych w 2018 roku badań CBOS 66 procent dorosłych Polaków negatywnie ocenia funkcjonowanie służby zdrowia w naszym kraju, w tym aż 27 procent – zdecydowanie negatywnie. Przeciwnego zdania jest 30 procent respondentów. Równocześnie ponad 57 procent Polaków uważa, że zachowanie dobrego zdrowia, obok szczęścia rodzinnego, należy do najważniejszych wartości w ich życiu.

Główne medycyna interwencyjna

Według NIK, negatywne oceny systemu ochrony zdrowia wynikają przede wszystkim z długiego oczekiwania na uzyskanie świadczenia, a zła organizacja systemu ochrony zdrowia nie zapewnia wczesnego wykrycia choroby. Opiera się na, z natury droższej, medycynie interwencyjnej i marginalizuje prewencję. Ponadto brakuje skutecznej edukacji kształtującej poczucie osobistej odpowiedzialności obywateli za swoje zdrowie, a także powszechnej świadomości, że zdrowie stanowi fundament rozwoju społeczeństwa.

Pacjenci nie mają dostępu do informacji o jakości leczenia w poszczególnych placówkach. Jakość ta nie jest odpowiednio premiowana w systemie finansowania świadczeń ze środków publicznych. Brak koordynacji i ciągłości leczenia powoduje, że niejednokrotnie jego efekty są zaprzepaszczane.

 Brak koordynacji

Jednym z problemów jest według NIK niewystarczająca koordynacja działań dotyczących tworzenia i funkcjonowania podmiotów leczniczych, co powoduje funkcjonowanie na danym terenie wielu podmiotów leczniczych, podlegających różnym organom tworzącym, udzielających często identycznych świadczeń, co skutkuje nieefektywnym wykorzystaniem zasobów sprzętowych i kadrowych systemu.

Inwestycje dokonywane są bez koordynacji z pozostałymi uczestnikami systemu ochrony zdrowia, a zaspokajanie potrzeb zdrowotnych odbywa się na wyższych, kosztowniejszych poziomach systemu (np. hospitalizacja pacjenta w celu wykonania badań diagnostycznych, które mogą być wykonane w trybie ambulatoryjnym).

Koordynacji brakuje także w opiece nad pacjentem, co powoduje nieefektywny i nieskuteczny przepływ informacji o procesie leczenia i jego efektach, i generuje nieuzasadnione koszty dla systemu. Niejednoznacznie sformułowane są kompetencje i zakresy zadań poszczególnych podmiotów.

Problemem są braki kadrowe w relacji do potrzeb zdrowotnych ludności, co przejawia się powstawaniem kolejek osób oczekujących na udzielenie deficytowych świadczeń zdrowotnych oaz migracją pacjentów pomiędzy poszczególnymi regionami kraju.

Nieefektywne finansowanie

W zakresie finansowania systemu ochrony zdrowia NIK wskazuje na niskie, w porównaniu z innymi krajami UE, nakłady publiczne na ochronę zdrowia, przy jednoczesnym wysokim współudziale nakładów ponoszonych ze środków prywatnych. Uzależnia to dostęp do usług medycznych od sytuacji ekonomicznej pacjenta.

Problemem jest też, według Izby, niekorzystna struktura finansowania świadczeń zdrowotnych. Ponad połowę kosztów świadczeń finansowanych przez NFZ stanowią koszty leczenia szpitalnego, które jest leczeniem najdroższym. Niewielka zaś cześć środków Funduszu przeznaczana jest na profilaktykę i zapobieganie powstawaniu chorób.

NIK wskazuje też na  brak jednolitego standardu rachunku kosztów dla wszystkich podmiotów leczniczych korzystających ze środków publicznych oraz przekazywanie środków ze składek ubezpieczeniowych nie na zakup świadczeń dla osób uprawnionych, lecz na podwyżki wynagrodzeń personelu medycznego.

Zagrożenia dla pacjentów

Kontrole NIK wykazały też szereg problemów w obszarze dotyczącym bezpieczeństwa pacjentów i jakości udzielanych świadczeń, takich jak miedzy innymi wykonywanie określonych zabiegów medycznych przez podmioty, które nie mają wystarczającego doświadczenia w tym zakresie, podejmowanie leczenia bez przeprowadzania pełnej diagnostyki umożliwiającej zastosowanie bardziej spersonalizowanego leczenia, wzrost liczby zakażeń szpitalnych, w tym szczepami bakterii lekoopornych, przede wszystkim w wyniku nieefektywnego działania systemu przeciwdziałania tym zakażeniom oraz brak powszechnie dostępnych wskaźników jakości udzielania świadczeń przez poszczególne podmioty lecznicze.

Z przeprowadzonych kontroli wynika, że system ochrony zdrowia cechuje też ograniczony i nierównomierny terytorialnie dostęp do świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych.

Potrzebna strategia

Według Najwyższej Izby Kontroli pierwszym krokiem reformy systemu powinno być opracowanie długookresowej strategii rozwoju systemu ochrony zdrowia, która musi uzyskać powszechną akceptację społeczną i wyznaczyć wizję rozwoju systemu. Przyjęcie strategii pozwoli zerwać z powszechną, w ciągu ostatnich 20 lat, praktyką dokonywania często przypadkowych i doraźnych zmian powodujących np. tworzenie sprzecznych przepisów i trudności w ich interpretowaniu.

Jak wskazywali niektórzy eksperci zewnętrzni uczestniczący w panelach, organizowanych przez NIK, należy rozważyć przeniesienie prawa własności szpitali powiatowych oraz miejskich (gminnych) na jednostki samorządu województwa.

Konsolidacja uprawnień właścicielskich, w przypadku szpitali samorządowych, umożliwi koordynację i optymalizację wykorzystania bazy materialnej i kadrowej systemu, której jak pokazują kontrole NIK brakuje.

Relacje z prywatnym sektorem

Według Izby należy określić relacje pomiędzy publicznym systemem ochrony zdrowia, a sektorem prywatnym.

W dyskusjach dotyczących ochrony zdrowia pojawia się temat pracy personelu medycznego w prywatnych placówkach ochrony zdrowia, pracy w publicznym szpitalach oraz braku przejrzystości na styku tych dwóch obszarów. W placówce prywatnej uzyskuje się na przykład odpłatną poradę, ale kosztowne badania pacjenta, czy zabiegi wykonywane są przez tego samego lekarza w podmiocie publicznym, a prywatna wizyta warunkuje specjalne traktowanie.

Czytaj także: Środki publiczne nie mogą być głównym źródłem finansowania opieki zdrowotnej>>>

Potrzebne są także „bariery wejścia” oraz „mechanizmy wyjścia” z systemu dla podmiotów chcących uczestniczyć w publicznym systemie ochrony zdrowia.

Podmioty, które chcą uczestniczyć w publicznym systemie ochrony zdrowia, powinny spełniać wymogi odnoszące się nie tylko do wskaźników ilościowych (np. liczby łóżek, personelu o określonych kwalifikacjach, wyposażenia), ale również kryteria jakościowe (np. doświadczenie w wykonywaniu określonych zabiegów). Z kolei ograniczenie działalności w systemie, w tym np. zbyt mała liczba wykonywanych zabiegów, powinno skutkować zaprzestaniem finansowania działalności placówki ze środków publicznych, przy utrzymaniu dostępu pacjentów do świadczeń zdrowotnych na niepogorszonym poziomie.

Do innych sugestii należą między innymi: poprawa wykorzystania zasobów systemu,  w szczególności zasobów kadrowych, zwiększenie roli podstawowej oraz ambulatoryjnej specjalistycznej opieki zdrowotnej w procesie leczenia, wprowadzenie mechanizmów promujących podejmowanie profilaktyki oraz system oceny jakości udzielanych świadczeń.

W zakresie finansowania ochrony zdrowia NIK rekomenduje wprowadzenie jednolitego standardu rachunku kosztów dla podmiotów leczniczych korzystających ze środków publicznych.

Proponowane jest także wydzielenie z systemu ochrony zdrowia usługi o charakterze opiekuńczym, rozwijanie telemedycyny oraz ustalenie standardów organizacyjnych udzielania świadczeń ze środków publicznych.

Proponuje się także objąć obowiązkiem sprawozdawczym zjawisk epidemiologicznych również podmioty prywatne. Coraz większa część środków wydatkowana jest bowiem poza systemem publicznym, a tak szerokie korzystanie z usług prywatnych świadczeniodawców ogranicza wiedzę organizatorów systemu na temat zjawisk epidemiologicznych. Niepełna informacja o zachodzących w systemie zjawiskach utrudnia organom państwa planowanie i podejmowanie decyzji organizacyjnych w skali całego systemu – stwierdza NIK.

Cały raport dostępny jest na stronie www.nik.gov.pl

Placówki w Skwierzynie i Szprotawie, należące do Grupy Nowy Szpital, będą realizowały program rehabilitacji medycznej finansowany ze środków regionalnego programu operacyjnego Lubuskie 2020.

W Szprotawie projekt będzie realizowany do 2023 roku i obejmie 1,5 tysiąca osób – mieszkańców powiatu żagańskiego.

Zasadniczą częścią projektu będą zabiegi fizjoterapeutyczne oraz szkolenia dotyczące profilaktyki zagrożeń w środowisku pracy i kształtowania zdrowego trybu życia.

W ramach projektu szpital zakupi również dodatkowy sprzęt do rehabilitacji:  aparat do krioterapii, aparaty do hydroterapii kończyn dolnych i górnych oraz łóżko rehabilitacyjne z wyposażeniem do ćwiczeń.

Natomiast w Skwierzynie realizacja projektu potrwa do 2020 roku i obejmie 120 osób ze schorzeniami układu ruchu i obwodowego układu nerwowego związanymi ze sposobem wykonywania pracy.

Celem projektu jest wzrost możliwości zatrudnienia lub utrzymania zatrudnienia przez osoby zagrożone opuszczeniem rynku pracy ze względu na stan zdrowia, w szczególności osób powyżej 50 roku życia.

Łączna wartość projektu, który będzie realizowany w Szprotawie wynosi 2 076 840,00 zł a w Skwierzynie 174 100 zł.

Czytaj także: GNS: nowy sprzęt w Nakle i Szubinie>>>

Szpital w Skwierzynie prowadzi oddziały: internistyczno-geriatryczny, chirurgii ogólnej oraz ginekologiczno-położniczo-noworodkowy, które mają w sumie 121 łóżek, a także 17 poradni specjalistycznych, bazę diagnostyczną, poradnie podstawowej opieki zdrowotnej w Lipkach Wielkich i Przytocznej oraz dział rehabilitacji i opiekę długoterminową (ZOL).

Szpital w Szprotawie  leczy pacjentów w zakresie chorób wewnętrznych, pediatrii i chirurgii. Działają tutaj również poradnie specjalistyczne, między innymi chirurgiczna i urologiczna oraz opieka długoterminowa.

Grupa Nowy Szpital prowadzi dziesięć placówek. Oprócz szpitali w Skwierzynie i w Szprotawie są to także placówki w Olkuszu, Wschowie, Świeciu, Wąbrzeźnie, Nakle i Szubinie, Świebodzinie i Kostrzynie. Wszystkie działają w ramach sieci szpitali.

Od 1 lipca 2019 roku zawieszona zostanie działalność oddziału położniczo-ginekologiczno-neonatologicznego w Nowym Szpitalu w Kostrzynie nad Odrą. Oddział nie będzie działał do końca roku 2019.

Powodem zawieszenia działalności oddziału są problemy ze znalezieniem lekarzy a także coraz mniejsza liczba porodów.

Nie wiadomo, jakie będą dalsze decyzje dotyczące działalności całej placówki, która prowadzi także oddziały – chirurgii ogólnej, chorób wewnętrznych, anestezjologii i intensywnej terapii oraz okulistyczny.

W szpitalu działają także poradnie specjalistyczne, pracownie – USG, RTG oraz endoskopii, opieka długoterminowa, rehabilitacja oraz nocna i świąteczna opieka zdrowotna. Szpital działa w sieci.

Najbliższe szpitale z oddziałami ginekologiczno-położniczymi działają w Słubicach (31 km od Kostrzyna)  i w Dębnie (17 km od Kostrzyna).

Placówka w Kostrzynie należy do Grupy Nowy Szpital, która prowadzi 10 szpitali.

Także inne szpitale podjęły w ostatnich miesiącach decyzje o zamknięciu oddziałów ginekologii i położnictwa. Dotyczy to między innymi szpitali Grupy EMC – w Świebodzicach i w Kamieniu Pomorskim.

Czytaj na ten temat: EMC zamyka oddziały szpitalne>>>

 

 

Projekt nowelizacji ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty ma na celu dokonanie zmian związanych z zapewnieniem dostępu  do kształcenia podyplomowego, w tym za pomocą Systemu Monitorowania Kształcenia (SMK). Umożliwi także cudzoziemcom odbywanie stażu podyplomowego na zasadach obowiązujących obywateli polskich.

Nowelizacja przepisów dotyczących szkolenia specjalizacyjnego, uwzględniająca rekomendacje ekspertów oraz wytyczne map potrzeb zdrowotnych w zakresie zapotrzebowania na kadrę lekarską, obejmuje między innymi weryfikację procedur naboru na specjalizacje w poszczególnych dziedzinach medycyny, wprowadzając nowe rozwiązania polegające miedzy innymi na umożliwieniu lekarzom aplikowania o odbywanie specjalizacji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Projekt ustawy porządkuje także terminologię określającą kształcenie na każdym etapie rozwoju zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów przez określenie na nowo zakresu ustawicznego rozwoju zawodowego.

Centralny system rozdziału miejsc rezydenckich

Procedura dostępu lekarzy do wolnych miejsc specjalizacyjnych zostanie ułatwiona przez dodanie przepisów umożliwiających utworzenie jednego, centralnego systemu kwalifikacji i rozdziału miejsc rezydenckich finansowanych przez ministra zdrowia oraz pozostałych wolnych miejsc pozarezydenckich.

Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom kierowników podmiotów leczniczych borykających się z brakiem kadry medycznej, wprowadzone zostają przepisy umożliwiające w trybie uproszczonym, ale też pod pełną kontrolą samorządu zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów, zatrudnianie w polskim systemie opieki zdrowotnej lekarzy specjalistów cudzoziemców spoza Unii Europejskiej.

Uproszczeniem jest wprowadzenie przepisu umożliwiającego odbywanie przez wszystkich lekarzy cudzoziemców szkolenia specjalizacyjnego na zasadach obowiązujących obywateli polskich.

Projektowane przepisy sankcjonują także, po spełnieniu określonych w ustawie warunków, uznanie dorobku zawodowego lekarzom dentystom za równoważny ze zrealizowaniem szkolenia specjalizacyjnego w danej dziedzinie lekarsko-dentystycznej.

Nowy egzamin państwowy dla lekarzy

Wprowadzany zostanie nowy egzamin państwowy, który ma za zadanie sprawdzenie na danym etapie efektów szkolenia odbytego przez lekarzy ustawicznego doskonalenia zawodowego, czyli Państwowy Egzamin Modułowy (PEM).

Autorzy projektu uzasadniają jego wprowadzenie tym, że od sprawności przygotowania lekarzy do wykonywania zawodu opartego o aktualną i weryfikowaną odpowiednimi narzędziami wiedzę medyczną zależy skuteczność i jakość udzielania świadczeń zdrowotnych.

Ustawa rozszerza katalog osób uprawnionych do wykonywania czynności w SMK o konsultanta wojewódzkiego, konsultanta krajowego i kierownika podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne, a także kierownika prowadzącego szkolenie specjalizacyjne i opiekuna stażu lub osobę przez nich upoważnioną do działania w SMK.

Zmiana ta wprowadza również przepisy porządkujące proces kształcenia lekarzy i lekarzy dentystów przez określenie nowej definicji ustawicznego rozwoju zawodowego, z uwagi na nieprecyzyjne dotychczas przepisy dotyczące kształcenia podyplomowego.

Przeszkolenie praktyczne dla cudzoziemców

Projekt nowelizacji dodaje również nowe przepisy, które mają na celu umożliwienie podmiotom wykonującym działalność leczniczą zatrudnianie lekarzy i lekarzy dentystów cudzoziemców spoza UE posiadających tytuł specjalisty uzyskany poza granicą Polski.

Lekarz, lekarz dentysta cudzoziemiec posiadający tytuł specjalisty uzyskany za granicą, posiadający znajomość języka polskiego oraz spełniający inne ustawowe wymogi, a także który otrzyma zaświadczenie zatrudnienia od podmiotu wykonującego działalność leczniczą mającego siedzibę na terytorium Polski, będzie mógł wystąpić do właściwej okręgowej rady lekarskiej (ORL) o przyznanie prawa wykonywania zawodu na czas i miejsce zatrudnienia w tym podmiocie.

ORL będzie mogła lub nie wydać takie prawo wykonywania zawodu. Jednakże przed podjęciem faktycznego zatrudnienia cudzoziemiec będący specjalistą lekarzem albo lekarzem dentystą będzie obowiązany do odbycia przeszkolenia praktycznego trwającego nie dłużej niż 12 miesięcy, którego program i liczbę godzin szkolenia określi w drodze uchwały właściwa ORL

 

Projekt jest dostępny na stronie Rządowego Centrum Legislacji.

 

Uwagi do projektu można przekazywać do 30 czerwca 2019 roku.

 

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, który wprowadza zmiany ograniczające nieprawidłowości w placówkach zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub w podeszłym wieku.

Chodzi o zagwarantowanie poczucia bezpieczeństwa i poprawę warunków życia mieszkańcom tych placówek. Przewidziano także zmiany w przepisach dotyczących domów pomocy społecznej.

Obecnie podmiot, który bez zezwolenia prowadzi placówkę zapewniającą całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub w podeszłym wieku, może dostać karę 10 lub 20 tys. zł. Wyższa kara – 40 tys. zł – może być nałożona jedynie wtedy, gdy podmiot już ukarany nie zamknął placówki.

Po zmianach, podmiot, na który nałożono karę za prowadzenie jednej placówki bez zezwolenia, i który będzie prowadził inną placówkę także bez zezwolenia – otrzyma karę 40 tys. zł  (nie dostanie także pozwolenia na prowadzenie działalności przez kolejne 5 lat od ukarania).

Czytaj także: Usługi opiekuńcze to długoterminowa inwestycja>>>

Zasadniczo wprowadzono obowiązek posiadania przez wszystkie placówki dźwigu osobowego (dotychczasowe regulacje budziły bowiem wątpliwości interpretacyjne). Doprecyzowano także przepisy dotyczące dokumentów wymaganych przy wniosku o uzyskanie zezwolenia na prowadzenie placówki.

Natomiast, aby pomóc niewielkim placówkom (przebywa w nich nie więcej niż 5 osób), zaproponowano złagodzenie niektórych standardów – będą mogły mieć zamontowaną platformę lub krzesełko dla niepełnosprawnych (zamiast dźwigu osobowego).

Powinno to ułatwić takim placówkom uzyskanie zezwolenia na ich prowadzenie. Zgodnie z projektem, w jednym budynku będzie mogło przebywać do 100 osób, co powinno zapewnić odpowiednie warunki bezpieczeństwa i opieki.

Uzupełniono także dotychczasowe przepisy o dodatkowe wymagania dotyczące zatrudniania  personelu opiekuńczego, tak aby opieki nie sprawowały osoby bez podstawowej wiedzy w tym zakresie. Wojewoda będzie mógł kontrolować czy zatrudnieni pracownicy mają odpowiednie kwalifikacje.

Jednocześnie możliwe będzie ograniczenie samodzielnego opuszczenia domu pomocy społecznej lub placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom z zaburzeniami psychicznymi, w przypadku gdy brak opieki zagraża życiu lub poważnie zagraża zdrowiu takiej osoby.

Osoba kierująca taką instytucją będzie mogła ograniczyć możliwość samodzielnego opuszczania domu lub placówki na podstawie zaświadczenia lekarskiego wydanego na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy. Możliwe będzie wystąpienie, przez krąg najbliższych osób, do sądu opiekuńczego z wnioskiem o uchylenie tego ograniczenia.

Poszerzono także katalog sytuacji, w których będzie można zwolnić z obowiązku wnoszenia opłat za pobyt w domu pomocy społecznej. Przede wszystkim chodzi o dzieci, których rodzice zostali umieszczeni w domu pomocy społecznej, a w przeszłości zachowywali się w stosunku do nich wyjątkowo nagannie.

Osoby, które płacą za pobyt bliskich w domu pomocy społecznej będą mogły być zwolnione z opłaty (częściowo lub całkowicie) – na ich wniosek – po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu środowiskowego. Będzie to możliwe gdy osoba zobowiązana do wnoszenia opłaty przebywała w rodzinie zastępczej, placówce opiekuńczo-wychowawczej, na podstawie orzeczenia sądu o ograniczeniu władzy rodzicielskiej oraz gdy osoba zobowiązana do wnoszenia opłaty przedstawi wyrok sądu oddalający powództwo o alimenty na rzecz osoby kierowanej do domu pomocy społecznej lub jego mieszkańca.

Zgodnie z projektem, osoba płacąca za pobyt rodzica (bliskiego) w domu pomocy społecznej będzie zwolniona z opłat (na jej wniosek) pod warunkiem przedstawienia prawomocnego orzeczenia sądu o skazaniu za umyślne przestępstwo popełnione z użyciem przemocy na szkodę osoby zobowiązanej do wnoszenia opłaty i jej małoletniego rodzeństwa lub rodzica. Zwolnienia te zostaną „rozciągnięte” na zstępnych osoby zwolnionej z opłaty, na przykład wnuka.

Przyjęto, że w placówce zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub w podeszłym wieku może być zapewniana opieka wyłącznie osobom pełnoletnim. Oznacza to, że zakazane będzie umieszczanie małoletnich w takich placówkach, ze względu na szczególną ochronę praw dzieci.

W Dzienniku Ustaw RP został opublikowany jednolity tekst ustawy o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym psychologów. Ustawa określa zasady i warunki wykonywania zawodu psychologa oraz zasady organizacji i działania samorządu zawodowego psychologów.

Z ustawy wynika między innymi, że minister zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Psychologów, określi, w drodze rozporządzenia, standardy stosowania psychoterapii przez psychologów wobec osób z chorobami i problemami zdrowotnymi określonymi w obowiązującej Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ogłaszanej przez Światową Organizację Zdrowia (WHO).

Osoby wykonujące zawód psychologa i psychologowie-stażyści stają się członkami samorządu psychologów z mocy prawa.

Ustawa określa, że prawo wykonywania zawodu psychologa powstaje z chwilą dokonania wpisu na listę psychologów Regionalnej Izby Psychologów. Na listę może trafić osoba, która uzyskała w polskiej uczelni dyplom magistra psychologii lub uzyskała za granicą wykształcenie uznane za równorzędne w RP, posiada pełną zdolność do czynności prawnych, włada językiem polskim w mowie i piśmie w zakresie koniecznym do wykonywania zawodu psychologa oraz odbyła podyplomowy staż zawodowy, pod merytorycznym nadzorem psychologa posiadającego prawo wykonywania zawodu, który ponosi odpowiedzialność za czynności zawodowe wykonywane przez psychologa-stażystę.

Czytaj także: CM Damiana: nowa poradnia zdrowia psychicznego>>>

Psycholog może uzyskać tytuł specjalisty w określonej dziedzinie psychologii po odbyciu szkolenia, określonego programem specjalizacji, i złożeniu egzaminu państwowego albo po uznaniu równorzędnego tytułu specjalisty uznanego za granicą.

Z ustawy wynika, że Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi szczegółowe zasady, tryb i warunki uzyskiwania specjalizacji zawodowych przez psychologów, w tym tryb przeprowadzenia egzaminu państwowego, mając na uwadze zapewnienie wysokiego poziomu usług psychologicznych osobom z nich korzystającym.

Tekst ustawy został opublikowany w Dzienniku Ustaw 3 czerwca 2019 roku (poz. 1026).